หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3554

ในบ้าเจ้าเกาะ

หลิงจื่อเซียวคีบอาหารให้หลิงจื่อเหยาอย่างอ่อนโยน

หลิงจงถูกเขาทิ้งไว้ที่นั่นเพื่อจัดการกับกบฏที่เหลืออยู่

ส่วนเขากับหลินมั่วก็ได้กลับไปที่บ้านเจ้าเกาะกับหลิงจื่อเหยา”

หลิงจงเคยเป็นลูกน้องของหลิงจื่อเซียวมาก่อน

ต่อมาหลิงจื่อเซียวถูกไบรเดนลอบทำร้ายและส่งขึ้นเรือแห่งความตาย

หลิงจงที่ไม่มีเป้าหมายอีกต่อไป จึงไปภักดีต่อหลิงจื่อเหยาซึ่งเป็นน้องสาวของหลิงจื่อเซียว

อีกอย่างตอนหลังหลิงจื่อเหยาได้ช่วยเหลือในการปลอมตัวเป็นหลิงจื่อเซียวเป็นอย่างมาก

“พี่คะ หนูกินไม่หมดจริงๆ ค่ะ”

หลิงจื่อเหยามองดูอาหารในถ้วยที่กองจนเกือบเป็นภูเขา

แม้ว่าความรักที่ห่างหายไปนานจากพี่ชายจะทำให้หลิงจื่อเหยารู้สึกอบอุ่นใจมาก

แต่ปกติหลิงจื่อเหยากินข้าวน้อยมาก กินแค่ชามเล็กๆ

ข้าวเยอะขนาดนี้กินไม่หมดอย่างแน่นอน

“อาเหยา ตอนนี้เธอเป็นเจ้าเกาะแล้ว”

“กินเยอะๆ หน่อย พี่ไม่ได้หวังให้เธอเก่งเหมือนคุณมั่วหลิน แต่เราต้องเพิ่มความทนทานของร่างกายบ้าง”

“เธอไม่รู้หรอก วันนี้พี่ได้ยินคำพูดนั่นของอู่ผิง โมโหแทบตาย”

หลิงจื่อเซียวคีบเนื้ออีกชิ้นหนึ่งใส่ในชามของหลิงจื่อเหยา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและจริงใจ

และยังไม่ลืมที่จะใส่น่องไก่ลงในชามของหลินมั่วเพื่อแสดงความใจดี

“ว่าแต่ ไอ้หมานั่นหายไปไหนแล้ว”

มองดูหลิงจื่อเซียวที่เคยสุภาพและใจดี ตอนนี้กลับมีท่าทางด่าทอเล็กน้อย

ใบหน้าที่งดงามของหลิงจื่อเหยาแสดงรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด

รอยยิ้มนั้นเหมือนกับแสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้คนไม่สามารถห้ามใจที่จะรู้สึกดีต่อหลิงจื่อเหยาได้

“ปล่อยไปแล้วค่ะ”

“ยังไงลุงอู่ก็เป็นเพื่อนตายของพ่อเรา เราจะฆ่าเขาทำให้ลุงอู่ต้องขาดทายาทได้ไงคะ”

ใบหน้าของหลิงจื่อเซียวแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างมากซึ่งดูเหมือนจะโกรธเคือง

“กล้าขู่แม้แต่น้องสาวของพี่ ถ้าไม่เห็นแก่ลุงอู่แล้วล่ะก็…”

“พี่จะแขวนเขาไว้หน้าบ้านเจ้าของเกาะสามวันสามคืนแน่”

หลินมั่วมองดูฉากที่อบอุ่นของทั้งสองคน กินข้าวอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไรเพื่อไม่ให้รบกวน

“คุณมั่วหลินไม่จำเป็นต้องเรียกน้องสาวผมแบบนี้ก็ได้ครับ มันสุภาพเกินไป”

“เรียกว่าอาเหยาไปเลยหรือว่าจื่อเหยาก็ได้ค่ะ”

หลินมั่วลังเลเล็กน้อย “มันจะไม่เหมาะสมไปหน่อยรึเปล่าครับ”

“เหมาะครับ !”

หลินมั่วและหลิงจื่อเซียวต่างมีสีหน้าที่ตกตะลึง

มองไปที่หลิงจื่อเหยาที่นั่งอยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว

หลิงจื่อเหยาก็รู้ตัวว่าการพูดออกไปเมื่อครู่นั้นไม่ค่อยเหมาะสมกับการเป็นผู้หญิง

ใบหน้าขาวนวลของเธอจึงแดงขึ้นมาอย่างเขินอาย

“หนูหมายถึงว่า มั่วหลิน คุณไม่ต้องสุภาพเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”

“คุณช่วยเหลือเจ้าเกาะอย่างหนูไว้หลายครั้ง และยังช่วยชีวิตพี่ชายของหนูอีก”

หลิงจื่อเซียวพยักๆ หน้าไปด้วย

แต่เมื่อมองไปที่สายตาระหว่างหลิงจื่อเหยาและหลินมั่ว เขาก็เริ่มสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย

ทำไมมันดูแปลกๆ นะ…