หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3635

ความคิดนี้แค่ผุดขึ้นมาในใจของหลินมั่วเพียงชั่วครู่

เพราะตอนนี้ยังไม่ได้ตรวจสอบของที่หงเหมินทำหายไปด้วยซ้ำ

การไปคิดถึงเรื่องพวกนี้ความจริงก็ยังไกลไป

ทั้งสองคนเดินมาประมาณสี่สิบนาที เสียงเพลงก็ดังขึ้นมาจากถนนที่เงียบสงบ

กำลังเข้าสู่ย่านเเสงสีเเล้ว

ตั้งเเต่หลินมั่วมาอยู่ที่เขตสิบสาม ก็เงียบสงัดมาก

แม้กระทั่งทำขวดเหล้าเเตกขวดหนึ่งบนพื้นยังได้ยินไปไกลถึงหนึ่งร้อยเมตร

นี่ยิ่งเสียงเพลงดังขนาดนี้

“พวกเขาเปิดเพลงดังขนาดนี้ ไม่กลัวคนที่นี่จะมาหาเรื่องพวกเขาเหรอ”

หลินมั่วชี้ไปที่อาคารรอบข้าง

ถึงยังไงหลังจากมาอยู่ที่เกาะนรก คนที่เจอมาล้วนเเต่มีนิสัยที่ไม่ดีทั้งนั้น

“สถานที่นี้แทบจะไม่มีคนอยู่อาศัยเลย”

มอร์ตันเห็นหลินมั่วชี้ไปที่อาคารรอบข้างก็ยิ้มๆ

“เพราะที่นี่ไม่ได้อยู่ภายใต้การดูแลของหน่วยรักษาความปลอดภัย”

“ก็คือถ้าคุณถูกฆ่าในอาคารเหล่านี้ หน่วยรักษาความปลอดภัยจะไม่เข้ามาจัดการ”

“ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงไปพักอยู่ในเขตที่อยู่อาศัยปลอดภัยที่หน่วยรักษาความปลอดภัยจัดไว้”

“สามารถอยู่ในที่แบบนี้ได้ ก็มีเเค่นักเลงหัวไม้กับพวกหนีๆซ่อนๆ”

นักเลงหัวไม้ก็คือพวกที่กินอิ่มนอนหลับไม่เป็นเวลา

พวกที่มั่วสุมอยู่แต่ในเขตที่สิบสาม ไม่รู้ว่าวันไหนจะตาย

ส่วนพวกหนีๆซ่อนๆก็คือพวกที่ซ่อนตัวอยู่ในที่มืด

พวกนั้นปกติไม่กล้าออกมาโชว์ตัวหรอก

เพราะข้างหลังคนพวกนี้มีศัตรูเยอะ

ไม่ต้องพูดถึงเเค่เสียงดังนิดหน่อย

ต่อให้เป็นกองขยะ ถ้าปลอดภัย คนพวกนั้นก็ยอมอยู่อาศัย”

ร่างของทั้งสองคนเดินขึ้นบันไดหิน

“งั้นถ้าพวกเราเดินไปอย่างนี้จะมีอันตรายไหม”

มอร์ตันส่ายหน้า “ไม่ต้องห่วง”

หลินมั่วพยักหน้าเล็กน้อย

พื้นที่ของเกาะนรกใหญ่กว่าเกาะหลินกับเกาะหลิงที่ตัวเองไปก่อนหน้านี้มาก

เเค่ย่านเเสงสีเเห่งเดียวก็กินพื้นที่ไปถึงร้อยกิโลเมตรเเล้ว

หนำซ้ำภายในเขตยังเเบ่งออกเป็นถนนสายยาวอีกหลายสิบสาย

พอคิดถึงขนาดพื้นที่ของเกาะหลิน ที่มีเเค่หนึ่งร้อยกิโลเมตร

ยังเล็กกว่าย่านเเสงสีเเห่งเดียวเสียอีก

ขณะที่ทั้งสองเดินไป เสียงดังก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

เสียงเพลงร็อคต่างๆทำให้ดวงตาของหลินมั่วกระพริบด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

หลินมั่วไม่ชอบเพลงที่มันเร้าใจขนาดนี้

เมื่อเทียบกับเพลงร็อค หลินมั่วชอบดนตรีประเภทเป่าขลุ่ยผีผามากกว่า

เเต่สำหรับมอร์ตันกลับตรงกันข้าม

เมื่อได้ยินเสียงเพลงร็อคที่เร้าใจ สีหน้าของมอร์ตันก็เเดงระเรื่อขึ้นมา

“ทุกครั้งที่มาใกล้ที่นี่ ผมรู้สึกว่าพลังในร่างกายของผมใช้ไม่หมด”