หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3613

ไรอันยืนอยู่บนเรือรบองค์กรมนุษย์งูด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

เขามองดูสิ่งมีชีวิตใหญ่ยักษ์ที่อยู่พื้นผิวทะเลแล้วก็ถึงกับกลืนน้ำลาย

เมื่อก่อนตอนที่ตนและหลินมั่วผ่านเขตพื้นที่ทะเลลึก เจ้านี่ก็ไม่ปรากฏตัวนะ

ทำไมตอนนี้พอพวกเขาผ่านมาแล้ว หมึกยักษ์ก็ออกมาฆ่าฟันกัน

ไรอันเหลือบมองหลินมั่ว

เมื่อกี้ที่มั่วหลินให้ตนหลับตา เขาทำอะไรกันแน่นะ

หลินมั่วมองหมึกยักษ์ในเขตพื้นที่ทะเลลึกที่ใช้หนวดสัมผัสของมันกวาดทำลายล้างด้วยสายตานิ่งเฉย

เรือที่ถูกมันทำลายแตกกระจายนั้นไม่มีใครรอดชีวิตเลย

ไม่นานพื้นผิวทะเลก็เต็มไปด้วยเลือด

ชายผู้มีบาดแผลที่ตาที่อยู่บนเรือเซินหลางมองดูหมึกยักษ์แล้วก็มีเหงื่อซึมออกมาจากหน้าผากไม่หยุด

ตอนนี้ตนเองหนีไปไม่ทันแน่ๆ

เมื่อกี้คนที่หมึกยักษ์ฆ่าล้วนเป็นคนที่อยากจะจากไป

งั้นตอนนี้ก็เหลือเพียง...

สู้ให้สุดกำลัง

สายตาของชายผู้มีบาดแผลที่ตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม เขาพูดเสียงดังว่า

“ทุกคนหันป้อมระเบิดไปที่หมึกยักษ์บ้านั่น แล้วจุดไฟยิงมันซะ!”

เสียงตะคอกของเขานั้นดังสนั่นไปทั่วเรือ

ลูกน้องแต่ละคนต่างรีบหันป้อมระเบิดไปที่หมึกยักษ์ที่ยังคงพังทลายไม่หยุด

พวกเขาทุกคนล้วนเป็นคนที่ไม่กลัวตาย ตอนนี้ยิ่งเป็นนาทีความเป็นความตาย

ทุกคนปลดปล่อยพลังของตนเองออกมาจนหมด

เมื่อเรือเซิงหลางนั้นยิงระเบิดออกมาไม่หยุด

เรือลำอื่นๆ เองก็รู้แล้วว่าตอนนี้ถึงเวลาที่จะต้องสู้แล้ว

ดังนั้นจึงต่างหันป้อมระเบิด

ระเบิดถูกยิงไปที่หมึกยักษ์นั่นอย่างไม่หยุดหย่อน

หมึกยักษ์เองก็ราวกับรับรู้ถึงพลังของระเบิด

มันไม่ได้มีความคิดที่จะเผชิญซึ่งๆ หน้าเลย

แต่กลับดำลงไปในน้ำและไปในทิศทางอื่น

เมื่อไรอันที่อยู่นอกเขตพื้นที่ทะเลลึกเห็นแบบนี้แล้วก็ตะลึงอย่างมาก

“เจ้านั่นมันฉลาดขนาดนี้เลยเหรอ รู้จักหลบการโจมตีจากมนุษย์”

“เป็นปกติ สัตว์มักมีการรับรู้ต่อความวิกฤตที่ไว”

หลินมั่วยิ้ม หากเจ้านี่มันไม่ฉลาด

พวกเขาไม่สามารถที่จะไปโจมตีได้ทันถ่วงที

หมึกยักษ์นี่... กำลังโจมตีอย่างชาญฉลาด

หมึกยักษ์ที่โจมตีเสร็จแล้วดำลงไปในน้ำทันที

ไม่ให้โอกาสในการเล็งเป้าของพวกเขาเลย

หลินมั่วที่อยู่บนดาดฟ้าองค์กรมนุษย์งูเห็นท่าทางของพวกเขาแล้วยิ้มออกมา

ความจริงเขาไม่อยากจะไปสนใจเรื่องของพวกมันหรอกนะ

แต่คนร้ายบนหมู่เกาะซีว่านเซี่ยงมันมีเยอะมากจริงๆ

นับยังไงก็นับไม่หมด

แต่ในเมื่อพวกนี้อยากจะให้ตนเป็นหนูทดลองในการเปิดทาง

หลินมั่วก็ต้องให้ความร่วมมือพวกเขาหน่อย

เพราะตอนที่ฉันผ่านมาเจ้านั่นมันไม่กล้าที่จะโจมตี

แต่ถ้าหากแกเข้ามา มันก็ไม่แน่แล้วนะ

“ไรอัน นี่ไปเอาเมล็ดทานตะวันมาจากไหนกัน”

หลินมั่วรับเมล็ดทานตะวันที่ไรอันยื่นมา สายตาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

ทั้งสองคนกลายเป็นคนดูสนุกขึ้นมาทันที