หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3425

“บนเกาะห้ามให้มีการทะเลาะวิวาทจนเลือดออก ถ้ามีก็ต้องจ่ายค่าปรับห้าร้อย”

“นี่เป็นกฏที่ท่านตั้งขึ้น แต่วันนี้กลับมีคนกล้ามาทำลายหน้าตาของสำนักงานสอบสวนโดยเปิดเผย!”

“สำนักงานสอบสวนของเราจะปล่อยให้คนแบบนี้ลอยนวลไม่ได้!”

คำพูดของหวังเอ้อร์เต็มไปด้วยความยุติธรรม เหมือนกับกำลังเป็นห่วงสำนักงานสอบสวนจริงๆ

ท่านผู้ตรวจการของสำนักงานสอบสวนเงียบไปนาน

สักครู่หนึ่ง เสียงของเขาก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“หลักฐานล่ะ?”

สีหน้าของหวังเอ้อร์เเข็งทื่อไป เขาจะมีหลักฐานบ้าอะไร

“ท่านผู้ตรวจการ ขาของหลานชายผมก็คือหลักฐาน ผมพาเขามาได้”

“ไม่มีหลักฐานก็จะไปจับคนอื่น แล้วอยากให้สำนักงานสอบสวนทั้งองค์กรออกไปจัดการ?”

“หวังเอ้อร์ คุณใจกล้ามาก!”

เสียงของท่านผู้ตรวจการเย็นชาลงทันที ทำให้หวังเอ้อร์หน้าซีด

เขาคุกเข่าทั้งคู่ลงไปทันที แล้วพูดเสียงดังว่า

“เป็นความผิดของผู้น้อยเองที่ใจร้อนไปหน่อย แต่หลานชายของผู้น้อยถูกตีจนเกือบตาย”

“ตอนนี้ยังหายใจรวยรินอยู่บนเปลในบ้านของผม”

“แถม…ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะรอดถึงวันพรุ่งนี้ได้หรือเปล่า!”

เห็นๆอยู่ว่าหวังซานที่เเค่เดินไม่สะดวกนิดหน่อย ถูกหวังเอ้อร์พูดเกินจริงจนเหมือนจะตายอยู่แล้ว

ถ้าท่านผู้ตรวจการจะให้หวังเอ้อร์พาหวังซานมาให้ดูจริงๆ

หวังเอ้อร์ก็ใจเหี้ยมพอที่จะตีหวังซานให้ถึงขั้นนั้นได้ ก่อนที่หวังซานจะมาถึง

ดังนั้นสิ่งที่เขาพูดตอนนี้ก็พอจะถือว่าเป็นเรื่องจริงได้

“หึ ก็เเค่เรื่องส่วนตัว ทำไมต้องมาอ้างความถูกต้องด้วย เรื่องของตัวเอง ตัวเองต้องแก้ไข ไปซะ!”

ท่านผู้ตรวจการฮึดฮัดอย่างเย็นชา ไม่สนใจหวังเอ้อร์เลยสักนิด แล้วไล่เขาไป

“ครับ ผู้น้อยเข้าใจ”

หลังจากได้ยินคำพูดของท่านผู้ตรวจการหวังเอ้อร์ก็ไม่ได้แสดงอาการคับเเค้นใจ

กระทั่งยังคงยิ้มออกมา

เพราะเขาฟังเข้าใจความหมายของท่านผู้ตรวจการ คือให้ตัวเองไปจัดการเอง อย่ามายุ่งวุ่นวายกับเขา

พวกเขามองท่าทางของหวังเอ้อร์ แล้วแต่ละคนก็พูดพลางหัวเราะ

ถึงแม้พวกเขาจะรู้สึกว่าหวังเอ้อร์ปกติเป็นคนหยิ่ง แต่ก็ยังรู้สึกดีกับหวังเอ้อร์อยู่

อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนร่วมงานกัน ถ้าความสัมพันธ์ตึงเครียดเกินไปก็ไม่ดี

หวังเอ้อร์มองทุกคนด้วยสายตาที่ดูถูก

พวกโง่พวกนี้ ทำได้เเค่ใช้ตำแหน่งของตัวเองไปเที่ยวซ่องฟรีๆ

“เรื่องมันเป็นแบบนี้ วันนี้ตอนบ่ายหลานชายของผมหวังซานโดนคนตีมา”

“หนำซ้ำคนนั้นก็ลงมือแรงมาก กระทั่ง…”

หวังเอ้อร์พูดไปเรื่อยๆ สีหน้าก็เริ่มโกรธขึ้นมา

“เขายังด่าสำนักงานสอบสวนของพวกเราว่าเป็นพวกดูดเลือด เป็นพวกขี้เมาไร้ประโยชน์!”

พอหวังเอ้อร์พูดจบ คนอื่นๆก็โกรธกันหมด

“บังอาจมาก ที่ไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตา!”

“ไป พาคนไปจับมันมาเลย!”

“ฉันจะจับมันกลับมาส่งห้องทดลอง!”