หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3564

เมื่อไรอันได้สติกลับมา เขารีบเข้าไปในห้องพักของเรือและหยิบธงเล็ก ๆ สองผืนออกมา

ในมือของเขา ไรอันพยายามระลึกถึงวิชาสัญญาณธงที่เขาเคยเรียนรู้มาก่อน

เขาโบกธงในมือด้วยท่าทีที่ยังไม่ชำนาญนัก

สื่อความหมายประมาณว่า

ขอบคุณมากที่ช่วยพวกเราไว้

หลินมั่วที่จัดการทุกอย่างบนเรือของแก็งมนุษย์งูเสร็จแล้ว ก็ปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าของเขาเบา ๆ

เมื่อเห็นเรือที่ลุกไหม้ด้านหลังและไรอันที่กำลังโบกธง

หลินมั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นเขาเดินเข้าไปในห้องควบคุมของเรือ มองไปรอบ ๆ ที่แผงควบคุม

หลังจากทำความคุ้นเคยกับมันแล้ว เขาก็เริ่มต้นการขับเคลื่อนเรือรบมุ่งหน้าไปยังเรือที่กำลังลุกไหม้อยู่

เมื่อไรอันที่อยู่บนเรือเห็นว่าเรือรบของแก็งมนุษย์งูกำลังมุ่งตรงมาทางพวกเขา

ในดวงตาของเขาปรากฏแววหวาดระแวง

แม้ว่าก่อนหน้านี้หลินมั่วจะสังหารแก็งมนุษย์งูไปแล้วก็ตาม

แต่ไรอันก็ยังไม่กล้าปักใจเชื่อว่าหลินมั่วจะไม่มีแผนการร้ายใด ๆ ต่อพวกทาสบนเรือ

สายตาของพวกเขาต่างจับจ้องไปยังเรือรบของแก็งมนุษย์งูที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

แต่สิ่งที่แตกต่างกันคือ ในดวงตาของทาสเหล่านั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณและความยินดี

ในขณะที่ไรอันกลับแสดงออกถึงทั้งความดีใจและความกังวลใจในเวลาเดียวกัน

เมื่อเรือรบของแก็งมนุษย์งูอยู่ห่างจากเรือเพียงไม่กี่สิบเมตร

หลินมั่วจึงหยุดเรือไว้ก่อน

เพราะหากเข้าใกล้มากกว่านี้อาจชนกับเรือของอีกฝ่ายได้

หลังจากที่เขาเดินออกมาจากห้องควบคุม สายตาของหลินมั่วจ้องไปยังดาดฟ้าที่อยู่ไกลออกไป

ด้วยแรงส่งจากการก้าวเท้า ร่างของเขาพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเหมือนลูกธนูที่ถูกยิงออกไป

เมื่อเห็นหลินมั่วพุ่งเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว พวกเขาก็ถึงกับตกตะลึง

คนเราจะเหาะได้สูงขนาดนี้เชียวหรือ

เสียง ‘ปัง’ ที่เกิดขึ้นเมื่อหลินมั่วลงสู่ดาดฟ้าเรือ ทำให้ทุกคนได้สติกลับคืนมา

พวกเขามองหลินมั่วด้วยความรู้สึกอยากเข้าใกล้แต่ก็ยังไม่กล้า

ส่วนไรอันก็ก้าวออกมาและพูดกับหลินมั่วด้วยท่าทีเคารพ

เขาหยิบลูกอมสองเม็ดออกมาอย่างกับร่ายเวทมนตร์

และยื่นไปทางเด็ก ๆ พลางพูด “นี่มีลูกอมนะ พวกนายกินไหม”

สองเด็กน้อยมองไปที่ลูกอมในมือของหลินมั่ว ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายด้วยความอยาก

ในที่นั่น พวกเขาจะได้กินน้ำตาลก้อนสี่เหลี่ยมเพียงเมื่อถูกเจาะเลือดจำนวนมากเท่านั้น

พวกเขาไม่กล้าเข้าไปใกล้

ผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมา

แล้วค่อย ๆ ผลักเด็กสองคนไปข้างหน้าอย่างเบามือ เพื่อส่งสัญญาณว่าไม่ต้องกลัว

เด็กน้อยทั้งสองเมื่อได้รับการสนับสนุนจากผู้ใหญ่ก็กล้าขึ้น

พวกเขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาหลินมั่ว และรับลูกอมจากมือของเขาด้วยความกล้า

“ขอบคุณครับพี่ชาย”

เมื่อมองไปยังเด็กเหล่านี้ที่ดูอ่อนแอ ผอมแห้ง ความสงสารก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของหลินมั่ว

หากพ่อแม่ของพวกเขาได้เห็นสภาพของลูก ๆ ในตอนนี้ คงจะปวดใจไม่น้อย

“ไม่เป็นไร รีบกินเถอะ”