หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3416

ชายร่างท้วมสวมเสื้อคลุมเดินอย่างรวดเร็วมาที่หน้าประตูห้องแห่งหนึ่ง

ไม่สนใจป้ายที่แขวนไว้ว่าเคาะประตูก่อนเข้าห้อง

ผลักประตูเปิดออกทันทีด้วยฝ่ามือข้างหนึ่ง เผยให้เห็นฉากข้างใน

ชายร่างใหญ่คนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในห้อง กำลังพลิกดูเอกสารบนโต๊ะด้วยท่าทางปวดหัว

เมื่อเห็นประตูถูกเปิดออก ก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“ข้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าก่อนเข้ามาให้เคาะประตูเสียก่อน”

แต่ชายร่างท้วมคนนั้นไม่มีเวลาอธิบายให้ประธานฟัง รีบพูดเสียงดังว่า

“ประธาน ผมเห็นท่านหลี่แล้ว!”

“อะไรนะ”

ประธานที่เมื่อครู่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ลุกขึ้นยืนทันที

เมื่อลุกขึ้นยืนแล้วก็ยิ่งเห็นได้ชัดขึ้นว่าเขารูปร่างสูง

ร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเต็มไปด้วยรอยเเผลและรอยกระสุน

สูงประมาณสองเมตรดูเหมือนหมีตัวใหญ่

“ท่านหลี่อยู่ที่ท่าเรือ…สภาพไม่ค่อยดี”

ทันทีที่ชายร่างท้วมพูดจบ ร่างอันใหญ่โตของประธานก็วิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

ส่วนชายร่างท้วมที่ยืนอยู่ก็ถูกประธานผลักออกไปอีกทาง

เสียงด่าทอของประธานดังขึ้น ทว่าก็ปิดบังความดีใจในน้ำเสียงของเขาไม่ได้

“ไอ้หมานั่น ให้มันมานั่งเป็นนักบัญชี แต่สุดท้ายมันก็หนีข้าไป”

ยิ่งเข้าใกล้ท่าเรือมากเท่าไร ชายวัยกลางคนก็ยิ่งแสดงความวิตกกังวลออกมาในสายตามากขึ้นเท่านั้น

จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าชายหนุ่มและพูดเสียงดังว่า

“คุณชายหวังซาน ครอบครัวของผมมีเรื่องฉุกเฉินจริงๆ”

“ถ้าไม่สามารถส่งคนป่วยไปโรงพยาบาลได้ คนๆนั้นก็ต้องตาย”

“คุณเป็นหนี้ผมมาเดือนหนึ่งแล้ว ตอนเเรกตกลงว่าจะจ่ายเป็นรายวัน”

คำพูดของชายวัยกลางคนทำให้ใบหน้าของหวังซานโกรธมาก

“ขยะอย่างแกกล้าดียังไงมาถามข้า!”

หวังซานโกรธมากจึงยกเท้าของตัวเอง จะเตะชายวัยกลางคนอย่างแรง

คนรับจ้างทั่วไปอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาถามเขา

เสียงตะโกนของหวังซานทำให้หลินมั่วขมวดคิ้วเล็กน้อย

“น่ารำคาญ จะไสหัวไป หรือจะตาย!”

หลินมั่วมองหวังซานที่นอนอยู่บนพื้นด้วยสายตาเรียบเฉย ทั่วร่างกายมีออร่าสังหารลอดออกมาในทันที

หวังซานที่ตะโกนโวยวายอยู่ก็เงียบไปทันที

ต่อหน้าเเรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวของหลินมั่ว ดวงตาทั้งคู่เหลือกขาว น้ำลายฟูมปาก

กระทั่งมีกลิ่นเหม็นลอยคลุ้งออกมาจากตัวของเขา

ลูกชายของหัวหน้าหน่วยสืบสวนคนนั้นก็สลบไปเพราะความกลัว

“ลุง เป็นอย่างไรบ้างคะ”

เด็กสาวคนหนึ่งสวมชุดสีฟ้าอ่อนวิ่งมาจากที่ไกลๆอย่างรวดเร็ว

ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง และคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อประคองชายวัยกลางคนขึ้นมา

“อาอวิ๋น ใครให้เธอออกมา ไม่รู้หรือว่าอันตรายมากเค่ไหน!”

ชายวัยกลางคนที่ถูกประคองมองไปที่หลานสาวของตัวเอง และถามด้วยความเป็นห่วง

“เเต่ว่า เมื่อกี้ลุง…”