หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 371

หลี่ว์ซานเจินหัวเราะเยาะ และมีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

ในตอนนี้ลูกศิษย์อีกหลายคนของหลู่ซานเจินต่างก็ลุกขึ้นมาเตรียมพร้อมที่จะรุมทึ้งหลินมั่ว

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นเข้ามาห้ามทันที แต่ก็ถูกคนที่หลี่ว์ซานเจินพามาขวางเอาไว้ “ฆ่ามันให้ตายไปเลย!”

ลูกศิษย์คนหนึ่งตวาดด้วยความโมโห และคว้าเก้าอี้ขึ้นมาทุบใส่หลินมั่ว

ในที่สุดหลินมั่วก็ลงมือ เขาใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบเก้าอี้จนแหลกเป็นชิ้นๆ

และในขณะเดียวกันหลินมั่วก็ก้าวเท้าไปข้างหน้า คว้าข้อมือของลูกศิษย์มาจับเอาไว้ และใช้มือขวากำกระดูกของเขาไว้แน่น แล้วดันลงไปจนสุด

เมื่อทุกคนได้ยินเสียงดังกร๊อบแกร๊บ ข้อมือของลูกศิษย์คนนี้ก็ห้อยลงมาทันที อ่อนปวกเปียกราวกับไร้เรี่ยวแรง

แต่หลินมั่วก็ยังไม่หยุด และดันสวนไปจากอีกด้านหนึ่ง

ดวงตาของหลี่ว์ซานเจินเบิกกว้าง และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติแล้ว

เพราะเสียงดังกร๊อบแกร๊บนั่นเป็นเสียงกระดูกข้อต่อหลุด

เสียงดังขึ้นติดต่อกัน กระดูกบนแขนของลูกศิษย์คนนี้ถูกทำให้หลุดไปหมดแล้วรึยังเนี่ย

นี่มันทักษะความสามารถอะไรกัน ต้องรู้เรื่องโครงกระดูกของร่างกายมนุษย์ระดับไหนถึงสามารถทำได้!

แม้แต่คนที่มีทักษะความสามารถอย่างหลี่ว์ซานเจินเองก็ทำไม่ได้อย่างแน่นอน!

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิด ลูกศิษย์คนนี้ก็ได้ทรุดลงไปอยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว กระดูกทั่วทั้งร่างกายแทบจะถูกหลินมั่วบิดจนหลุดไปหมดแล้ว

ลูกศิษย์คนนี้เจ็บปวดจนร้องโหยหวยไม่หยุดอยู่บนพื้น แต่ว่าแม้แต่จะขยับนิ้วมือเขาก็ยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

ลูกศิษย์อีกหลายคนยังอยากจะพุ่งตัวเข้าไป แต่ก็ถูกหลี่ว์ซานเจินขวางเอาไว้

หลี่ว์ซานเจินขมวดคิ้ว และมองไปที่หลินมั่วด้วยสายตาเย็นชา “เป็นวีรบุรุษวัยเยาว์จริงๆ สินะ!”

“ไม่คิดเลยว่าฉันจะมองผิดไป!”

“ผู้เฒ่าเซวีย คุณไปรับลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์ขนาดนี้มาจากไหน”

ใบหน้าของหมอเทวดาเซวียเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสุข “หลี่ว์ซานเจิน คุณนี่ตาไม่ถึงจริงๆ!”

“ผมมีสิทธิ์อะไรไปรับคุณหลินมาเป็นลูกศิษย์กันล่ะ”

“แม้แต่ผมเป็นลูกศิษย์ของคุณหลินก็ยังไม่คู่ควรเลยด้วยซ้ำ!”

หลี่ว์ซานเจินขมวดคิ้วแน่น

ไม่ต้องไปตรวจเช็ค เขาก็ดูออกเลยว่ากระดูกทั่วทั้งร่างกายของลูกศิษย์คนนี้หลุดไปหมดแล้ว

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงทักษะลับในอดีตที่เรียกว่ามือแยกเอ็นแบ่งกระดูกที่สามารถทำให้กระดูกและเอ็นทั่วทั้งร่างกายของคนให้หลุดออกจากกันได้ ทำให้สูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวไปโดยสิ้นเชิง

แต่นี่ก็เป็นเพียงแค่ตำนาน ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน

ใครจะไปคิดว่าจะได้เห็นทักษะลับนี้จากชายหนุ่มที่ดูเหมือนว่าเป็นคนธรรมดาๆ 

เขากัดฟันพูดว่า “ไม่นึกเลยว่านายจะมีทักษะความสามารถแบบนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!”

“แต่สิ่งที่เราแข่งกันในการประชุมแลกเปลี่ยนทางการแพทย์วันนี้ก็คือทักษะทางการแพทย์”

“ต่อให้นายต่อสู้เก่งมากแค่ไหนมันจะไปมีประโยชน์อะไรล่ะ”

“สุดท้ายก็เป็นแค่คนที่ดีแต่ใช้กำลังเท่านั้นแหละ!”

หลินมั่วหัวเราะเยาะ “หลี่ว์ซานเจิน งั้นคุณก็สอนคนที่ดีแต่ใช้กำลังกลุ่มหนึ่งสินะ!”

“ลูกศิษย์พวกนี้ของคุณ พอคุยกันไม่ลงรอยก็จะลงไม้ลงมือซะแล้ว”

“คุณรับลาโง่กลุ่มหนึ่งเข้ามาเหรอ”

หลี่ว์ซานเจินมีสีหน้าเย็นชา และถลึงตาใส่หลินโม่อย่างแข็งกร้าว “พ่อหนุ่ม นายไม่รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าสินะ!”

“นายคิดจริงๆ เหรอว่าแค่ตัวเองมีความสามารถนิดๆ หน่อยๆ แล้วก็จะสามารถมองข้ามผู้คนบนโลกได้”

“ฮึ ความสามารถแค่นี้ยังไม่อยู่ในสายตาของคนแก่อย่างฉันเลย!”

“จำเอาไว้ว่ามีบางคนบนโลกนี้ที่นายไม่สามารถยั่วโมโหได้เลยตลอดกาล!”