หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3622

ร่างกายอ้วนท้วมของมอร์ตันยืนอยู่ตรงหน้าหลินมั่ว ทำให้บดบังสายตาจากยามชุดดำเหล่านั้น

ใบหน้าของเขาแสดงออกราวกับเจ็บปวดจริง ๆ

ส่วนยามชุดดำที่อยู่ข้างหลังมอร์ตันก็รู้ดีว่าหลินมั่วจะต้องซื้อบัตรผ่านจากมอร์ตันแน่นอน

พวกเขาถือคติที่ว่า ถ้าฉันไม่ได้ ใครหน้าไหนก็อย่าหวัง

ยามชุดดำจึงตะโกนพูดกับหลินมั่วเสียงดัง

“นี่น้องชาย อย่าให้พ่อค้าเจ้าเล่ห์คนนี้หลอกเอาได้ล่ะ”

“บัตรผ่านอย่างมากก็แค่ห้าพันเฟิงเหยียนเท่านั้น ถ้ามากกว่าแม้แต่สตางค์เดียวแสดงว่ามันก็กำลังหลอกนายอยู่!”

มอร์ตันที่มีสีหน้าจริงใจเมื่อครู่ ก็สั่นสะท้านไปทั้งร่างทันที

จากนั้นเขาก็หันไปตะหวาดใส่ยามชุดดำทันที

“ห้าพันเฟิงเหยียนบ้าอะไรวะ! ห้าพันเฟิงเหยียนยังไม่คุ้มต้นทุนฉันเลย!”

“ถ้าแกยังพูดจาเหลวไหลต่อ ฉันจะไปรายงานความประพฤติของพวกแกที่หน่วยรักษาความปลอดภัยแน่!”

เมื่อได้ยินคำขู่ของมอร์ตัน ยามชุดดำก็หันหน้าไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ

มอร์ตันหันไปมองหลินมั่วด้วยรอยยิ้มที่ดูแข็งทื่อเล็กน้อย

“น้องชาย นายต้องเชื่อพี่นะ”

“สำหรับคนอย่างมอร์ตันแล้ว ความจริงใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด พี่ไม่มีวันหลอกเพื่อนของตัวเองแน่นอน”

“และอีกอย่าง นายก็เหมือนน้องชายที่หายตัวไปหลายปีของพี่อีกด้วย”

ในขณะที่มอร์ตันกำลังพยายามพูดโน้มน้าวใจหลินมั่วอย่างสุดความสามารถอยู่นั้น

ยามชุดดำที่เคยเบือนหน้าหนีไปเมื่อครู่ ก็หันกลับมาอีกครั้ง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท

“อ่าว อ่าว มอร์ตัน น้องชายของแกนี่มีเยอะจริง ๆ เลยนะ”

“ฉันจำได้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนแกก็เพิ่งรับน้องชายมาคนหนึ่ง วันนี้มาอีกคนแล้ว”

“น้องชายแกคนนั้นร่างกายกำยำ ไม่เหมือนกับเด็กคนนี้สักนิด”

คำพูดของยามชุดดำทำให้สีหน้าของมอร์ตันแข็งทื่อไปทันที

“หน่วยงานรักษาความปลอดภัยของพวกแกไม่ได้บอกว่าต้องรักษาภาพลักษณ์ที่เข้มงวดเหรอ”

“นี่คือภาพลักษณ์ของพวกแก?”

“ปากเปราะจริง ๆ ป้าข้างบ้านฉันยังไม่ปากดีเท่าพวกแกเลย”

ยามชุดดำมองมอร์ตันและไม่คิดที่จะต่อปากต่อคำกับเขาอีก พวกเขาเพียงตอบกลับไปสั้น ๆ

“ฮ่า ฮ่า”

“เห้อ ฉันนี่อารมณ์ร้อนจริง ๆ “

เขารับเงินมาและลูบไล้มันเล็กน้อย

จากนั้นก็เก็บเข้ากระเป๋าของตัวเอง

มอร์ตันหยิบสมุดเล่มเล็กสีดำออกมาจากแขนเสื้อของตัวเอง

“น้องชาย นายชื่ออะไร”

มอร์ตันเปิดสมุดออก ก่อนจะเอ่ยถามหลินมั่ว

“มั่วหลิน”

มอร์ตันเขียนชื่อลงไปในสมุดทันที จากนั้นก็หยิบตราประทับเล็ก ๆ ออกมาปั๊มด้านบน

“เสร็จแล้ว นี่คือบัตรผ่านของนาย”

มอร์ตันและหลินมั่วไม่สนใจเหล่ายามชุดดำที่กำลังจะโมโหจนหน้าดำหน้าแดง

นี่พวกแกกล้าทำการค้าบัตรผ่านต่อหน้าพวกเราได้ยังไง

มอร์ตันส่งสมุดให้หลินมั่ว พร้อมเอ่ยกำชับด้วยความระมัดระวัง

“นายต้องเก็บสมุดเล่มนี้เอาไว้ให้ดีนะ แต่ถ้าทำหายก็สามารถมาหาพี่เพื่อทำเล่มใหม่ได้”

“ถ้ามีพวกไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าบางคนเรียกนาย นายก็แค่บอกชื่อตัวเองไป”