หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3423

“น้องหลินมั่ว มาเเล้วเหรอ พี่น้องเราเตรียมที่พักให้คุณเรียบร้อยเเล้ว”

เสียงดังลั่นมาจากระยะไกล

หวาเฉียงที่ใส่เสื้อกล้ามเดินเข้ามาจากระยะไกล

ด้วยความสูงสองเมตรเเละกล้ามเนื้อที่เเข็งแรง ทำให้คนอื่นคิดว่าเขาเป็นหัวหน้าแก็ง

หลินมั่วพยักหน้าให้หวาเฉียงเล็กน้อย จากนั้นพูดว่า

“พี่เฉียง ขอแนะนำให้คุณรู้จัก นี่คือจางซาน”

“จบปริญญาโททางกฏหมายจากประเทศเฟื่องฟ้า”

เมื่อได้ยินคำแนะนำของหลินมั่ว หวาเฉียงก็ยิ้มให้จางซานอย่างเป็นมิตร

แม้เขาจะคิดว่ารอยยิ้มนี้ดูเป็นมิตรมากแล้วก็ตาม

แต่ในสายตาของจางซานกลับดูน่ากลัวเล็กน้อย

เขาเดินถอยหลังไปยืนข้างหลังหลินมั่วอย่างเงียบๆ

หวาเฉียงมองดูท่าทางหลบหลีกของจางซาน ก็เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่เก้อเขินเล็กน้อย

“พี่เฉียง วันก่อนผมได้ยินมาว่าที่นี่ขาดนักบัญชี ผมจึงพาจางซานมา”

“ถึงแม้เขาจะเรียนกฏหมาย เเต่เรื่องเลขก็พอใช้ได้”

“เป็นนักบัญชี ก็นับว่าพอไหว”

คำพูดของหลินมั่วทำให้หวาเฉียงเข้าใจทันที เเล้วมองไปที่จางซานด้วยสายตาที่เป็นประกาย

ใช้แล้ว ทำไมตัวเองถึงนึกไม่ออกเองนะ

ทุกครั้งที่หวาเฉียงไปดูเอกสารเหล่านั้น ปวดหัวเเทบแตก

ตัวเลขที่เยอะเเยะนั้นเหมือนคำสาบที่ทำให้หวาเฉียงปวดหัวจนกินข้าวได้เเค่ห้าชามต่อวัน

“น้องจางซาน อย่าเกร็งสิ มามามา”

หวาเฉียงดึงจางซานที่ยืนอยู่ข้างหลังหลินมั่วออกมา บนใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มกว้าง

จางซานถูกหวาเฉียงกอดไว้ เดิมที่สูงถึงหนึ่งร้อยเเปดสิบเซนติเมตร กลับดูตัวเล็กเหมือนเด็กไปเลย

จางซานรู้สึกถึงเเรงกดทับที่ไหล่ ก็กลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว

“พี่…พี่เฉียง คุณปล่อยผมก่อนได้ไหม”

หวาเฉียงจะยอมปล่อยจางซานได้อย่างไร

ตอนนี้คนที่มีความรู้บนเกาะซีว่านเซียงหายากมาก

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม หวังซานนั่งอยู่ในสวนด้วยสีหน้าหงุดหงิด

ตอนนี้เขารู้สึกว่ากินอะไรก็ไม่อร่อย เขาโยนอาหารที่ถืออยู่ในมือลงไป

เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาเรื่อยๆ บนใบหน้าของหวังซานก็เผยให้เห็นถึงความดีใจ

ลุงรองของเขากลับมาเเล้ว!

ผู้ชายคนหนึ่งสวมเกราะเงินทับผ้าเเดงเดินเข้ามาจากด้านนอก

จมูกที่ยาวและเเหลมคม รวมถึงดวงตาที่เฉียบคม ทำให้เขาดูเหมือนไม่มีใครกล้าไปแตะต้อง

เกราะเงินที่ส่งเสียงกรอบแกรบนั้นเป็นสิ่งที่เขาหวงแหนที่สุด

เกราะเงินนั้นก็คือเกราะธรรมดานี่เเหล่ะ เพียงเเต่เอาไปเย็บติดกับเสื้อผ้าสีเเดง

แต่เกราะเเบบนี้ก็ไม่ใช่ของที่ใครๆบนเกาะนี้จะมีได้

หวังซานลุกขึ้นยืน บนใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา แล้ววิ่งกระเผลกไปหาชายคนนั้น

“ลุงรอง ลุงต้องช่วยแก้เเค้นให้ผมนะลุงรอง”

“วันนี้หลานชายถูกคนอื่นตีโดยไม่มีสาเหตุ ฮือฮือฮือ!”