หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3430

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วยังคงนิ่งอยู่ไม่ขยับเลยสักนิดเดียว

สายตาของหวังเอ้อร์ก็ยิ่งโหดเหี้ยมมากขึ้น

หมัดของเขาพุ่งเข้าใส่เเก้มของหลินมั่วอย่างรุนแรง

“ผัวะ!”

ในขณะที่หมัดของหวังเอ้อร์กำลังจะกระทบใบหน้าของหลินมั่ว

เขาก็ยกแขนขึ้นมาคว้าหมัดของหวังเอ้อร์ไว้ได้ทันที

สีหน้าของหวังเอ้อร์แดงก่ำ เขาพยายามใช้พลังทั้งหมดที่มีแต่ก็ไม่สามารถแกะมือของหลินมั่วออกได้

ขณะนั้นเองทหารของสำนักงานสอบสวนที่อยู่ข้างหลังหวังเอ้อร์ก็ส่งเสียงอื้ออึงขึ้นมา

พวกเขาไม่คิดเลยว่าหวังเอ้อร์ที่ดูมั่นใจเมื่อครู่จะถูกหลินมั่วจับมือไว้ได้

“หัวหน้าหน่วยหวังเอ้อร์เป็นอะไรไป ทำไมถึงโดนไอ้หนุ่มนั่นจับมือไว้ได้”

“นั่นน่ะสิ หัวหน้าหน่วยหวังเอ้อร์ทำอะไรอยู่”

“ไอ้หนุ่มนั่นดูอ่อนแอไร้เรี่ยวเเรงขนาดนั้น จะไปร้ายกาจสู้หัวหน้าหน่วยหวังเอ้อร์ได้อย่างไร”

เสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“พี่มั่วหลินสุดยอด เอาชนะไอ้ลูกเต่าจากสำนักงานสอบสวนนั้นได้!”

“ไม่คิดเลยว่าพี่ใหญ่มั่วหลินจะซ่อนความสามารถไว้ได้มากขนาดนี้ ปราบไอ้หมอนั้นได้อย่างง่ายๆสบายๆ”

“ก็เเน่ล่ะ นายก็ลองดูสิว่าพี่ใหญ่มั่วหลินเป็นใครที่รับเข้ามาในทีม”

เหล่าชายฉกรรจ์ที่ท่าเรือส่งเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจ

แต่ละคนมองไปที่ทหารของสำนักงานสอบสวนด้วยสายตาเยาะเย้ย

ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้พูดอะไรออกมา เเต่ความเงียบก็ดังกว่าเสียงพูด

“ปล่อยฉันนะ!”

หวังเอ้อร์ถูกหลินมั่วจับหมัดไว้เเน่น ไม่ว่าจะพยายามใช้เเรงเท่าไรก็แกะออกไม่ได้

เสียงที่ไม่น่าเชื่อของทหารของสำนักงานสอบสวนที่อยู่ข้างหลัง กระทบจิตใจของหวังเอ้อร์อย่างแรง

ความโกรธแค้นลุกโชนขึ้นมาในใจของหวังเอ้อร์

เส้นเลือดปูนโปนทั่วตัว มือซ้ายอีกข้างก็กำเป็นหมัดชกไปที่ร่างของหลินมั่วอย่างแรง

หลินมั่วเผชิญหน้ากับการโจมตีที่ดุร้ายของหวังเอ้อร์ ทว่าสีหน้าก็ยังคงนิ่งเฉย

เขาใช้เเรงจากฝ่ามือ ขยับมือไปที่อีกด้านทันที

หมัดซ้ายของหวังเอ้อร์จึงต่อยไปโดนแขนขวาของตัวเอง

“อ๊าก!”

หวังเอ้อร์ทนความเจ็บปวดไม่ไหวร้องออกมาเสียงดังลั่น

ชายหนุ่มคนนี้ตั้งเเต่ต้นจนจบอารมณ์ไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด

สงบนิ่ง สงบนิ่งเหมือนดั่งความตาย

เขาเป็นใครกันแน่

เวลานี้หวังเอ้อร์อยากจะรีบกลับไปหาเจ้าหลานชายที่ทำอะไรไม่ได้เรื่องคนนั้นของตัวเอง

ตบมันชุดใหญ่ จากนั้นค่อยถามด้วยความโกรธ

คนอย่างหลินมั่วไม่ใช่คนที่หวังเอ้อร์จะสามารถเข้าใจหรือยุ่งเกี่ยวได้

ถ้าหวังเอ้อร์คุกเข่าลงไปขอร้องอ้อนวอนทันที หลินมั่วอาจจะเห็นว่ารู้จักผิดชอบชั่วดี แล้วปล่อยให้เขาบาดเจ็บน้อยลงหน่อย

แต่ไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายขนาดนี้ ฝ่ายหลังยังคงคุกคามเขาไม่หยุด

มือขาวของหลินมั่ววางอยู่บนไหล่ของหวังเอ้อร์ ทันใดนั้น

“อ๊ากก!”

เสียงร้องโหยหวนเหมือนหมูโดนเชือดดังก้องฟ้า

ดวงตาของหวังเอ้อร์ค่อยๆพร่ามัว

เเขนของเขา…หักแล้ว!

“ฉัน…ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องคุณอย่า…ทำอะไรฉันเลย”