หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3696

“แล้วฉันควรเรียกคุณว่าอะไรดี”

ดวงตาสีแดงของเซวี่ยเหมยกุ้ยดูเหมือนจะอ่อนโยนขึ้น มีประกายเสน่ห์เย้ายวนจนแทบไม่อาจละสายตาได้

“เรียกผมว่า หลินมั่ว ก็พอ”

“คุณหลินมั่ว ตกลงคุณเป็นใครกันแน่”

เซวี่ยเหมยกุ้ยถามซ้ำอีกครั้ง หวังให้เขาพูดความจริงเสียที

“ผมก็แค่นักธุรกิจคนหนึ่งเท่านั้น ปกติผมจะลงทุนสร้างโรงงาน หรือทำธุรกิจท่าเรือนิดๆ หน่อยๆ แต่พักนี้เศรษฐกิจไม่ดี อยู่บ้านรู้สึกเบื่อๆ ก็เลยว่าจะมาหาไรอัน ให้เขาแนะนำลูกค้าสักหน่อย”

หลินมั่วตอบคำถามด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ราวกับสิ่งที่พูดออกมานั้นเป็นเรื่องจริงอย่างแน่แท้

“คุณเป็นแค่นักธุรกิจ แต่กลับสามารถทำลายคนขององค์กรมนุษย์งูได้อย่างนั้นหรอ”

เซวี่ยเหมยกุ้ยรู้สึกว่าหลินมั่วเจ้าเล่ห์นัก คำพูดของเขาแต่ละประโยค ดูเหมือนยากจะเชื่อได้

“จริงๆ มันเป็นเรื่องบังเอิญน่ะ มีคนฝีมือดีคอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง”

หลินมั่วคิดในใจ ‘ฉันคงบอกไปตรงๆ ไม่ได้หรอกว่าได้พลังพิเศษจากหยู่เพ่ยที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ คนทั้งโลกก็คงไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ฉันได้แล้วล่ะมั้ง’

และหากพูดความจริงไปเธอก็คงจะไม่น่าเชื่อเข้าไปใหญ่

เซวี่ยเหมยกุ้ยเองก็รู้สึกอย่างงั้น มองชายหนุ่มซื่อบื้อหน้าตาหล่อเหลา แต่ดูไร้กำลัง เห็นได้ชัดว่าแม้แต่เธอเขาเองก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้

แล้วจะไปทำลายคนขององค์กรมนุษย์งูได้อย่างไรกัน

“พ่อจ๋า หนูไม่อยากใส่หมวกแล้ว”

อันย่าดึงหมวกใบเล็กบนหัว พยายามจะถอดออก

“อันย่า อดทนอีกนิดนะ เดี๋ยวพอเราหาบ้านพักเจอแล้ว ค่อยถอดออกก็ได้”

หลินมั่วปลอบลูกสาวด้วยความอ่อนโยน

“เธอเป็นลูกสาวของคุณหรอ” เซวี่ยเหมยกุ้ยเริ่มถามถึงประวัติของเขาอีกครั้ง

“หรือว่าบทสนทนาของเรามันแสดงออกไม่ชัดเจนหรอครับ”

หลินมั่วพูดกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก

เซวี่ยเหมยกุ้ยกลอกตาแล้วพูด “ในเมื่อเป็นลูกของตัวเอง ทำไมต้องให้เธอใส่หมวกด้วยล่ะ หรือกลัวใครจะมาแย่งไปหรือไง คุณวางใจได้เลย มีฉันอยู่กับพวกคุณ ไม่มีใครกล้าแตะต้องพวกคุณหรอก”

หลินมั่วพูดพลางมองอันย่า “ผมเกรงว่าเพราะอันย่าของผมน่ารักเกินไป แล้วจะมีคนมาแอบพาตัวไปต่างหาก”

เซวี่ยเหมยกุ้ยกลอกตาอีกครั้ง

ช่างเป็นคนที่คลั่งรักลูกสาวจริงๆ แต่ว่าคนหน้าตาดีอย่างหลินมั่ว จะมีลูกสาวน่ารัก ก็เป็นเรื่องธรรมดา

หากใครมีจุดประสงค์ร้ายแล้วจำได้ อาจจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ได้

“ยังมีคำถามอะไรอีกไหม คุณเซวี่ยเหมยกุ้ย”

“ไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณทั้งสองไปหาที่พัก”

ทั้งสามคนพูดคุยกันไปเรื่อยขณะเดินทาง

เซวี่ยเหมยกุ้ยรู้ว่าไรอันกำลังปฏิบัติภารกิจ และในช่วงที่เขาไม่อยู่ เธอต้องคอยคุ้มครองหลินมั่ว

รวมทั้งต้องไม่เปิดเผยตัวตนของเขาด้วย

ระหว่างสนทนา พวกเขาก็มาถึงบ้านพักที่ค่อนข้างลับตาคน

เหล่าผู้คุ้มกันต่างทำความเคารพเมื่อเห็นเซวี่ยเหมยกุ้ย

“นี่เป็นบ้านของหัวหน้าของเรา พวกคุณพักที่นี่ไปก่อน มันไม่มีอันตรายอะไร หากมีอะไรสามารถบอกพวกการ์ดได้ แต่อย่าออกไปเดินเล่นข้างนอกถ้าไม่จำเป็น ส่วนอาหารฉันจะจัดส่งให้ทุกวัน”

เซวี่ยเหมยกุ้ยจัดการทุกอย่างอย่างละเอียด

“ขอบคุณมากครับ” หลินมั่วกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ

เซวี่ยเหมยกุ้ยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนักที่ได้ยินประโยคนี้

เธอรู้สึกว่าหลินมั่วไม่ควรจะเกรงใจเธอขนาดนี้