หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3624

ทั้งสองเดินไปตามถนนเขตสิบสาม

ทั่วทุกสารทิศล้วนเต็มไปด้วยเหล่านักธุรกิจตลาดมืดที่นำของมาขาย

“น้องมั่วหลิน อย่าคิดว่าที่พวกเขาตะโกนเชิญชวนเสียงดังขนาดนี้แล้วสินค้าจะดี ความจริงแล้วเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นขยะทั้งนั้น”

มอร์ตันเห็นว่าหลินมั่วกำลังกวาดสายตามองไปรอบ ๆ

มอร์ตันจึงเอ่ยเตือนเขา

“ผมรู้ ก็แค่ดูเท่านั้น”

หลินมั่วรู้ดีว่าสิ่งที่มอร์ตันพูดเป็นความจริง

คนที่มีฝีมือจริง ๆ จะไม่ออกมาขายของของตัวเองอย่างเปิดเผยขนาดนี้

ส่วนใหญ่มักจะมีหน้าร้านอยู่ในถนนเขตที่สิบสาม

“เขตที่สิบสามของพวกเราเนี่ยนะ ถึงแม้ว่าจะเป็นเขตที่อ่อนแอที่สุดในสิบสามเขต”

“แต่พื้นที่ของเราใหญ่ที่สุด”

“เขตที่สิบสามของเรามีพื้นที่ถึงสามหมื่นตารางกิโลเมตร กินพื้นที่หนึ่งในสิบของเกาะนรกทั้งหมด”

หลินมั่วรู้สึกสงสัย “ถ้าสามหมื่นตารางกิโลเมตร แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหน”

“เขตที่สิบสามของเรามีการแบ่งเขตย่อยออกไปอีก เช่น ที่นี่ยังคงเป็นถนนหมายเลขหนึ่ง”

“ในเขตที่สิบสามของเรามีถนนแบบนี้ถึงห้าสิบที่”

“ดังนั้นเราจึงมีแบ่งพื้นที่ออกเป็นโซน ๆ เช่น โซนศูนย์กลาง โซนขายของ โซนนางโลม เป็นต้น”

“ในเขตที่สิบสาม ทุกอย่างที่นายคิดว่าทำไม่ได้ พวกเราทำได้หมด”

“ขอแค่นายให้ค่าตอบแทนที่มากพอ ต่อให้เป็นสมบัติของชาติก็มีคนกล้าไปขโมยมาให้”

มอร์ตันอธิบายการแบ่งพื้นที่ของเขตที่สิบสามให้หลินมั่วฟังอย่างละเอียด

“ไอ้เว* ใครทิ้งของลงมาจากด้านบนวะ!”

ด้านหน้าไม่ไกลจากพวกเขามากนัก มีชายคนหนึ่งมองขวดเบียร์ที่เกือบจะตกใส่หัวเขา

ก่อนจะตะโกนด่าขึ้นไปบนตึก

หลังจากเห็นว่าไม่มีใครสนใจตัวเอง เขาก็หยิบปืนบาซูก้าขึ้นมา

“ไปหาแม่แกที่นรกซะซะ!”

ร้านค้ามือใหม่หมายเลข 403

ที่นี่คืออีกหนึ่งสถานที่ที่หลินมั่วต้องมาในเขตที่สิบสาม

มอร์ตันพาหลินมั่วไปเดินไปที่ร้าน 403

“เจ้าของร้าน 403 เป็นสาวสวย น้องมั่วหลินหน้าตาดีขนาดนี้”

“พี่ว่านายลองจีบเธอดูสิ ถ้าสำเร็จ นายก็จะไม่ต้องทำงานไปตลอดชีวิตเลย”

คำพูดของมอร์ตันทำให้หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

ถ้าเขาอยากจะใช้ชีวิตสบายจริง ๆ เขาก็คงนอนเฉย ๆ ไปนานแล้ว

“จริงสิ ว่าแต่ทำไมที่นี่ถึงดูเหมือนจะไม่มีคนเข้าออกมานานแล้วล่ะ?”

หลินมั่วถามมอร์ตัน

ประตูหน้าร้าน 403 ดูเหมือนจะไม่มีใครเข้าออกเป็นเวลาหลายปีแล้ว

มอร์ตันมองดูฝุ่นที่ประตูและหัวเราะเบา ๆ

“ตอนนี้ไม่ค่อยมีคนหน้าใหม่มาที่เกาะนรกแห่งนี้”