หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3563

บนผืนทะเลที่เคยไร้ลม ปรากฏว่ามีลมพัดขึ้นเบาๆในทันที

เมื่อสัมผัสกับลมเบาๆนั้น จากที่ทุกคนตึงเครียดกลับรู้สึกผ่อนคลายลง

บนเรือรบขององค์กรมนุษย์งู

หลินมั่ววางมือเรียวยาวลงบนกระบี่ไท่อา

สายตาของเขาเหมือนจะลึกซึ้งเกินกว่าจะคาดเดา

ความรู้สึกหนาวเหน็บแปลกก็แทรกึมเข้าไปในใจของชายที่สวมกางเกงลายดอก

ภายในใจของเขาตะโกนบอกเขาอย่างบ้าคลั่ง

หากหลินมั่วชักดาบ พวกเขาจะตาย

“ลงมือ!”

ชายที่ใส่กางเกงลายดอกตะโกนเสียงดัง จากนั้นเขาก็หยิบปืนพกขึ้นมาจากข้างๆ

นิ้วชองเขสวางอยู่บยไกปืน และเขาก็กดปืนอย่างไม่ลังเล

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้น

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดีใจ

ในเมื่อตนเป็นคนยิงออกไปแล้ว ไอหนุ่มคนนั้นจะต้องตายอย่างแน่นอน

แต่ในขณะที่เขายิงออกไป

“แกร็ง”

เสียงดาบที่ใสและดังสะท้อนไปทั่วเรือรบขององค์กรมนุษย์งู

แสงจากดาบสว่างวาบขึ้นในพรึบตา และสามารถตัดผ่ากระสุนที่พุ่งมาได้อย่างง่ายดาย

จากนั้น แสงนั้นก็เหมือนกับสายฟ้า ผ่าผ่านลำคอของชายที่สวมกางเกงลายดอกไป

คนขององค์กรมนุษย์งูหลายร้อยคนที่ถือปืนชี้ไปที่หลินมั่วที่อยู่ด้านหลังก็ถูกแสงนั้นเช่นกัน

ชายใส่กางเกงลายดอกใช้มือลูบร่างกายตัวเอง

หลังจากที่รู้ว่าไม่มีอะไรเสียหายไป เขาก็รีบหันไปหัวเราะเยาะหลินมั่ว

“ดูแล้วแกก็ไม่ได้เก่งเท่าไหร่นี่ แต่ฉันว่านะ แกควรไปเป็นนักมายากลซะมากกว่าว่ะ”

“แสงที่ทำมหเคนกลัวเช่นนั้น ฉันก็นึกว่าเป็นของคนขั้นปรมาจารย์เสียอีก...”

ในขณะที่พูดอยู่ เสียงของเขาก็ค่อยๆเบาลง

สายตาของเขาค่อยๆแสดงถึงความหวาดกลัวและไม่ยอมออกมา

ความเจ็บแปลบที่คอทำให้เขาตระหนักได้อย่างชัดเจน

เขาถูกตัดคอแล้ว

“ถึงฉันจะต้องเป็นผี...”

เขาพูดออกมาอย่างลำบากก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลงอย่างแรง

ร่างของเขาล้มลงไป และมีคนขององค์กรมนุษย์ที่อยู่ด้านหลังต่างล้มลงตามกัน

บนเรือที่กำลังลุกไหม้ ไรอันที่ยังคงกำดาบไว้แน่นเห็นฉากนี้

เขางงเป็นไก่ตาแตก

กลุ่มคนขององค์กรมนุษย์งูนับร้อย ก็ถูกกำตัดหมดสิ้นด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวของหลินมั่ว

นี่มันคือพลังที่แข็งแกร่งในระดับไหนกัน

“พวกเรารอดแล้ว!”

“พี่ชายคนนั้นจัดการคนเลวพวกนั้นแล้ว!”

“ในที่สุดพวกเราก็ไม่ต้องโดนจับกลับไปแล้ว!”

ทาสที่เสื้อผ้าขาดวิ่นต่างก็ส่งเสียงโห่ร้องดีใจกันอย่างกึกก้อง

พวกเขาต่างพากันเฉลิมฉลองอย่างบ้าคลั่งบนดาดฟ้าเรือ

ในบรรดาทาสเหล่านั้น มีทั้งผู้เฒ่าที่ผ่ายผอม เด็กน้อยที่ยังไม่รู้เดียงสา และคนหนุ่มที่มีบาดแผลเต็มตัว

แต่ในดวงตาของพวกเขาทุกคนในตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณต่อร่างเงานั้น

หากไม่ใช่เพราะร่างเงานั้น พวกเขาคงต้องกลับไปสู่อดีตที่มืดมนไร้ทางออกอีกครั้ง

ที่ซึ่งทุกวันมีคนถูกจับไปทดลอง และไม่มีใครได้กลับมาเลย

“ถึงจะไม่รู้ว่าผู้มีพระคุณท่านนั้นชื่อว่าอะไร แต่ฉันจะจำเขาไว้ตลอดไป”

“ใช่แล้ว เราจะไม่มีวันลืมพี่ชายคนนั้น!”