หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3492

ประตูของเหมืองเเร่เฉียนซื่อถูกผลักออกด้วยมือข้างเดียว

เสียงที่คุ้นเคยทำให้เฉียนเต๋อกุยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที ได้รับการช่วยเหลือเเล้ว

เซียงเอ๋อร์อาจจะบังคับให้เขากินมังสวิรัติทุกวัน เเต่ตอนที่มีหลินมั่วอยู่

บนโต๊ะต้องมีเนื้อสัตว์บ้างละน่า

หลินมั่วเดินจากข้างนอกเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ก็เห็นเฉียนเต๋อกุยและเซียงเอ๋อร์ที่ดูเหมือนหมดอาลัยตายยาก

“ผมได้ยินเสียงของพวกคุณมาเเต่ไกลเลย”

เฉียนเต๋อกุยยิ้มให้หลินมั่ว กำลังจะเปิดปากพูด ทว่าโดนเซียงเอ๋อร์ชิงพูดก่อน

“คุณมั่วหลิน คุณรู้เยอะ คุณบอกเถ้าเเก่ของพวกเราหน่อยเถอะค่ะ”

“กินเนื้อสัตว์ใหญ่เนื้อปลาใหญ่มีประโยชน์อะไร สุดท้ายก็ทำร้ายสุขภาพ”

“ฮ่าฮ่า เรื่องอาหารการกินสลับกินเนื้อสัตว์บ้างกินผักบ้างก็พอ”

หลินมั่วเข้าใจกิริยาบนใบหน้าของเฉียนเต๋อกุยเมื่อครู่ดีว่าเป็นอย่างไร

หลินมั่วเดินมานั่งข้างๆเฉียนเต๋อกุย เเล้วพูดกับเขาว่า

“ประธานธนาคารเฉียน การขุดเเร่ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง”

สีหน้าที่ผ่อนคลายของเฉียนเต๋อกุยหลับมาเคร่งเครียดตามเดิม เเละพูดอย่างจริงจังว่า

“เเร่ในเหมืองนั้นมีคุณภาพดีกว่าเร่เหล็กที่ผมเคยเห็นมาทั้งหมด”

“หนำซ้ำเเร่เหล็กก็กระจุกตัวกันอย่างหนาเเน่นมาก ตอนนี้พวกคนงานกำลังทำเหมืองกันสองกะ”

“ตามที่เราตกลงกันไว้ ผมส่งเเร่ที่ขุดได้ครึ่งหนึ่งไปที่เกาะหลินเเล้ว”

หลินมั่วพยักหน้า

ก่อนหน้านี้ตอนที่เฉียนเต๋อกุยพูดถึงเกาะหลิน หลินมั่วยังงงๆอยู่

จนกระทั่งได้ยินเฉียนเต๋อกุยบอกว่าเป็นชื่อใหม่ที่เพิ่งตั้งขึ้นมา และได้มีการปักป้ายชื่อเกาะหลินไปทั่วเกาะเเล้ว

“ประธานธนาคารเฉียน ตอนนี้เรื่องที่นี่เรียบร้อยเเล้ว ผมก็ควรจะกลับ…”

ยังไม่ทันที่หลินมั่วจะพูดจบ ประตูของเหมืองเเร่ก็ถูกคนถีบเปิดออก

ชายคนหนึ่งที่ย้อมผมสีแดงและมีมีฝ้ากระเดินเข้ามาจากด้านนอก

บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองเเละยะโส

“ใครคือเฉียนเต๋อกุย”

เสียงของชายผมเเดงแผดเสียงดังและเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง

ในดวงตาของหงมู่เต็มไปด้วยความเเค้น เเละพูดเยาะเย้ย

“ร่างกายแบบคุณจะทำให้คุณผู้หญิงท่านนี้พอใจได้ทุกคืนเรอะ”

“มิสู้ให้เธอมาอยู่กับผม ผมรับรองว่าคุณผู้หญิงท่านนี้จะมีความสุขจนลืมวันลืมคืนเลยล่ะ”

สีหน้าของเฉียนเต๋อกุยเย็นชาโดยสมบูรณ์ และพูดกับหงมู่ว่า

“เเร่เหล็กห้าตันฉันสามารถรับปากเพื่อให้เกียรติแก็งต้าเฉวียนได้”

“แต่เรื่องนี้ที่ขอมา ผมไม่สามารถรับปากได้ หากคุณจะทำแบบนี้ให้ได้”

“ถ้างั้นทุกคน…ก็ออกไป!”

คำพูดที่หนักแน่นของเฉียนเต๋อกุยแตกต่างจากภาพลักษณ์ที่ดูอ่อนโยนยามปกติอย่างสิ้นเชิง

เซียงเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆเมื่อเห็นเฉียนเต๋อกุยเปลี่ยนไปเป็นคนละคน บนใบหน้าก็ผุดให้เห็นรอยยิ้มอย่างทันควัน

ส่วนหงมู่ที่ยืนอยู่หน้าประตูก็สีหน้าเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดอย่างยิ่ง

เขาไม่คิดว่าเจ้าของเหมืองเเร่เล็กๆคนหนึ่งจะกล้าปฏิเสธเขา

หนำซ้ำยังพูดจาให้ทุกคนลาไปสะ

ในความคิดของหงมู่นี่ก็คือการไม่เห็นเขากับพี่ใหญ่อยู่ในสายตา