หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3565

หลินมั่วค่อยๆ ลุกขึ้นและมองไปที่ไรอัน

“คุณช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”

เมื่อเห็นแววตาที่ใสซื่อของหลินมั่น ไรอันที่เตรียมจะพูดโกหกก็กลับพูดไม่ออก เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจบอกความจริงกับหลินมั่ว

“ผมเป็นผู้จัดการและผู้ช่วยของคุณโรนัลด์”

“เมื่อไม่นานมานี้ คุณโรนัลด์ค้นพบว่ามีคนทำการทดสอบร่างกายอยู่ในเขตที่ 12”

“ก่อนหน้านี้ในเขตที่ 12 ก็มีการขายอวัยวะ แต่คุณโรนัลด์ยังพอจะยอมทนได้”

“แต่เมื่อเขาเห็นเด็กอายุประมาณ8-9ขวบคนหนึ่งถูกเจาะเลือดจนตายนั้น”

“เขาก็ไม่อาจทนต่อได้”

ขณะที่เขาพูด ไรอันก็ค่อยๆยกแขนขวาขึ้น

เขาเปิดเสื้อผ้าที่ปกคลุมออก เผยให้เห็นเนื้อที่ปะปนเลือดและบิดเบี้ยว

“คุณมั่วหลิน ดูแขนผมสิครับ”

“นี่เป็นตอนที่ผมช่วยพวกเขาหนีออกมาจากฐานวิจัยแล้วโดนคนเอาของเหลวบางอย่างมาสาดใส่”

ไรอันมองไปที่แขนของตัวเอง ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอันขมขื่น

หลินมั่วมองไปที่แขนของไรอัน เห็นได้ว่าเนื้อหนังที่เคยมีอยู่แทบจะเน่าเสียไปหมดแล้ว

ถึงกระทั่งมีเนื้อขาวๆออกมาจากเนื้อที่เน่าเสีย

หลินมั่วหยิบขวดยาขวดเล็กๆออกมาแล้วยื่นให้ไรอัน

“โรยลงไป มันจะรักษาอาการบาดเจ็บของคุณได้ แต่ว่าจะเจ็บนิดหน่อย”

“เพราะผงยานี่จะทำการละลายการดูดซึมพิษต่างๆที่ซ่อนอยู่ในร่างกายคุณทั้งหมด”

ไรอันมองขวดยาที่หลินมั่วให้ด้วยความตะลึง

เขาแค่ต้องการบอกเล่าให้รู้ว่าบาดแผลของเขามันรุนแรงเพียงใด

เขาอาจจะมีอันตรายถึงชีวิตได้ตลอดเวลา

ไม่มีความคิดเลยว่าหลินมั่วจะมีวิธีรักษาได้ทันที

“ขอบคุณครับ… คุณหลินมั่ว”

ขอบคุณอย่างมึนงง ไรอันรับขวดยาแล้วเปิดมันออก

โรยผงสีเหลืองจากขวดลงบนแขนของเขา

“ฉ่า! ฉ่า! ฉ่า!”

ในวินาทีถัดมา ควันขาวๆ เริ่มลอยขึ้นตามแขนของไรอัน

“เพราะบาดแผลของคุณ ถ้าใช้ปริมาณที่ถูกต้อง โรยลงไปก็จะรู้สึกแค่เจ็บนิดหน่อย”

ชีวิตที่น่าเศร้าที่สุดก็คือ

เมื่อเราต้องทนทุกข์ทรมานจนถึงที่สุด แต่กลับมีคนบอกเราว่า จริงๆ แล้วเราไม่จำเป็นต้องทนทุกข์เลย

แววตาของไรอันที่เคยสดใสเริ่มมืดมนขึ้นเพราะคำพูดของหลินมั่ว

“คุณจะพาพวกเขาไปอาศัยอยู่ที่ไหน”

ประโยคถัดไปของหลินมั่วทำให้ไรอันกลับมามีสติอีกครั้ง

“ผมตั้งใจจะพาพวกเขาไปที่เกาะเล็กๆ บริเวณขอบของเกาะว่านเซี่ยงตะวันตก”

“ที่นั่นน่าจะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีกว่าเดิมมาก และตามข่าวลือ…”

“ใช่ เกาะหลินได้สร้างท่าเรือขนาดใหญ่ ตอนนี้กำลังขาดแคลนแรงงาน”

“ถึงตอนนั้นคนหนุ่มสามารถไปทำงานที่ท่าเรือ ส่วนผู้สูงอายุและผู้หญิงก็สามารถทำงานฝีมือเพื่อหารายได้”

“จะไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องอีกต่อไป”

เมื่อไรอันพูดจบ เขาก็สังเกตเห็นหลินมั่วมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“เกิดอะไรขึ้นครับ”