หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3631

“ผมไม่รู้ว่าคุณเจออะไรมาบ้าง”

“แต่คุณรู้ไหมว่าคนภายนอกคิดยังไงเกี่ยวกับโรนัลด์”

หลินมั่วมองไปที่ซือหลันเยว่ แล้วพูดคำพูดของตัวเองออกมาอย่างสงบ

เขาพอจะเดาความหมายได้จากคำพูดของซือหลันเยว่

ก็คือมีเพียงพ่อของเธอและโรนัลด์เท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับทางลับ

เเต่คนกลุ่มนั้นกลับไปดักรออยู่ที่นั่นก่อน

ดังนั้นซือหลันเยว่จึงสงสัยว่าโรนัลด์เป็นคนทรยศพ่อของธอ

แต่หลินมั่วไม่เชื่อในคำพูดที่ไม่มีหลักฐานเช่นนี้

เมื่อเผชิญหน้ากับคำพูดของหลินมั่ว บนใบหน้าของซือหลันเยว่ก็เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ขมขื่น

“ฉันรู้จักเขาดี สุภาพบุรุษผู้สง่างาม คนแปลกหน้าบนเกาะนรก”

“เป็นคนใจดี สุภาพเรียบร้อย เป็นที่รักของทุกคน”

“เเต่ฉันบอกได้เลย นั่นคือฉันเห็นกับตาของตัวเอง”

สายตาของซือหลันเยว่จ้องเขม็งไปที่หลินมั่ว พยายามหาอารมณ์บางอย่างจากสายตาของเขา

เเต่สุดท้ายเธอก็ผิดหวัง

ดวงตาทั้งคู่ของหลินมั่วลึกซึ้งราวกับบ่อน้ำที่มองไม่เห็นก้นด้านล่าง

เธอไม่สามารถมองเห็นอารมณ์ใดๆจากมันได้

“ตอนนั้นพ่อของฉันบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ต่อสู้จนฆ่าพวกที่ซุ่มอยู่ด้านบนได้”

“พ่อของฉันก็ไม่เชื่อว่าเป็นฝีมือของโรนัลด์ พวกเราทั้งครอบครัวก็รีบไปยังที่ของโรนัลด์”

“กระทั่งถึงกับคิดไปเองว่า เพียงเเค่เราเข้าไปในเขตของโรนัลด์”

“ครอบครัวของพวกเราจะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขต่อไปได้”

“เเต่ต่อมาพวกเราก็โดนพวกนั้นตามมาทันอีกครั้ง เเละเพื่อให้พวกเราหนีรอด แม่ของฉัน”

“ก็ดึงดูดความสนใจของพวกคนร้ายส่วนใหญ่ไปคนเดียว ปล่อยให้พวกเราสามคนหนีต่อไป”

“แต่คนกลุ่มนั้นเร็วเกินไปจริงๆ…”

บนใบหน้าของซือหลันเยว่ฉายความกลัวออกมา

“หลังจากยืนยันว่าพ่อของฉันเสียชีวิตแล้ว เขาก็รีบเดินไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว”

“และตอนนั้นฉันได้แอบตามหลังเขาไปที่ห้องหนึ่ง”

ขอบตาของซือหลันเยว่เต็มไปด้วยน้ำตา น้ำเสียงก็เริ่มสั่นเครือเล็กน้อย

“ฉัน…ฉันเห็น…ไอ้หมอนั่น”

“คุกเข่าอยู่ตรงหน้าโรนัลด์ มือทั้งคู่ของเขาประคองมีดเปื้อนเลือดของพ่อ”

“และโรนัลด์คนหน้าซื่อใจคดคนนั้น…ร่างกายถึงกับตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น”

“ฉันกลัวมากจนอยากพาน้องสาวหนีไปจากที่นี่…แต่ฉันรู้ ถ้าฉันไปคนเดียว”

“ฉันอาจจะมีชีวิตรอดอยู่ข้างนอก เเต่หากพาน้องสาวของฉันไป พวกเราต้องตายทั้งคู่”

“หนำซ้ำโรนัลด์ไม่รู้ว่าฉันเห็นทุกอย่าง”

“อย่างน้อยน้องสาวของฉันก็ปลอดภัย”

“อย่างน้อยโรนัลด์ก็ยังจับฉันไม่ได้ ก็จะไม่ทำอะไรน้องสาวของฉัน”

“ฉันพูดจบแล้ว…”