หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3592

กัปตันที่เดิมเงียบไปเวลานี้ก็เริ่มส่งเสียงอู้อี้ขึ้นมาอีกครั้ง

ฟังดูเหมือนจะไม่ใช่คำพูดที่ดีนัก

ไรอันจึงดึงผ้าที่อยู่ในปากของกัปตันออก

“ไอ้เวร ให้ฉันฟังสิว่านายจะพูดอะไร”

กัปตันมองไรอันด้วยความโกรธเเค้น เเล้วตะโกนออกมาเสียงดัง

“ฉันเป็นพลเมืองญี่ปุ่น ถ้าพวกนายฆ่าฉัน”

“องค์จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ต้องไม่ปล่อยพวกนายไปแน่!”

เวลานี้เมื่อได้ยินคำพูดของกัปตันพูดถึงจักรพรรดิอะไร

สีหน้าของทุกคนก็แปลกๆขึ้นมา

ไรอันนั่งยองๆลงตรงหน้ากัปตัน สายตามองที่เขา

“พี่ใหญ่ ที่นี่ไม่ใช่เกาะเล็กๆนั้นของพวกนาย ที่นี่คือหมู่เกาะซีว่านเซี่ยงนะ”

“เอาองค์จักรพรรดิจากไหนมาแก้แค้นให้นาย”

หมู่เกาะซีว่านเซี่ยง?

เมื่อไรอันพูดจบ สีหน้าของกัปตันและซาอีก็เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน

“สมองนายโง่ใช่ไหม ที่นี่คือใจกลางมหาสมุทรแอตเเลนติก เอาที่ไหนมาหมู่เกาะซีว่านเซี่ยง”

กัปตันมองไรอันด้วยสายตาเยาะเย้ย ราวกับจะหัวเราะเยาะเขา

หลังจากหลินมั่วได้ยินที่กัปตันพูด คิ้วก็ขมวดเเน่นเข้าหากัน

ใจกลางมหาสมุทรแอตแลนติก

หมู่เกาะซีว่านเซี่ยงอยู่ลึกเข้าไปในหมู่เกาะซีว่านเซี่ยง ซึ่งทุกคนรู้ดีอยู่เเล้ว

เขากับไรอันเเค่ลอยเรือมาคืนเดียว จะมาถึงใจกลางแอตแลนติกได้ยังไง

“เมื่อวานพวกเรายังอยู่ที่หมู่เกาะซีว่านเซี่ยงนะ ฉันว่านายบ้าไปแล้วมั้ง”

สีหน้าเยาะเย้ยของกัปตันเเข็งทื่อไปทันที จากนั้นดูเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้

“ฮ่าฮ่าฮ่า ที่เเท้เป็นเช่นนี้ ที่แท้เป็นเช่นนี้”

“ที่นี่ถูกสาปโดยปีศาจ ทุกคนที่มาที่นี่ ต้องอยู่ที่นี่ไปชั่วชีวิต”

“พวกนายชั่วชีวิตนี้ออกไปไม่ได้เเล้ว…”

เวลานี้คำพูดที่บ้าคลั่งของกัปตันทำให้สีหน้าของทุกคนดูหนักใจ

ไรอันที่ตอนเเรกยังยิ้มอยู่เวลานี้ก็หน้าเครียดขึ้นมา

หลินมั่วมองดูซาอี “เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ให้ฟังหน่อย”

เมื่อกี้ตอนที่กัปตันพูดถึงใจกลางมหาสมุทรแอตแลนติก เเล้วก็ได้ยินว่าหลินมั่วกับไรอันมาจากหมู่เกาะซีว่านเซี่ยงที่อยู่ลึกเข้าไปในมหาสมุทรเเอตเเลนติก

เขาก็ดูบ้าไปเลย เเล้วยังพูดเรื่องคำสาปโน่นนั่นนี่

พูดว่าหลินมั่วกับพวกจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้ตลอดชั่วชีวิต

ซาอีพยักหน้าตอบคำถามของหลินมั่ว

“พวกเรามาที่นี่เมื่อหนึ่งปีก่อน ตอนนั้นทุกคนคิดว่าไม่มีอะไรผิดปกติ”

“แต่ต่อมาพวกเราก็ค้นพบทันทีว่า ออกไปไม่ได้แล้ว

“รอบๆทะเลแห่งนี้มีหมอกหนามาก ได้แต่เเล่นเรือเข้าไป

“ไม่นานก็จะวนกลับมาที่เดิม”

“พวกเราติดอยู่ที่นี่มาหนึ่งปีแล้ว แม้กระทั่งเรือรบที่ทันสมัยก็เสียเพราะน้ำมันหมดไปเเล้ว”

“ดังนั้นนั่นเป็นเหตุผลที่พวกเรามาเจอเรือโบราณที่อายุหลายร้อยปี”

คำพูดของซาอีทำให้หลินมั่วคิดหนัก

“อย่างนี้เอง…”