หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3415

“ไม่เป็นไร ขอบคุณสำหรับความหวังดี”

หลินมั่วส่ายหน้าปฏิเสธคำเชิญของจูถ่ง

“น้องชายอย่าเพิ่งปฏิเสธพวกเราแบบนี้สิ สำนักงานการควบคุมและดูแลของเราเป็นที่เดียวบนเกาะ ที่มีประกันสังคมและวันหยุด”

“นี่นามบัตรของพี่ หากนายไม่อยากพยายามหางานต่อ ก็มาหาพี่ได้”

จูถ่งคิดอยากจะพูดต่อ

แต่เมื่อเห็นแววตาที่แข็งกร้าวของหลินมั่วแล้ว เขาก็สะดุ้งทันที

เขาค่อย ๆ หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วยื่นให้หลินมั่ว

หลินมั่วเองก็ไม่ได้ปฎิเสธ เขารับนามบัตรมาและตรวจดูว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

จากนั้นก็เก็บไว้ในกระเป๋าและเดินจากไป

เมื่อเห็นแผ่นหลังที่เดินจากไปของหลินมั่ว จูถ่งก็หันหลังและเดินกลับไปอย่างเงียบ ๆ

เขาก็แค่อยากจะหาคนที่เป็นหน้าเป็นตาให้สำนักงานการควบคุมและดูแล ทำไมมันถึงยากเย็นขนาดนี้

ท่าเรือทางตอนเหนือของเกาะ

ชายฉกรรจ์สวมเสื้อกั๊กผ้าหยาบสีดำเทา กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้นอยู่

ถึงแม้พวกเขาจะถูกเรียกว่าเป็นกลุ่มผู้ทรงอิทธิพลที่ใหญ่ที่สุดบนเกาะ

แต่ความจริงแล้วพวกเขาเป็นเพียงกลุ่มที่ใช้แรงงานกลุ่มหนึ่งเท่านั้น

ขณะที่หลินมั่วในชุดเสื้อผ้าสบาย ๆ ปรากฏตัวขึ้นที่ท่าเรือ ก็ดึงดูดสายตาของพวกเขาทันที

รูปร่างสูงโปร่งของหลินมั่วปรากฏตรงหน้าพวกเขา หลิน มั่วถามขึ้นเสียงเบา

“ที่นี่รับคนงานไหม”

เดิมทีเหล่าชายฉกรรจ์ที่มีสีหน้าไม่เป็นมิตร บางคนถึงขั้นอยากจะฆ่าเขาก็หัวเราะออกมา

“เจ้าหนุ่มนี่มาจากไหน รีบไสหัวไปก่อนที่พวกฉันจะโมโห!”

“พวกฉันแต่ละคนมีค่าหัวหลักแสนเชียวนะ ระวังเถอะ เดี๋ยวฉันจะเอาแกไปขายที่ซ่อง!”

“ใช่ แกไม่รู้เหรอว่าพวกฉันกินคนเป็นอาหาร!”

ชายฉกรรจ์แต่ละคนที่ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อตะโกนใส่หลินมั่ว

บางคนถึงกับขยับกล้ามแขนโชว์

“แต่ที่นี่มีประกาศรับสมัครงานอยู่”

หลินมั่วชี้ไปที่ป้ายไม้ด้านข้าง

บนป้ายนั้นเขียนด้วยตัวหนังสือที่บิดเบี้ยว

เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นด้วยความรำคาญและโมโห

“ฉันก็บอกไปแล้วว่าจะให้พวกแก จะเร่งทำไมอีก”

“คนในครอบครัวของแกป่วย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันวะ ถ้าไม่มีเงินก็ปล่อยให้ตาย ๆ ไปซะ!”

“แค่คนงานกระจอก ๆ ยังกล้ามาตามตื๊อฉันอยู่ได้ แกคิดว่าจะรอดถึงพรุ่งนี้เช้าไหม”

คำพูดของชายหนุ่มทำให้ชายคนนั้นสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เมื่อพวกเขาเดินมาถึงท่าเรือ

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ขณะที่เหล่าคนงานในท่าเรือก็สังเกตเห็นชายคนนั้น

รวมไปถึงแผ่นหลังที่เริ่มโค้งงอ และร่างกายที่ดูอ่อนแรงของเขา

คนงานทุกคนต่างสบตากับเขาด้วยสีหน้าที่กังวล แววตาของชายคนนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

พวกเขาค่อย ๆ วางของที่อยู่ในมือลงอย่างเบามือ

ทันใดนั้น ท่าเรือทั้งท่าก็ตกอยู่ในความเงียบสนิท

มีเพียงชายคนหนึ่งที่วิ่งตรงเข้าไปยังห้องด้านข้าง