หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 349

หลินมั่วเอ่ยขึ้น “แล้วยังไงหรือ ก็แค่ขยะกองหนึ่งแบบนี้ ยังจะเรียกว่าเป็นงานแลกเปลี่ยนทางการแพทย์อะไรอีกหรือ ถุย”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ผู้คนรอบข้างก็ด่าทอด้วยความโกรธทันที

“แกกล้ามาก!”

“แก ไอ้คนทำความสะอาดโรงพยาบาล แกมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกพวกเรา!”

“ไอ้ขยะ ไอ้ชาติชั่ว แกมันไอ้เศษสวะของแท้!”

“การยืนปะปนอยู่กับคนประเภทนี้ ถือเป็นความอัปยศจริงๆ”

“ผู้อาวุโสเฮ่อบ้าไปแล้วหรือ ทำไมเอาคนแบบนี้เข้ามาร่วมงานแลกเปลี่ยนครั้งนี้ได้”

เฮ่อเชียนเสวี่ยรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นกัน เธอเดินไปใกล้หลินมั่ว “หลินมั่ว ฉันเตือนนายเอาไว้นะ อย่าปากพล่อย!”

“อย่าคิดว่ามีอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อหนุนหลัง แล้วจะทำอะไรได้ตามอำเภอใจนะ!”

“คนที่นี่ล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญในวงการแพทย์ของแต่ละมณฑล”

“ถ้านายล่วงเกินพวกเขา หึ เชื่อหรือไม่ว่าพวกเขาสามารถทำให้อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของนายล้มละลายได้!”

“ตอนนี้คุกเข่าขอโทษยังทัน ถ้านายทำให้งานแลกเปลี่ยนนี้พังลงจริงๆ นายจะไม่มีโอกาสได้คุกเข่าอีกตลอดชีวิต!”

ในขณะนั้น ก็มีคนส่งเสียงเอะอะดังเข้ามาจากด้านนอก

มีคนตะโกน “มาแล้วๆ หมอเทวดาเซวียมาแล้ว!”

สีหน้าของผู้คนตื่นเต้น แล้วรีบวิ่งไปรับหมอเทวดาเซวีย

เฮ่อเชียนเสวี่ยยังคงมีสีหน้าบูดบึ้ง

หมอเทวดาเซวียมาถึงแล้ว เรื่องอัปยศของหลานชายของเขา เธอยังคลี่คลายไม่ได้ ทำอย่างไรล่ะทีนี้

และผู้คนในที่นี้ ก็มุ่งมาที่หลินมั่วด้วยความเหยียดหยาม

หมอเทวดาเซวียมาถึงที่นี่แล้ว หลินมั่วจบเห่แน่!

แม้จะมีผู้อาวุโสเฮ่อคอยปกป้อง แล้วจะมีประโยชน์อะไร

ต่อหน้าหมอเทวดาเซวีย ผู้อาวุโสเฮ่อนั้นไม่มีความสำคัญพอที่จะเอ่ยถึงด้วยซ้ำ

หมอเทวดาเซวียเดินเข้ามาในโถง พร้อมกับผู้คนที่รายล้อม

ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นและทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีท่านหมอเซวีย!”

“กระผมคำนับท่านหมอเซวีย”

“ไม่คิดเลยว่า วันนี้จะมีบุญได้เจอหมอเทวดาเซวีย ชีวิตนี้ไม่เสียชาติเกิดแล้ว!”

ทุกคนได้แต่ทักทายหมอเทวดาเซวีย แต่ไม่มีใครสามารถเข้าไปใกล้เขาได้เลย เนื่องจากความแตกต่างนั้นมากเกินไป

ชายสวมแว่นเดินเข้าไปท่ามกลางความสนใจของผู้คน แล้วโค้งให้หมอเทวดาเซวีย “สวัสดีครับคุณอาเซวีย”

“จะก่อเรื่องวุ่ยวายใหญ่โตทำไม นายรับผิดชอบไม่ไหวหรอก!”

ในขณะนั้นเอง ชายสวมแว่นก็เดินเข้ามา แล้วพูดเย้ย “อยากจะไปงั้นหรือ ฝันไปเถอะ!”

“ฉันจะบอกแกเอาไว้ คุณอาเซวียของฉันมาแล้ว แกตายแน่!”

“จะมีเรื่องกับฉัน แกกล้าดียังไง”

เฮ่อเชียนเสวี่ยมีสีหน้าลำบากใจ และจ้องมองหลินมั่วด้วยความโกรธ “ให้นายออกไปนายไม่ออก อยากวอนหาที่ตาย สมน้ำหน้า!”

หลินมั่วชำเลืองมองเธอ พร้อมแสดงรอยยิ้มเหน็บแนมที่มุมปาก “เฮ่อเชียนเสวี่ย คุณคิดว่าผมพึ่งพาอิทธิพลของปู่คุณจริงๆ น่ะหรือ”

“เรื่องศักยภาพ คุณไม่รู้อะไรเลยจริงๆ!”

หลังจากพูดอย่างนั้น หลินมั่วก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าและพูดเสียงดังว่า "หมอเทวดาเซวีย สบายดีไหม!”

หมอเทวดาเซวียที่กำลังถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้คน กลับไม่ได้สังเกตเห็นหลินมั่วที่อีกฝั่งหนึ่ง

ทันทีที่ได้ยินเสียง เขาก็ตกใจ

จึงรีบหันไปตามเสียง และเมื่อแวบแรกที่เห็นว่าเป็นหลินมั่ว เขาก็ดีใจมาก

ท่ามกลางสายตาของผู้คน เขารีบเดินดุ่มเข้าไปหาหลินมั่วในทันที

เขาพูดกับหลินมั่วด้วยท่าทีเคารพนบนอบ และโค้งคำนับ “คุณหลิน คุณก็มาที่นี่ด้วย!”