หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3697

หลังจากเซวี่ยเหมยกุ้ยจัดการทุกอย่างเสร็จ เธอก็จากไป

ในห้องจึงเหลือเพียงหลินมั่วและอันย่า และไม่รู้ว่าไรอันจะกลับมาเมื่อไหร่

หลังจากพักผ่อนสักครู่ หลินมั่วก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

เมื่อเปิดออก ก็พบพนักงานโรงแรมที่ยกกล่องอาหารขนาดใหญ่และหรูหรามาส่งให้

หลินมั่วขอบคุณพนักงาน ก่อนจะยกกล่องนั้นเข้ามาในห้อง

กล่องนี้หนักหลายสิบกิโล หากเป็นคนธรรมดายกมาไกลเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย

ในกล่องจะมีอาหารเยอะขนาดไหนกันนะ หลินมั่วยังสงสัยว่ามาส่งผิดห้องหรือเปล่า

ยังไม่ทันเปิดกล่อง กลิ่นหอมของอาหารก็โชยมา ยั่วน้ำลายในท้องให้ทำงานทันที

“หอมจังเลยค่ะ พ่อคะ หนูหิวแล้ว”

อันย่าทำปากจิ้มลิ้ม แล้วเอาหัวนุ่มฟูสีชมพูไปแนบกับกล่องอาหาร

“เรามากินข้าวกันเลยดีกว่า”

หลินมั่วเปิดกล่องขึ้น พบว่ามีถึงสี่ชั้น และที่ฝากล่องยังมีโน้ตเล็กๆ แนบอยู่

“คุณหลินมั่ว ไม่ทราบว่าชอบทานอะไร ฉันเลยสั่งให้เชฟทำมาให้หลากหลาย เพราะคิดว่าอันย่าอาจไม่ชอบรสเค็มหรือเผ็ดจัด อาหารจึงทำรสชาติอ่อนๆ หวังว่าทั้งสองจะเพลิดเพลินกับมื้อนี้นะคะ - เซวี่ยเหมยกุ้ย”

ไม่คาดคิดว่าเซวี่ยเหมยกุ้ยจะเป็นคนที่ใส่ใจ แม้ภายนอกจะดูเย็นชา แต่ภายในอบอุ่น

ชั้นแรกเป็นอาหารเย็น มีทั้งเนื้อและผัก จัดตกแต่งอย่างประณีต ดูน่าทานและดูสดชื่น

ชั้นที่สองเป็นอาหารร้อน ใช้หม้อดินเกรดพรีเมียมในการเสิร์ฟ เพื่อรักษาความสดและความร้อน

ชั้นที่สามเป็นของหวาน มีเค้กหลากหลายชนิด

ชั้นสุดท้ายเป็นผลไม้ระดับพรีเมียมที่ถูกปอกและหั่นเรียงไว้อย่างสวยงาม

“อันย่า ลูกอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”

อันย่าชี้ไปที่ปลาทะเลในชั้นอาหารร้อน

หลินมั่วค่อยๆ หยิบชิ้นปลาขึ้นมาเตรียมแกะก้างให้อันย่า แต่พบว่าเนื้อปลาขาวนุ่มละมุนนี้ไม่มีแม้แต่ก้างเล็กๆ

“พ่อคิดว่าลูกจะเลือกเค้กเสียอีกนะ อันย่า”

“อันย่าไม่ชอบเค้ก หวานเกินไป ไม่ดีต่อฟันค่ะ”

หลินมั่วเองก็ไม่ชอบของหวานมากนัก เขาชอบรสชาติที่สดชื่นเบาสบายมากกว่า

อย่างเช่นเมนูผักคลุกกับถั่วที่อยู่ตรงนี้ ก็ชวนให้นึกถึงยำเฟิร์นสดที่เขาเคยทานในประเทศจีน

ในขณะที่ทั้งสองกำลังเพลิดเพลินกับอาหาร หลินมั่วก็ได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากด้านนอก

“มีชีวิตอยู่เพื่อลิ้มสุรา ตายไปก็เป็นผีขี้เหล้า! หากชีวิตนี้ไม่ได้ดื่ม คงต้องเสียใจภายหลัง…”

เพียงแต่ตอนนี้ไรอันยังไม่กลับมา เขาไม่อยากทำให้เซวี่ยเหมยกุ้ยลำบากใจ

“ฉันคือเซียนสุรา ไม่เคยเมาเว้ย! คิดว่าแกจะมีสิทธิ์มากำหนดให้ฉันทำอะไรงั้นหรอ บอกมา แกเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเหมยกุ้ยด้วยจุดประสงค์อะไรกัน”

ดูเหมือนชายคนนี้จะชอบเซวี่ยเหมยกุ้ยอยู่ไม่น้อย

คำพูดของเขาที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้ารุนแรงปกคลุมทั่วทั้งห้อง เหม็นจนแทบหายใจไม่ออก

หลินมั่วต้องจับจมูกตัวเอง ถอยออกมาด้วยความรังเกียจ

“พี่การ์ดครับ ช่วยกันพาขี้เมานี่ออกไปที”

แต่เรียกเท่าไรก็ไม่มีใครเข้ามา…

หลินมั่วเดินออกไปดูนอกห้อง พบว่าผู้คุ้มกันหายไปหมด

เขาถึงกับหมดคำจะพูด

ดูท่าว่าขี้เมาคนนี้คงเป็นคนที่ทุกคนเกรงกลัว

“แกจะให้ใครมาลากตัวฉันออกไปนะ แกเป็นใครกันแน่วะ!”

คำพูดของหลินมั่วทำให้ขี้เมาโกรธจัด จนดวงตาแดงก่ำด้วยความเดือดดาล

เขากำหมัดแน่นสนิท พร้อมจะต่อยหลินมั่วทันที!