หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3614

“ห๊ะ คุณหมายถึงอันนี้เหรอ”

ไรอันคิดว่าหลินมั่วจะถามอะไรกัน

เมื่อได้สติมาแล้วถึงได้รู้ว่าที่หลินมั่วพูดถึงเมล็ดทานตะวันในมือของตน

“ในห้องเก็บของก็มี มีทั้งที่สุกและไม่สุก”

ไรอันเอาถุงเมล็ดทานตะวันออกมาจากกระเป๋าให้หลินมั่วดู

พวกคนขององค์กรมนุษย์งูออกมาก็เหมือนกับมาท่องเที่ยว

ถั่ว เครื่องดื่มโซดา น้ำดื่ม

ขนมขบเคี้ยวและอาหารว่างนั้นมีมากมายไม่ขาด

สายตาของหลินมั่วมองไปที่สถานการณ์สู้รบที่ไกลออกไป จากนั้นก็พูดกับไรอันเสียงเบาว่า

“พวกเรามาพนันกันเถอะ”

“พนันกันว่าหมึกยักษ์นั่นจะพังทลายเรือทั้งหมดได้ภายในกี่นาทีดีไหม”

ไรอันครุ่นคิด “ได้ งั้นฉันขอพนัน... ครึ่งชั่วโมงแล้วกัน”

หลินมั่วยิ้มออกมา จากนั้นก็พูดว่า “งั้นฉันพนันหนึ่งชั่วโมงแล้วกัน”

“ส่วนนิมิตหมายนั้น ใครแพ้พนันก็วิดพื้นร้อยครั้งก็แล้วกัน”

เมื่อกี้หลินมั่วได้ทำการวิเคราะห์หมึกยักษ์ตัวนั้นและเรือพวกนั้นแล้ว

เรือของพวกเขานั้นล้วนเป็นเรือที่ไม่ใช่เรือรบสมัยใหม่เมื่อหลายปีมาก่อน

แต่พวกเราได้ทำการดัดแปลงมากมายรวมถึงการเสริมอาวุธ

และหากวิเคราะห์ตามน้ำหนักของฉลามตัวใหญ่แล้ว

หากหลบระเบิดของพวกเขาได้ ก็จะสามารถทำลายเรือลำหนึ่งได้ภายในห้านาที

แต่เมื่อหมึกยักษ์ทำลายเรือรบมากขึ้นเรื่อยๆ

ดังนั้นแรงระเบิดก็จะลดน้อยลงอย่างมาก

แม้ว่าบนเขตพื้นที่ทะเลลึกจะยังมีเรือรบอีกสามสิบกว่าลำ

แต่หลินมั่วมั่นใจเลยว่าอย่างมากก็หนึ่งชั่วโมง พวกเขาจะต้องถูกทำลายล้างจนหมดสิ้น

ไรอันมองดูสถานการณ์ที่วุ่นวายที่เขตพื้นที่ทะเลลึก อยู่ๆ ก็ถามหลินมั่วว่า

“มั่วหลิน คุณว่าหากตอนนี้พวกเขาจะพลิกผันสถานการณ์”

“ยังมีโอกาสไหม”

หลินมั่วส่ายหัว “หากเมื่อกี้พวกเขาหนีไปกันคนละทางก็อาจจะมีคนหนีไปได้บ้าง”

บนเรือรบเซินหลาง ขณะนั้นชายผู้มีบาดแผลที่ตานั้นร้อนรนใจอย่างมาก

เพียงเวลาสิบกว่านาทีสั้นๆ เมื่อกี้ก็มีเรือรบสามสี่ลำถูกหมึกยักษ์พังทลายไปแล้ว

หากเป็นแบบนี้ต่อไป อย่างช้าสุดก็ประมาณสองชั่วโมง

พวกเขาก็จะตายที่ทะเลนี่หมด

อยู่ๆ สายตาของชายผู้มีบาดแผลที่ตาก็มองเห็นเรือรบองค์กรมนุษย์งูที่อยู่รอดเขตพื้นที่ทะเลลึก

เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่จากไปแต่กลับจอดอยู่ตรงนั้น

ทันใดนั้นในใจของเขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างมาก

“บ้าเอ๊ย อย่าให้ฉันออกไปได้นะ ไม่อย่างนั้นพวกแกสองคนอย่าคิดที่จะมีชีวิตอยู่รอดเลย”

ชายผู้มีบาดแผลที่ตาเอามือฟาดไปที่โต๊ะในห้องขับขี่อย่างแรง

และส่งเสียงดังออกมา

“เดี๋ยวนะ ในเมื่อพวกแกไม่ไป งั้นก็อย่าคิดที่จะอยู่อย่างสงบสุขตรงนั้นเลย!”

สายตาของชายผู้มีบาดแผลที่ตาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด เขาคิดวิธีที่ดีอย่างมากได้วิธีหนึ่ง

“ทุกคน เปลี่ยนทิศทางของป้อมระเบิด!”