หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3636

สายตาของหลินมั่วมองไปที่มอร์ตันเต็มไปด้วยความสงสัย

เขาเเค่มาดื่มเหล้าและสืบข่าวจริงๆเหรอ

พฤติกรรมของมอร์ตันตอนนี้ทำให้หลินมั่วรู้สึกว่าไอ้หมอนี่ดูเหมือนจะเตรียมตัวขึ้นเเสดงบนเวที

“ไปไปไป น้องมั่วหลิน เราสองคนมีบุญวาสนาต่อกัน”

“วันนี้ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคุณทั้งหมด พี่ใหญ่จะ…”

พอตอนที่มอร์ตันกำลังจะพูดว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคุณผมจะออกให้ ก็ฉุกคิดถึงค่าใช้จ่ายที่น่ากลัวในย่านเเสงสี

ก็เลยกลืนคำพูดที่กำลังจะพูดออกไปลงคอ

“เอ่อฮ่าฮ่า พี่ใหญ่จะออกให้คุณทั้งหมด…ครึ่งหนึ่ง!”

เหงื่อเย็นไหลอาบหน้าผากของมอร์ตัน

ยังดีนะที่ตัวเองไม่ได้พูดออกไปว่าจะออกให้ทั้งหมด

ไม่งั้นล่ะก็ เงินที่ตัวเองหามาหลายวันจะหมดไปเปล่าๆ

“งั้นก็ขอบคุณมาก”

หลินมั่วพยักหน้า ทั้งสองคนเดินเข้าไปในย่านเเสงสีต่อ

ถึงแม้จะยังไม่ได้เข้าไปในย่านแสงสี

แสงนีออนสีสันสดใสก็ส่องมาที่ตัวของทั้งสองคน

ป้ายไฟสีสันต่างๆกระพริบวับวาวอยู่กลางอากาศ

“ร้านอิซากายะชินไน”

“อาคารชุนเฟิง”

“เกสต์เฮ้าส์ยินดีต้อนรับ”

ชื่อที่หลากหลายดูไปแล้ว…เป็นทางการมาก

ความเป็นทางการของชื่อพวกนี้ทำให้หลินมั่วแปลกใจเล็กน้อย

“นี่คือย่านแสงสีที่คุณ…พูดถึงเหรอ”

หลินมั่วอดทนกับเเสงนีออนสีสันสดใสเเละเสียงเพลงดังกระหึ่ม

เดินมาหามอร์ตันที่ข้างๆ แล้วพูดกับเขาด้วยเสียงอันดัง

ช่วยไม่ได้ ที่เเบบนี้เสียงดังเกินไปจริงๆ

หลินมั่วกังวลว่าถ้าไม่เข้าใกล้มอร์ตันล่ะก็ จะไม่ได้ยินเสียงของเขา

“น้องมั่วหลิน คุณเชื่อผม ที่นี่ก็คือย่านเเสงสี”

“อย่าไปสนใจชื่อที่ดูธรรมดาสิ แต่ที่นี่เเค่บริเวณรอบนอกเท่านั้น”

“แม้ว่าจะเป็นย่านแสงสี แต่ก็ต้องรักษามารยาทบ้าง ไม่ใช่ว่าจะมาทำเรื่องไม่เหมาะสมกันกลางถนนแบบนี้หรอก”

มอร์ตันอ้าปากกว้างสุดเเรงเกิด พูดกับหลินมั่วเสียงดัง

“งั้นตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไร”

“เข้าไปข้างใน”

ชื่อที่เเต่เดิมดูเป็นทางการเวลานี้ก็ค่อยๆเปลี่ยนเเปลงไป

“ร้านมัตสึฮานะอิเมะบัน”

“หอสงเฟิง”

“นวดตัวเเบบเต็มชุด”

หนำซ้ำมีผู้หญิงเเต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อยยืนยิ้มแย้มอยู่หน้าร้าน คอยเรียกลูกค้า

สายตาของหลินมั่วมองไปข้างหน้าตรงๆ

และมอร์ตันที่เดินนำหน้าดวงตาทั้งคู่ก็มองที่พื้นอย่างแน่วแน่

ไม่ได้มองไปสองข้างทางเเต่อย่างใดเลย

“หรือว่า มอร์ตันไอ้หมอนี่มาสืบข่าวจริงๆ”

สายตาของหลินมั่วมองมอร์ตันที่เดินนำหน้าไปพลางก้มหน้าลงเล็กน้อย

หรือว่าตลอดมาตัวเองเข้าใจมอร์ตันผิด

เขาไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นจากภายนอกเลยเหรอ

ขณะที่หลินมั่วกำลังคิดอยู่ มอร์ตันก็เดินเร็วขึ้นมาทันที

เขาเดินไปทางซ้ายอย่างคล่องเเคล่ว เเล้วมาหยุดอยู่หน้าร้านหนึ่ง

“สำนักแนะนำของฟูจิโกะ”