หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3633

บนใบหน้าของมอร์ตันมีสีหน้ากังวล

“หืม? ทำคุณกลัวเหรอ”

หลินมั่วเห็นท่าทางของมอร์ตัน เเล้วถามอย่างสงสัย

สถานที่เเบบเกาะนรกนี้ จะมีใครกลัวเเค่การยืนพูดอยู่ที่ข้างหลังคนอื่น

บนใบหน้าของมอร์ตันเผยให้เห็นสีหน้าวิตกกังวลออกมา

“ทำให้กลัว?”

“เป็นไปได้ยังไง คุณมอร์ตันอย่างฉันฟ้าไม่กลัวดินไม่กลัว”

“เเต่ว่านะน้องมั่วหลิน ที่เกาะนรกอย่าไปพูดอะไรที่ข้างหลังคนอื่นอีก”

“เพราะอะไร”

มอร์ตันนึกถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองเคยประสบก่อนหน้า

ร่างกายอ้วนๆของเขาสั่นสะท้านทันที

“เพราะที่เกาะนรกถ้าใครพูดอะไรจากข้างหลังคนอื่นก็ต้องตายทั้งนั้น”

“จากนั้นก็จะมีเสียงปืนดังสนั่นไม่ขาดสาย”

“ถ้าวันนี้ผมไม่ได้ออกมาโดยไม่ได้พกปืนออกมาด้วยล่ะก็ น้องมั่วหลินเมื่อกี้คงโดนผมหันไปยิงแล้ว”

บนใบหน้าของหลินมั่วเผยให้เห็นรอยยิ้มขออภัย

“ขอโทษ ผมไม่รู้กฏนี้”

มอร์ตันโบกมือ “นี่ไม่เป็นไรหรอก ในเมื่อน้องมั่วหลินเพิ่งมาอยู่ที่นี่”

“ผมบอกเลย เขตสิบสามของเรานับว่าปลอดภัยกว่าเขตอื่นเยอะเลย”

“คุณไม่รู้ว่าเขตเก้านั่น บนถนนเงียบสงัดขนาดไหน”

“ทุกคนออกจากบ้านต้องพกปืนไว้ในมือตลอดเวลาเพื่อระวังตัว”

พูดจบ มอร์ตันก็ชี้ไปที่ทางเดินของเขตสิบสามอย่างภาคภูมิใจ

“ดูสิเขตสิบสามของเรา เเม้ว่าทุกคนจะระวังตัว”

“เเต่ก็เเค่พกปืนพกไว้ป้องกันตัว หรือปืนกลขนาดเล็กอย่าง Uzi เท่านั้นแหล่ะ”

“หนำซ้ำพวกเราก็มีกฏหมายที่เข้มงวด คือฆ่าคนหนึ่ง ก็ต้องเเลกด้วยชีวิตหนึ่ง”

“แค่คุณฆ่าคน คุณก็ต้องตายด้วย”

“ดังนั้นที่เขตสิบสามของเรา ถ้าไม่มีเรื่องเเค้นส่วนตัวอะไร ก็สามารถเดินได้อย่างสบายใจ”

เพราะถึงแม้ย่านแสงสีจะฟังดูดี

แต่ก็คือเเหล่งรวมตัวของพวกที่ไปเที่ยวผู้หญิงนั่นแหล่ะ

ตอนที่อยู่ประเทศจีน หลินมั่วเห็นข่าวจับกุมพวกไปเที่ยวผู้หญิงในย่านเเสงสีบ่อยมาก

หนำซ้ำเขาเป็นถึงปรมาจารย์ ไปย่านเเสงสีได้ยังไง

ถ้าเรื่องนี้รั่วไหลไปถึงหูของไท่จื่อ เจ้าหมอนั่นคงหัวเราะเยาะเขาจนตาย

“ย่านเเสงสีเป็นสถานที่ดีที่สุดในการสืบหาข่าวสาร”

หลินมั่วคิดอย่างหนักอยู่ครู่หนึ่ง

ตั้งเเต่โบราณมาสถานที่ที่อยากจะรู้ข่าวสารเพิ่มเติมก็มักจะเป็นซ่องเเละร้านอาหาร

“หนำซ้ำที่ย่านแสงสีก็มีร้านอาหาร พวกเราไปดื่มกันหน่อยเป็นยังไง”

“ก็ว่ากันว่าเพื่อนต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน ทั้งยิงปืนด้วยกัน ทั้ง…แค่กแค่กแค่ก”

“พวกเราเเค่ไปดื่มเบียร์เล็กน้อย เเล้วก็สอบถามข่าวสาร”

คำพูดของมอร์ตันเหมือนเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้หลินมั่วตัดสินใจ

“ไปกันเถอะ ผมว่าหาข่าวสารในย่านเเสงสีก็ดีเหมือนกัน”