หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3488

หลินมั่วหรี่ตาลงเล็กน้อย ไม่ส่งเสียงใดๆทั้งสิ้น

เเต่เดินไปอีกกองหนึ่ง แล้วใช้เท้าอีกข้างดึงผ้าคลุมออก

ปรากฏว่ามีสัญลักษณ์ของก่วงเต๋อถัง

ทันใดนั้น มือของหลินมั่วก็วางคลุมผ้าไว้ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ท่านผู้นี้ ดูแล้วเป็นอย่างไรบ้าง”

ผู้ชายก่อนหน้าเดินออกมาจากในบ้าน แล้วถามหลินมั่ว

หลินมั่วมองดูผู้ชายแล้วพูดเสียงเบาว่า “ผมดูแล้ว ก็ใช้ได้นะ”

“ของทั้งหมดนี้น่าจะขายได้ประมาณสองหมื่นสกุลเงินเฟื่องฟ้า ผมให้สามหมื่น ซื้อทั้งหมดนี้เลย”

หลินมั่วหยิบสามหมื่นเฟื่องฟ้าออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เถ้าเเก่

นี่เป็นเงินที่ท่านสามวังให้หลินมั่วก่อนไป

เนื่องจากบนเกาะนี้ใช้เครื่องใช้ไฟฟ้าไม่ได้ จึงต้องใช้เงินสดในการทำธุรกรรม

ถึงแม้ว่าบางกลุ่มที่มีอิทธิพลอาจจะมีเทคโนโลยีในการทำเครื่องจ่ายเงินที่ไม่ใช้เเม่เหล็กได้ เเต่ก็ไม่เเพร่หลาย

เมื่อผู้ชายเห็นธนบัตรเฟื่องฟ้าเป็นจำนวนมาก บนใบหน้าก็เผยให้เห็นความดีใจที่เปี่ยมยิ่งออกมา

รีบรับธนบัตรเฟื่องฟ้าจากในมือของหลินมั่วมาไว้ในมือ และนับอย่างระมัดระวัง

หลังจากยืนยันว่าสามหมื่นเฟื่องฟ้าครบ ก็รับไว้พร้อมกับรอยยิ้มเต็มใบหน้า

“เเต่ว่า ผมมีเรื่องอยากถามคุณหน่อย”

ผู้ชายที่เพิ่งรับเงินสามหมื่นเฟื่องฟ้าของหลินมั่วไป อย่าว่าเเต่ถามคำถามเลย

ต่อให้หลินมั่วให้เขาคุกเข่าโขกศรีษะ ผู้ชายก็ไม่ลังเลสักนิด

เพราะวัสดุก่อสร้างเหล่านั้นแทบจะไม่มีค่าอะไรเลยบนเกาะนี้

กระทั่งหลินมั่วจะบอกว่าสองหมื่นนั้นเเพงไป ให้ได้มากสุดหมื่นเเปด

“ท่านพูดเลยครับ ผมรู้อะไรบอกทุกอย่าง ทุกอย่างที่รู้”

หลินมั่วชี้ไปที่วัสดุก่อสร้างที่มีผ้าคลุม แล้วถามผู้ชายว่า

“ผมเห็นผ้าคลุมนี่เก็บของได้ดีมาก อยากซื้อสักล็อต”

“คุณไปเอามาจากไหน”

หลังจากได้ยินคำพูดของหลินมั่ว ในดวงตาของผู้ชายก็เต็มไปด้วยความสงสัย

นี่…

เขายังคิดว่าหลินมั่วจะถามเรื่องลับๆอะไรสักอย่าง

แต่กลับกลายเป็นว่าหลินมั่วมาสนใจผ้าคลุมที่เขาใช้ว่าเอามาจากไหน

“ต้องมีคนเเนะนำถึงสามารถเข้าไปได้เหรอ”

ผู้ชายพยักหน้า เเล้วพูดต่อว่า

“ผมบอกคุณเยอะขนาดนี้เพราะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน”

“ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นผมจะไม่เตือนหรอก ให้เขาตายไปเลย”

“หากคุณอยากเจอลูกพี่ลอเร้นซ์ อย่างน้อยต้องมีคนที่สถานะไม่ธรรมดาบนเกาะหลิงคนหนึ่งเเนะนำ”

หลินมั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“คุณรู้จักเฉียนเต๋อกุยที่ตลาดแร่ไหม”

“ผมอยากรู้ว่าเขามีสิทธิ์เข้าพบลูกพี่ลอเร้นซ์คนนั้นไหม”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินมั่ว ผู้ชายก็ยิ้มอย่างขมขื่น

“มีสิทธิ์น่ะย่อมมีสิทธิ์ ยังไงเฉียนเต๋อกุยนั่นก็ถือว่าเป็นเจ้าพ่อของตลาดเเร่”

“ถ้าคุณต้องการให้เขาช่วยให้คุณได้พบกับลูกพี่ลอเร้นซ์ ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย”

“เดินไปข้างหน้าอีกนิด จากนั้นคุณก็เข้าใจเอง”

หลินมัวพยักหน้า หันหลังจากไปทันที แล้วทิ้งคำพูดไว้ประโยคหนึ่ง

“ของเก็บไว้ก่อน วันหลังจะมาเอา”