หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3621

หัวหน้ายามชุดดำมองมอร์ตันตัวอ้วนพุงพลุ้ย ก่อนจะตะคอกเสียงดังด้วยความโมโห

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกต้องการอะไร!”

“แกก็อยากขายบัตรผ่านเพื่อหาเงินใช่ไหมล่ะ”

“ยังจะมาใส่ร้ายพวกเราอีก แกดูตัวเองดีกว่าว่าใสสะอาดแค่ไหนกันเชียว”

คำพูดนั้นทำให้มอร์ตันกระพริบตาเล็ก ๆ บนใบหน้าเจ้าเนื้ออย่างเลิ่กลักทันที

“มั่วแล้ว! แกใส่ร้ายฉัน!”

“ฉันคือมอร์ตันผู้ยิ่งใหญ่ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นใครเห่าเก่งเท่าแกมาก่อน”

“พวกแกนี่มันหน้าด้านไร้ยางอายจริง ๆ!”

จากนั้นมอร์ตันก็หันไปหาหลินมั่ว ก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง

“นี่น้องชาย ดูพวกมันสิ”

“เมื่อกี้นายก็แค่รีบเดินเพราะปวดท้องจนลืมพกบัตรผ่านมาใช่ไหม คนพวกนี้ถึงได้ทำกับนายแบบนี้”

“เดี๋ยวเราจะไปแจ้งหน่วยรักษาความปลอดภัยให้จัดการคนพวกนี้กัน!”

หลังจากที่พูดด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่จริงจังจบ

มอร์ตันก็เหลือบมองหลินมั่วเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบกับเขาเบา ๆ

“น้องชาย นายต้องการบัตรผ่านเข้าเขตที่สิบสามไหม ฉันคิดว่าเราสองคนดวงสมพงษ์กันนะ”

“ฉันจะลดให้สิบห้าเปอร์เซ็นต์ แค่หนึ่งแสนเฟิงเหยียน ฉันก็สามารถจัดการให้นายได้เลย”

คำพูดของมอร์ตันทำให้แววตาของหลินมั่วแปลกไปเล็กน้อย

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าข่าวกรองที่สวี่ชูถามมา

หรือมั่วหลินและคุณปู่ที่ท่าเรือ

ต่างก็แนะนำให้หลินมั่วมาหามอร์ตัน นักธุรกิจของตลาดมืดคนนี้ก่อน

ก่อนหน้านี้หลินมั่วเคยสงสัยมาตลอดว่าทำไมถึงมาหาผู้ชายคนนี้

แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว เป็นเพราะความหน้าไม่อายและความสามารถในการทำบัตรผ่านของมอร์ตันนี้เอง

หลินมั่วมองมอร์ตัน ก่อนจะยกยิ้ม “คุณปู่ที่ท่าเรือแนะนำผมมา”

“เขาบอกกับผมว่าถ้าเกินห้าหมื่นเฟิงเหยียนก็ไม่ต้องตกลง”

หลินมั่วมองมอร์ตันตัวอ้วนตรงหน้าด้วยใบหน้าที่แฝงด้วยเลศนัย

เขาอยากจะหยั่งเชิงผู้ชายคนนี้สักหน่อย

ยังไงซะเงินแสนเฟิงเหยียนก็ไม่ใช่น้อย ๆ

หลินมั่วจะไม่สนใจเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ จำนวนนี้ก็ได้ แต่เขาก็ไม่อยากเป็นคนโง่ที่ถูกหลอกให้จ่ายเกินความจำเป็น

ก่อนหน้านี้เขาเคยให้เงินแก่คุณปู่ที่ท่าเรือไปหนึ่งล้านสองแสนเฟิงเหยียน เพราะอีกฝ่ายสมควรได้รับมัน

ผู้คนในตลาดมืดส่วนใหญ่จึงมักจะสวมเสื้อคลุมสีดำเพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจ

แบบนี้สามารถรักษาความปลอดภัยของพวกเขาได้เป็นอย่างดี

แต่หลินมั่วกลับดูเหมือนจุดสีขาวท่ามกลางหมึกสีดำ

เหมือนดอกบัวสีขาวที่งดงามและสูงส่งในโคลนตม

มันทั้งสะอาดและสง่างามในสภาพแวดล้อมที่สกปรก

นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไม หลังจากที่เหล่าทหารยามชุดดำเห็นหลินมั่วเข้า

ก็ยกปืนขึ้นมาทันที ก่อนที่จะถามว่าเขามีบัตรผ่านหรือไม่

แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของคุณปู่ที่ท่าเรือ…

สีหน้าของมอร์ตันก็แฝงไปด้วยความปวดใจ

“นี่น้องชาย ฉันก็มองนายเป็นเหมือนน้องชายที่หายตัวไปหลายปีของฉัน”

“ในเมื่อเราสองคนมีวาสนาต่อกันขนาดนี้ งั้นพี่ชายคนนี้จะยอมกล้ำกลืนฝืนทนเพื่อลดราคาให้นายห้าสิบเปอร์เซ็นต์ จากหนึ่งแสนเฟิงเหยียน”

“เหลือเพียงห้าหมื่นเฟิงเหยียน น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้วจริง ๆ “

“ถึงตอนนั้น พี่ยังจะต้องไปสร้างสัมพันธ์และมอบของขวัญอีกนะ”

“ถ้าน้อยกว่านี้พี่ก็ขาดทุนแล้ว!”