หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3426

ในตอนกลางคืน ท่าเรือเต็มไปด้วยเปลวไฟ

พวกผู้ชายนั่งอยู่บนกองสินค้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

ตรงหน้าพวกเขามีกองไฟหลายกอง

วันนี้หวาเฉียงจัดงานเลี้ยงรอบกองไฟที่ท่าเรือ เพื่อต้อนรับหลินมั่วกับจางซานและคนอื่นๆ

มีการจัดปาร์ตี้กองไฟที่ท่าเรือเป็นพิเศษ

เวลานี้หลินมั่วกำลังนั่งอยู่ริมท่าเรือ ตรงหน้าเขาคือหวาเฉียงเเละจางซานกับคนอื่นๆ

หวาเฉียงหยิบเนื้อแกะย่างที่เสียบอยู่บนกองไฟลงมา

“น้องมั่วหลิน ลองชิมฝีมือพี่ดูสิว่าเป็นไง”

หวาเฉียงเปลี่ยนทิศทางของเนื้อแกะย่างที่ถืออยู่ แล้วส่งให้หลินมั่ว

“ขอบคุณครับพี่เฉียง”

หลินมั่วรับเนื้อแกะย่างจากมือของหวาเฉียง แล้วขอบคุณหวาเฉียง

“ฮ่าฮ่าฮ่า เกรงใจทำไม ต่อไปนี้ก็เป็นพี่น้องกัน”

“รสชาติเป็นยังไง”

“อร่อยมาก”

พอได้ยินคำชมจากหลินมั่ว บนใบหน้าของหวาเฉียงก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ภูมิใจทันที

“แน่นอน ฝีมือของพี่ไม่ได้มีเเค่ย่างเนื้อแกะอย่างเดียวหรอกนะ”

“ตอนที่อยู่ป่าก็เคยกินเนื้อกระต่าย เนื้อไก่ป่ามาเยอะแยะ”

พอได้ยินหวาเฉียงพูดถึงอดีตของตัวเอง หลินมั่วก็เงยหน้าขึ้นมาถาม

“พี่เฉียงเคยทำงานอะไรมาก่อน”

พอได้ยินหลินมั่วถามถึงอดีตของตัวเอง สีหน้าของหวาฉียงก็ดูลังเลเล็กน้อย

แต่พอเห็นใบหน้าที่นิ่งสงบของหลินมั่ว จึงพูดออกมา

“ก็ไม่ใช่เรื่องลับอะไรมากหรอก น้องมั่วหลินคุณเป็นนักธุรกิจก็ต้องรู้จักประเทศว่านเซี่ยงนะ”

หลินมั่วพยักหน้า

แน่นอนว่าเขารู้จักประเทศว่านเซี่ยง

เเม้กระทั่งเขายังมีสถานะที่สูงมากในประเทศว่านเซี่ยงด้วย

“เดิมทีผมเป็นคนดูแลป่าในประเทศว่านเซี่ยง ทุกวันก็อยู่กับดอกไม้ต้นไม้ และสัตว์ป่า”

“งั้นประเทศว่านเซี่ยงไม่เคยส่งคนมาตามหาคุณเลยเหรอ”

พอได้ยินคำถามของหลินมั่ว บนใบหน้าของหวาเฉียงก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ผมเป็นเเค่คนดูแลป่า จะสำคัญอะไรขนาดนั้น ผ่านมานานขนาดนี้ คงคิดว่าผมตายในป่าไปแล้วกระมัง”

“ถ้าไม่มาทำงานเป็นเดือนก็จะถูกตัดสินว่าตายแล้ว คงมีคนดูแลป่าคนใหม่มาแทนที่ผมเเล้ว”

“บางทีผมก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ที่นี่ ได้อยู่กับพวกพี่น้องเยอะๆ”

คำพูดของหวาเฉียงที่เคยพูดกับตัวเองกลายเป็นการพูดพึมพำ

บางทีแม้ในขณะนี้เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังพูดอะไร

หวาซย่ามีคำเก่าแก่ที่พูดได้ถูกต้องว่า

รังเงินหรือรังทองก็ไม่สู้รังหมาของตัวเอง

หลินมั่วเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายจึงได้พูดว่า

“งั้นพี่เฉียงคิดอยากกลับประเทศว่านเซี่ยงไหม”

พอได้ยินคำถามของหลินมั่ว หวาเฉียงก็หัวเราะออกมายกใหญ่ พูดอย่างร่าเริงว่า

“อยากกลับแน่นอนสิ ฉันอยากกลับไปเป็นคนดูแลป่าตามเดิม!”