หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3632

ซือหลันเยว่พูดทุกอย่างที่เก็บซ่อนอยู่ในใจมานานออกมารวดเดียว

คนทั้งคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจทันที

ถึงแม้ว่าเบ้าตาจะเต็มไปด้วยน้ำตาที่เปียกชื้น

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอซ่อนตัวอยู่ในเขตสิบสาม

เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนเเซ่ เพื่อปิดบังโรนัลด์ไม่ให้หาตัวเองเจอ

หนำซ้ำยังแอบหาโอกาสที่จะช่วยให้ตัวเองได้แก้เเค้น

และตอนนี้ หลินมั่วคือโอกาสที่ใกล้ที่สุดของตัวเอง

ดังนั้นเธอต้องการจะเดิมพันทั้งหมดที่มี

ว่าหลินมั่วคนลึกลับคนนี้จะสามารถช่วยตัวเองเเก้เเค้นได้จริงหรือเปล่า

หลินมั่วมองซือหลันเยว่ที่เงียบไปสักครู่ เเล้วครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

“เรื่องที่คุณไหว้วาน ผมรับงาน”

“ผมจะไปสืบที่เขตสิบสอง ถ้าข่าวที่คุณพูดเป็นเรื่องจริง”

“ถ้าโรนัลด์เป็นคนหน้าซื่อใจคด แกล้งทำเป็นสุภาพบุรุษล่ะก็”

“ผมจะฆ่าเขา”

ถ้าโรนัลด์เป็นอย่างที่ซือหลันเยว่บอกจริงๆ

แม้จะเพื่อไรอัน หลินมั่วก็จะลงมือ

ไรอันคนโง่นั่นคงกำลังนับเงินให้คนที่หลอกใช้เขาอยู่เเน่

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินมั่วซือหลันเยว่ที่เดิมเป็นคนทำอะไรไม่ถูกก็เงียบไปเล็กน้อย

บนใบหน้าผุดสีหน้าที่มีความหวัง

“ดี ถ้าคุณสามารถฆ่าโรนัลด์และเเก้เเค้นให้พ่อของฉันได้”

“ต่อจากนี้คุณต้องการอะไร ฉันก็ยินดีให้คุณ”

พูดพลาง ซือหลันเยว่ก็ลุกขึ้นยืนและโน้มตัวลงมา

ไหล่เปลือยครึ่งหนึ่งที่เธอจงใจ ค่อยๆเลื่อนลง

สายตาของหลินมั่วกวาดมองไปที่ซือหลันเยว่ที่อยู่ตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง

จากนั้นยื่นมือของตัวเองออกไป

ซือหลันเยว่มองดูมือของหลินมั่วที่ยื่นมา ความตื่นเต้นทำให้ใจของเธอเต้นระรัว

หรือว่าตอนนี้เขาจะ…

แต่ตัวเองยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยนะ

ช่างเถอะ ให้เขาลิ้มลองรสความหวานบ้างก็ดี

ถ้ามีคนเห็นก็จะรู้จุดประสงค์ของเขาทันที เเม้ว่าตัวตนของเขาจะไม่ถูกเปิดเผยก็ตาม

“ผมขอลาไปก่อน รอผมเสร็จงานเเล้วจะกลับมาหาคุณ”

หลังจากหลินมั่วพูดกับซือหลันเยว่ไปประโยคหนึ่ง ก็เดินออกไปทันที

ซือหลันเยว่มองตามหลินมั่วที่กำลังเดินออกไป แล้วส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

ตัวเองคิดอะไรอยู่ ใจลอยฟุ้งซ่าน

รีบดึงเสื้อสีเขียวของตัวเองขึ้นมาใส่ให้เรียบร้อย

ถึงเเม้ซือหลันเยว่จะอยากยั่วยวนหลินมั่ว เเต่ก็อย่างที่หลินมั่วพูด

เธอก็นับว่าเป็นลูกคุณหนูคนหนึ่ง

ควรจะมีความละอายใจบ้าง

หลินมั่วเดินออกมาจากร้านก็เหลือบเห็นมอร์ตันยืนอยู่ข้างนอก

“คุณยังรออยู่ตรงนี้เหรอ”

เสียงของหลินมั่วทำให้ร่างกายของมอร์ตันสะดุ้ง

ตอนที่หันมาเห็นหลินมั่ว มอร์ตันก็โล่งอก

“น้องมั่วหลิน คุณไม่รู้เหรอว่าอย่ายืนอยู่ด้านหลังคนอื่น”