หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3489

หลังจากที่หลินมั่วเดินออกไปตรอกเล็กๆนี้

ก็ปฏิบัติตามคำพูดของผู้ชายคนนั้น เดินต่อไปยังพื้นที่ๆมีคนเบาบาง

กลุ่มคนจากระยะไกลเห็นหลินมั่วเดินไปข้างหน้า

บนใบหน้าของเเต่ละคนต่างมีสีหน้าที่ตกใจ

“นี่เขาจะไปพบลูกพี่ลอเร้นซ์เหรอ”

“เจ้าหนุ่มนั่นพวกคุณรู้จักไหม ใจกล้าเกินไปแล้วนะ?”

“ฉันว่าเขาต้องการไปหาลูกพี่ลอเร้นซ์เพื่อไปตายเสียมากกว่า”

“ทำไมฉันรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาแผ่นหลังของเขาจัง”

“เมื่อคืนตอนที่นายมองสาวๆในซ่องก็พูดแบบนี้”

หลินมั่วยังคงเดินต่อไปข้างหน้า เส้นทางที่ปูด้วยหินค่อยๆหายไป

แทนที่ด้วยถนนดินที่เต็มไปด้วยฝุ่น

หลินมั่วจึงเดินต่อไปทั้งๆอย่างนี้บนถนนดิน

ทันใดนั้น

ร่างของเขาที่เดินอย่างสงบก็หยุดลง

ในพุ่มหญ้าห่างออกไป มีชายคนหนึ่งสวมชุดพรางตัวถือปืนสไนเปอร์ซุ่มอยู่

เมื่อเห็นหลินมั่วจู่ๆก็ยืนนิ่ง สีหน้าของผู้ชายก็เปลี่ยนไป

เพราะถ้าหลินมั่วเดินต่อไปอีกก้าวเดียว ก็จะเข้าไปในระยะที่เขาสามารถยิงได้ในฐานะผู้บุกรุก

แต่เขาดันหยุดอยู่ตรงขอบเขตพอดี

นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเเน่ๆ

ขณะที่ผู้ชายกำลังลังเลว่าจะยิงหลินมั่วโดยตรงดีไหม

จู่ๆสายตาของหลินมั่วก็มองมาที่เขา

สายตาของทั้งคู่สบตากันผ่านพุ่มหญ้าจำนวนมาก

“เมื่อครู่ หัวใจของนายเต้นเร็วกว่าตอนที่ฉันอยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตรมาก”

“ดังนั้นคุณกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการยิง หนำซ้ำตอนนี้พร้อมเต็มที่เเล้ว”

“หากฉันเดินไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว นายจะยิงใช่ไหม”

น้ำเสียงที่ราบเรียบของหลินมั่วดังก้องไปทั่วข้างใบหูของผู้ชาย ทำให้ตาเขาเบิ่งกว้างขึ้นทันที

เมื่อโดนหลินมั่วจับได้ ชายหนุ่มก็เลิกหมอบราบบนพื้นอีกต่อไป

และอุ้มปืนไว้ในอ้อมเเขนลุกขึ้นยืน มองดูหลินมั่วจากที่ไกลๆและพูดเสียงดังว่า

ต้องยอมรับว่า อำนาจของลอเร้นซ์นั้นยิ่งใหญ่กว่าเฉียนเต๋อกุยเสียอีก

ที่ดินรอบๆนี้อย่างน้อยก็หลายกิโลเมตรทั้งหมดล้วนเป็นของเขา

หลินมั่วเดินอยู่บนถนนดิน เเสงเเดดที่ส่องลงมาบนตัวเขาดูเหมือนจะไม่ทำให้เขารู้สึกถึงความร้อนเลยเเม้เเต่น้อย

ร่างของหลินมั่วค่อยๆเดินไปข้างหน้า และเขาก็เห็นโรงงานเหล็กขนาดใหญ่ตั้งอยู่ไกลๆ

ทหารที่ติดอาวุธครบมือหลายคนวิ่งมาจากที่ไกลๆ และได้พูดกับหลินมั่วว่า

“คุณมั่วหลิน ลูกพี่ของพวกเรารอท่านอยู่ในโรงงานครับ”

“เเละเขายังพูดว่า ได้เตรียมชาชั้นดีไว้รอท่านอยู่”

หลินมั่วพยักหน้า และเดินต่อไปข้างหน้า

คนพวกนี้ไม่ใช่ทหารของผู้ตรวจการแน่นอน

หลินมั่วเเค่ดูก็รู้ได้เลยว่า พวกเขาเป็นกองกำลังส่วนตัวของลอเร้นซ์

สิ่งนี้ทำให้หลินมั่วรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ลอเร้นซ์เป็นเเค่คนทำธุรกิจวัสดุก่อสร้าง

เเล้วทำไมถึงมีกำลังและเงินทองมากพอที่จะสร้างกองทัพขึ้นมาได้

“คุณมั่วหลิน ยินดีต้อนรับ!”