หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3623

ระหว่างที่มอร์ตันพูด เขาก็ไม่ลืมที่จะใช้สายตาหันไปจิกกัดหัวหน้ายามชุดดำเหล่านั้น

อีกนิดเดียวเขาก็จะพูดออกมาตรง ๆ ว่าหัวหน้ายามนั่นแหละที่เป็นพวกไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า

“พวกแกจะเข้าไปไหม ถ้ายังมัวชักช้า ฉันจะจับพวกแกข้อหาก่อกวนความสงบ!”

“ร้อนรนแล้ว ๆ มีบางคนร้อนรนแล้วสิ”

มอร์ตันยิ้มขึ้น ก่อนจะหันไปพูดกับหลินมั่ว

“น้องมั่วหลิน พี่มีบริการไกด์ด้วยนะ สนใจไหม”

สามารถพูดได้ว่า มอร์ตันได้แสดงความสามารถของนักธุรกิจจอมเจ้าเล่ห์ออกมาได้เต็มที่

เพราะเขารู้ว่าหลินมั่วเพิ่งมาถึงเกาะนรก

จึงเสนอบริการนำทางให้แก่เขาโดยเฉพาะ

หลินมั่วพยักหน้า “ได้สิ งั้นก็รบกวนคุณมอร์ตันด้วย”

“ไม่รบกวนเลย”

มอร์ตันฉีกยิ้มกว้าง

อะไรจะมีความสุขกว่าการหาเงินอีก

คำตอบคือ ไม่มี อย่างน้อยมอร์ตันก็คิดแบบนั้น

เขามองยามชุดดำอย่างดูถูกและอวดดี

ก่อนจะพาหลินมั่วเดินมุ่งหน้าไปในเขตที่สิบสาม

ตึกเรียงรายกันอยู่สองข้างถนน และมีคนเดินผ่านไปมาไม่ขาดสาย

สิ่งที่ต่างออกไปเพียงอย่างเดียวก็คือบรรยากาศที่กดดันของเขตที่สิบสาม

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างมีท่าทีรีบร้อน

พวกเขาทุกคนล้วนสวมชุดคลุมสีดำ

ทำให้หลินมั่วที่สวมชุดขาวและอยู่ท่ามกลางพวกเขาดูสะดุดตาอย่างมาก

“น้องหลินมั่ว ต้องยอมรับว่าชุดของนายดูดีมาก”

“แต่มันไม่ค่อยเหมาะสมกับบรรยากาศของเกาะนรกแห่งนี้เท่าไหร่นัก”

หลินมั่วหัวเราะ “ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ”

“น้องมั่วหลินดูพวกเขาสิ ทุกคนล้วนสวมชุดคลุมสีดำกันทั้งนั้น”

“นี่ไม่ใช่เพราะพวกเขาชอบชุดสีดำหรอก แต่เพื่อเอาชีวิตรอดต่างหาก”

นั่นก็หมายความว่าในนั้นมีแต่ของพื้นฐาน

ทั้งสองเดินไปตามถนน แต่ทันใดนั้นเอง

หลินมั่วก็เห็นวัตถุทรงสี่เหลี่ยมถูกคลุมด้วยผ้าสีดำจากระยะไกล

“ในนั้นคืออะไร”

หลินมั่วหันไปมองมอร์ตัน ก่อนจะถามขึ้น

มอร์ตันเองก็มองไปที่วัตถุทรงสี่เหลี่ยมนั้น

ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ด้านในน่ะเหรอ มีสิงโตทะเลเหนือตัวใหญ่ตัวหนึ่ง ตัวเล็กอีกสามสี่ตัว”

“ได้ยินมาว่าทีมลักลอบล่าสัตว์มืออาชีพจับพวกมันมาวางขายไว้ที่นั่น”

“ตัวหนึ่งก็น่าจะประมาณ…หนึ่งล้านเฟิงเหยียนได้

หลินมั่วมองไปยังวัตถุสี่เหลี่ยมที่อยู่ด้านหน้า “สิงโตทะเลเหนือ… เป็นสัตว์ทะเลที่ถูกคุ้มครองระดับสองของโลกไม่ใช่เหรอ”

“นี่น้องมั่วหลิน สัตว์หายากและได้รับการคุ้มครองพวกนี้ เป็นที่ต้องการมากในหมู่เศรษฐี”

“ถ้ามีเศรษฐีสองคนที่สนใจ บางทีราคาอาจพุ่งขึ้นถึงหลักสิบล้านก็เป็นได้”

หลินมั่วมองไปยังวัตถุทรงสี่เหลี่ยม เขาเงียบไป