หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3479

“ประธานธนาคารเฉียนครับ ถ้าหากเป็นแร่หินชนิดอื่นขุดแบบเอียงลงไปไม่มีปัญหาแน่นอน”

“แต่แร่หินประเภทนี้เดิมทีปรากฏอยู่ในพื้นที่หนาวเย็น คุณคิดว่าตรงไหนคือพื้นที่หนาวเย็นครับ”

คำพูดของหลินมั่วทำให้แววตาของเฉียนเต๋อกุยค่อยๆ เป็นประกายขึ้นมา

“ใต้ดิน!”

“ถูกต้องครับ”

หลินมั่วพยักหน้า แล้วพูดต่อ

“ประธานธนาคารเฉียนอย่างมากสุดต้องขุดลงไปอีกยี่สิบเมตร แล้วจะเจอแร่หินแน่นอนครับ!”

ใบหน้าของเฉียนเต๋อกุยแสดงรอยยิ้มปลื้มปริ่ม อยากจะโผเข้ากอดหลินมั่วโดยตรง

“น้องมั่วหลิน ถ้าหากสามารถขุดแร่หินได้มากพอจริงๆ ผมจะแบ่งให้คุณฟรีครึ่งหนึ่ง!”

“ถ้าอย่างนั้นต้องขอบคุณมากๆ ครับ”

หลินมั่วไม่ได้ปฏิเสธเจตนาดีของเฉียนเต๋อกุย การช่วยเหลือนี้จะว่าเรื่องใหญ่ก็ใหญ่ จะว่าเรื่องเล็กก็เรื่องเล็กเช่นกัน

เฉียนเต๋อกุยรีบวิ่งออกไปข้างนอกอย่างรีบร้อน แล้วสั่งให้คนไปขุดเหมืองแร่ตรงไหนที่ทิ้งร้าง

ก่อนหน้านี้เขารู้สึกเสียดายมาตลอด ถึงแม้จะเป็นเหมืองแร่ทิ้งร้าง ก็ไม่เคยขายเลย

ตอนนี้ดูท่าแล้ว การตัดสินใจของตัวเองในตอนแรกถือว่าฉลาดหลักแหลมเหมือนกัน

...

ใกล้เวลาพลบค่ำ เฉียนเต๋อกุยที่เสื้อผ้าเปื้อนฝุ่นมอมแมมกลับมาแล้ว

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มดีใจ มองเห็นหลินมั่วแล้วจึงตะโกนเสียงดังขึ้นมา

“น้องมั่วหลิน เจอแล้ว เจอจริงๆ ด้วย!”

หลินมั่วพยักหน้าเหมือนรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าก็ไม่ปาน

“น้องมั่วหลินสบายใจได้ ครึ่งหนึ่งของแร่หินที่ขุดได้ทั้งหมดในครั้งนี้”

“ผมจะสั่งให้คนขึ้นไปส่งบนเกาะหลินที่อยู่ข้างๆ รับรองไม่มีปัญหาใดๆ แน่นอน”

เดิมทีจูถ่งเขียนว่าหลังจากหลินมั่วซื้อเสร็จแล้ว ค่อยส่งคนมารับของ

แต่ตอนนี้เฉียนเต๋อกุยไม่สนใจเรื่องพวกนั้นแล้ว เพราะเขามองหลินมั่วไม่ใช่คนธรรมดาอีกต่อไป

“ถ้าอย่างนั้นต้องขอบคุณประธานธนาคารเฉียนด้วยนะครับ”

“อ้อใช่คุณมั่วหลิน ในเมื่อคุณมีความสามารถแยกแยะที่แข็งแกร่งขนาดนี้”

“เนื่องจากมีการค้นพบเหมืองแร่ขนาดเล็กแห่งใหม่อยู่ทางเหนือของเกาะ”

“ไม่เป็นไรครับๆ คุณมั่วหลินขอแค่คุณยินดี เรื่องความเสียหายผมเป็นคนรับผิดชอบเอง”

“ถ้าหากได้กำไรมา พวกเราก็แบ่งกันคนละครึ่ง”

คนละครึ่งตามที่เฉียนเต๋อกุยกล่าวหมายถึงเขาจะรับผิดชอบกำลังคนและทรัพยากรทั้งหมดด้วยตัวเอง

แต่หินแร่ที่ขุดออกมาได้ยังคงแบ่งให้หลินมั่วคนละครึ่งเหมือนเดิม

“เช่นนั้นก็ขอบคุณประธานธนาคารเฉียนมากๆ นะครับ”

ระหว่างที่คนทั้งสองกำลังพูดคุยกัน เซียงเอ๋อร์ผู้หญิงคนก่อนหน้านั้นถือถุงชนิดต่างๆ เดินเข้ามา

“อ่ะ ข้าวเย็นของพวกคุณสองคน ระวังอย่าสำลักล่ะ!”

เซียงเอ๋อร์ขึงตามองเฉียนเต๋อกุยอย่างแรง พอวางของบนโต๊ะแล้วจึงหมุนตัวเดินออกไป

ใบหน้าของเฉียนเต๋อกุยเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เก้อเขินออกมา แล้วพูดกับหลินมั่วว่า

“น้องมั่วหลิน บนเกาะแห่งนี้ไม่มีของดีอะไรมากมาย คุณอย่ารังเกียจนะครับ”

หลินมั่วส่ายหน้าเบาๆ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า

“ไม่เลยครับ กินนิดๆ หน่อยก็พอแล้วครับ”