ที่ห้องส่วนตัวชั้นบน
เมื่อเดินขึ้นมาข้างบนแล้ว เฉินอวี๋ได้โอกาสขอร้องให้หมอเทวดาเซวียรักษาแม่ของเธอ
ในเมื่อเฉินอวี๋มากับหลินมั่ว แน่นอนว่าหมอเทวดาเซวียไม่มีทางปฏิเสธ
เขาให้คนขับรถของเขาไปส่งเฉินอวี๋กลับบ้าน รอให้ธุระที่นี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็จะไปดูอาการของแม่เธอ
ในห้องพักผ่อนส่วนตัวขณะนี้เหลือเพียงหลินมั่วและหมอเทวดาเซวีย เขารีบถามหลินมั่วด้วยความสงสัย “คุณหลิน คุณผู้หญิงท่านนี้เป็นเพื่อนกับคุณ ทำไมคุณไม่รักษาอาการป่วยแม่ของเธอด้วยตัวเองล่ะ”
หลินมั่ว “ผมไม่ค่อยอยากแสดงตัว หากไม่ถึงคราวจำเป็นจริงๆ ผมจะไม่ลงมือ!”
“ที่แท้อย่างนี้นี่เอง!”
หมอเทวดาเซวียเข้าใจได้ทันที ว่าหลินมั่วเป็นคนง่ายๆ ไม่ชอบเป็นจุดสนใจ
“งานประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์ครั้งนี้ มีคุณหลินมาร่วมด้วย มณฑลก่วงของเราก็มั่นคงแล้ว”
หมอเทวดาเซวียพูดด้วยความตื่นเต้น
หลินมั่วไม่ได้พูดเกี่ยวกับการเป็นตัวแทนของเมืองก่วงหยางในการแข่งขัน เพียงถามว่าการแลกเปลี่ยนทางการแพทย์นั้น แข่งขันทักษะทางการแพทย์กันอย่างไร
หมอเทวดาเซวียอธิบายการประชุมแลกเปลี่ยนทักษะทางการแพทย์ให้เขาฟัง
ในการประชุมแลกเปลี่ยนทุกปี แต่ละมณฑลนั้นจะมีกรณีพิเศษเกิดขึ้น และแต่ละมณฑลก็จะส่งคนออกไปตรวจวินิจฉัยพร้อมกับรักษา
จะมีการจัดลำดับฝีมือทางการแพทย์ของแต่ละมณฑล ตามจำนวนผู้เข้ารับการรักษา
จากนั้น จากการจัดอันดับ ก็จะมากำหนดเค้าโครงอุตสาหกรรมการแพทย์ของหกมณฑลทางใต้
รวมถึงตัวยา อุปกรณ์ทางการแพทย์ หน่วยงานแพทย์ และเค้าโครงต่างๆ เป็นต้น
พูดง่ายๆ คือถ้าหากชนะ มณฑลนั้นจะได้รับส่วนแบ่งที่มากที่สุดในอุตสาหกรรมการแพทย์ของหกมณฑลทางใต้
แต่ถ้าหากแพ้ แม้แต่ส่วนแบ่งของมณฑลตัวเอง ก็ยังต้องถูกมณฑลอื่นแบ่งออกไปอีกด้วย
มณฑลก่วงรั้งอันดับสุดท้ายเป็นเวลาเจ็ดปีติดต่อกัน ส่งผลให้การผลิตยา ไม่สามารถทำได้เกินขีดจำกัดของมณฑล
เหตุนี้ทำให้โรงงานผลิตยาในมณฑลก่วงปิดตัวลงเป็นจำนวนมาก
การแลกเปลี่ยนครั้งนี้ มณฑลก่วงได้เชิญหมอเทวดาเซวียมาร่วมงาน ก็เพื่อพยายามไต่ลำดับให้สูงขึ้นและทดลองดูว่าจะสามารถกอบกู้ผลประโยชน์ของมณฑลก่วงกลับมาได้หรือไม่
ทันใดนั้นหลินมั่วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ และยิ้มออกมา
ดูแล้ว สถานการณ์ของตระกูลฮั่ว ก็ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่!
ที่ชั้นล่าง หลี่เยวี่ยนเห็นเฮ่อเชียนเสวี่ยเดินกมาตาแดงก่ำ ก็รู้สึกประหลาดใจ “เชียนเสวี่ย เธอเป็นอะไรน่ะ”
“ปู่ของเธอดุเธออีกแล้วหรือ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
เซี่ยวซิงปัง ตายไปแล้วยังจะมาคุยได้อีก ตัวละครผิดนะ...
คือคนจีนมีนเป็นแบบนี้จริงๆใช่มั้ย ดูถูกคนอื่นเป็นนิจ หลงตัวเอง แล้วก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง ยิ่งอ่านยิ่งน่ารำคาญทั้งเรื่องทั้งเรื่องไม่มีห่าไรเลยพระเอกเกินให้คนดูถูกไปทั่ว พ่อแม่นางเอกก๋หน้าเงิน นางเอกก็นอกจากรักพระเอกแล้วไม่มีอะำรเลยนอกจากสร้างปัญหา เด่วคนนั้นจ้อง คนนี้ต้อง ให้พระเอกมาคอยกำจัด วนไปวนมา อ่านแค่สี่สิบตอนก็เอียนละ ไม่รู้จริงๆนิยายจีนมันเป็นแบบนี้ทุกเรื่องจนคิดว่านี่คือนิสัยจริงๆของคนจีนไปแล้วนะนี่...
อัพวันละ 20 ตอนเหมือนเดิมก้ดีนะแอด 🥺...
รอตอนใหม่นะครับ...
ยังรออยู่นะครับ...
ไม่อัพหลายวันแล้วครับแอดดดดด...
นิยายเรื่องนี้....อ่านไปไม่กี่ตอน...พ๊อตเรื่องสร้างพระเอกเป็นหมาตัวหนึ่ง...เท่านั้น...ไม่มีศักสรี อะไรเลย...โคตรโง่....ยอมให้คนอื่นกดขี่....หรือคนเขียนเองเป็นแบบนี้ครับ...งง...
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...