หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3501

ทันใดนั้นร่างของหงกุ้นอู่ซานก็ถูกตบด้วยฝ่ามือของหลินมั่วจนกระเด็นลอยออกไป

ร่างกายของเขาชนเข้ากับกำแพงของสนาม พริบตาเดียวเกิดควันขึ้นมาทันที

“เมื่อกี้…เกิดเรื่องอะไรขึ้น!”

“ร่างกายของหงกุ้นอู่ซานดูเหมือนถูกตบด้วยฝ่ามือเดียวจนกระเด็นออกไป!”

“พลังของมั่วหลินน่ากลัวขนาดนี้เลยหรอ!”

ที่นั่งของแก็งต้าเฉวียน ลูกน้องทุกคนต่างอ้าปากค้างแล้วมองไปที่ตัวของหลินมั่ว

ลูกพี่ของพวกเขาถูกตบด้วยฝ่ามือเดียวจนกระเด็นออกไป

กระทั่งตอนนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า

เมื่อควันค่อยๆจางหายไป ก็ตอนที่เห็นหงกุ้นฮู่ซาน

ในดวงตาของผู้ชมทุกคนต่างตกตะลึง

เวลานี้ทั่วทั้งตัวของหงกุ้นอู่ซานเหมือนกองโคลน เลือดไหลจากมุมปากไม่หยุด

ลมหายใจของเขาอ่อนแรงมาก เหมือนจะตายในทันที

“นี่เป็นไปได้ยังไง!”

“หงกุ้นอู่ซานเเข็งแกร่งขนาดนั้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้”

ลูกน้องคนหนึ่งหลังจากเห็นสภาพของหงกุ้นอู่ซาน ก็ส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจทันที

และลูกน้องคนหนึ่งที่ยืนอยู่มุมได้มองไปที่หงกุ้นอู่ซานที่หายใจรวยริน ในดวงตาฉายวาบไปด้วยความเเค้น

เขาคือลูกน้องคนนั้นที่วันนี้โดนหงกุ้นอู่ซานต่อยตี

“พวกนายว่า หากหงกุ้นอู่ซานตายแล้ว พวกเราจะทำอย่างไรดี

ทันทีที่ลูกน้องคนนี้พูดจบ ทุกคนก็เงียบลงฉับพลัน

พวกเขาเเต่ละคนมองไปที่ลูกน้องคนนั้นด้วยสีหน้าที่ตกใจ

คำพูดที่ไม่เคารพแบบนี้ อีกฝ่ายกล้าพูดออกมาจริงๆ

“นี่เป็นปัญหาที่เเท้จริงมาก พวกนายก็เห็นแล้ว”

“ลูกพี่คนเก่าของพวกเราหงกุ้นอู่ซานโดนมั่วหลินคนนั้นตบฝ่ามือเดียวกลายสภาพเป็นเช่นนี้”

“หนำซ้ำอีกฝ่ายต้องเกลียดชังพวกเรามากเเน่ๆ พวกเราต้องหาทางออก”

“ไม่อย่างงั้น ต่อไปพวกเราคงอยู่ไม่ได้เเน่!”

สมาชิกแก็งต้าเฉวียนทุกคนต่างเงียบลง

พวกเขายอมรับว่าลูกน้องพูดถูกต้องมาก

สายตาของลูกน้องคนนั้นก็หันไปมองหลินมั่วที่ยืนอยู่ภายในสนาม

“คนที่เหมาะสมที่สุด ไม่ใช่ที่อยู่ตรงหน้าพวกเราหรอกหรือ”

“เรื่องชื่อเสียง ตอนนี้คุณมั่วหลินก็ถือว่าเป็นสุดยอดของเกาะหลิง หนำซ้ำยังมีพลังที่คาดไม่ถึง”

“เรื่องสถานะ เขาเป็นเเขกคนสำคัญของเหมืองเเร่เฉียนซื่อ ถ้าเขาเป็นลูกพี่คนใหม่ของพวกเรา”

“เหมืองเเร่เฉียนซื่อต้องช่วยเหลืออย่างเต็มที่เเน่ พวกเราจะไม่ขาดเเคลนเหล็กอีกต่อไป”

“หนำซ้ำเขายังตบหงกุ้นอู่ซานฝ่ามือเดียวก็กลายเป็นสภาพนี้ ลองถามดูสิ”

“บนเกาะหลิงทั้งเกาะจะมีใครเหมาะสมกว่าเขาอีกไหม”

ทันทีที่ลูกน้องพูดจบ ทำให้ทุกคนต่างมีสีหน้าที่ครุ่นคิด

“เเต่นายไม่ใช่บอกว่ามั่วหลินคนนั้นเกลียดแก็งต้าเฉวียนของพวกเรามากเเน่ๆเหรอ”

“เพราะอะไรนายถึงได้รู้สึกว่าถ้าพวกเราไปขอพึ่งเขา เเล้วเขาจะรับพวกเราล่ะ”

“ขอแค่พวกเราสวามิภักดิ์ เขาต้องรับเเน่ พวกนายจะสวามิภักดิ์ไหม”

หลังจากที่ลูกน้องพูดจบภายในห้องก็เงียบกริบไปชั่วขณะหนึ่ง

“พวกเราเห็นด้วย!”