หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3480

เช้าตรู่วันที่สอง

หลินมั่วตื่นนอนจากในห้องรับรองแขกของเหมืองแร่เฉียนซื่อ

ต้องยอมรับว่า จูถ่งพูดได้ถูกต้องมาก

ทั้งเกาะนี้คนที่รวยเหมือนเฉียนเต๋อกุย และยังสร้างห้องรับรองแขกในเหมืองแร่ได้แบบนี้

มีจำนวนน้อยมาก ถึงขนาดที่ว่าไม่มีแม้แต่หลังเดียว

ก่อนหน้านี้หลินมั่วอยู่ที่ตลาดเหมืองแร่ก็ได้เห็นความซอมซ่อของเหมืองแร่แล้ว

“น้องมั่วหลินตื่นแล้วเหรอ รีบมากินข้าวเร็ว”

เฉียนเต๋อกุยนั่งลงหน้าโต๊ะ หลังจากเห็นหลินมั่วแล้วจึงรีบกวักมือเรียกแล้วพูดกล่าว

บนโต๊ะจัดวางไปด้วยอาหารเช้าสองสามอย่างสุดดั้งเดิมของประเทศจีน

ซุปเผ็ด กุ้ยช่ายทอด ปาท่องโก๋ เป็นต้น

เฉียนเต๋อกุยคีบปาท่องโก่ขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วจิ้มกับซุปเผ็ดที่อยู่ในชาม จากนั้นจึงกัดลงไป

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกพึงพอใจทันที

“พวกเรากินของอร่อยบ้านเราดีที่สุดแล้ว อร่อยกว่าแซนวิชอีกใช่ไหม”

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย แล้วจึงหยิบเต้าฮวยชามหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมา

โรยน้ำตาลนิดหน่อยกินคู่กับเสี่ยวหลงเปาที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ

“ประธานธนาคารเฉียนครับ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีอาหารเช้าแบบนี้ขายบนเกาะนี้ด้วย”

ตอนที่หลินมั่วอยู่บนเกาะหลินก่อนหน้านี้ พื้นที่บนเกาะเป็นดินทรายร่วน

และอย่าเพิ่งพูดถึงอาหารดั้งเดิมของประเทศจีนเลย แม้แต่หมั่นโถวธรรมดาก็ยังหาซื้อไม่ได้

ในร้านมีแค่คุกกี้อัดแข็งรวมไปถึงอาหารสำเร็จรูปแบบอุ่นร้อนเองได้ของทหารเท่านั้น

“น้องมั่วหลิน พวกคุณอยู่เกาะหลินก่อนหน้านี้อยู่ในสภาวะที่ไม่มีคนดูแลจัดการมาตลอด”

“ดังนั้นคนพวกนั้นจึงไม่กล้าเปิดร้านอาหารเช้าแน่นอน ทุกวันคิดแต่ว่าจะใช้ชีวิตและกินให้อิ่มยังไง”

“แต่ผมคาดว่าภายใต้การบริหารของเจ้าของเกาะคนใหม่ อีกไม่นานก็จะเข้าสู่เส้นทางปกติครับ”

เฉียนเต๋อกุยกลืนปาท่องโก๋ที่อยู่ในปากทั้งหมด แล้วจึงหยิบปาท่งดก๋อีกหนึ่งชิ้นขึ้นมาแล้วกัดมัน

หลินมั่วมองวิธีการกินของเฉียนเต๋อกุย แล้วจึงหัวเราะเบาๆ

“คุณกินแบบนี้รสชาติไม่ปนกันเหรอครับ”

“รสเค็มกับรสหวานปนกัน”

วิธีการกินของเฉียนเต๋อกุยทำให้หลินมั่วนึกถึงคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอหน้ามานาน

ท่านผู้เฒ่าจ้าวหนานเยว่

หัวหน้าทหารหยิบสมุดรายชื่อเล่มหนึ่งออกมา

เปิดหน้าแรกเทียบกับใบหน้าของเฉียนเต๋อกุย จากนั้นจึงมีท่าทีอ่อนลงในทันใด

“ขอโทษครับประธานธนาคารเฉียน ช่วงนี้มีแต่คนอยากจะปะปนเข้าไป”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉียนเต๋อกุยยังคงเหมือนเดิม หยิบเงินห้าร้อยเฟิงเหยียนออกมาจากในอ้อมอกของเขา

“สหายทั้งหลายลำบากมาทั้งวันคงเหนื่อยมาก เก็บไว้นะครับๆ”

“ทุกคนกลับไปพักผ่อน ซื้อของกินอร่อยๆ กัน”

“จะต้องรับไว้นะครับ ไม่อย่างนั้นถือว่าไม่ไว้หน้าคนแซ่เฉียนอย่างผม”

เฉียนเต๋อกุยฝืนยัดเงินในมือใส่กระเป๋าหน้าอกของพวกเขา

ถึงแม้ดูผิวเผินแล้วคนพวกนี้จะไม่สมัครใจ แต่ไม่สามารถปกปิดความดีใจจากแววตาได้

“ประธานธนาคารเฉียน คุณมาครั้งนี้อาจจะต้องผิดหวังแล้วครับ”

“เมื่อครู่พวกเราได้ยินคนอื่นพูดคุยกันยกใหญ่ พูดว่าอะไรนะ...”

“นี่คือเหมืองแร่ร้างครับ”

..................................................................................