หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3766

เรือค่อยๆเเล่นเข้าเทียบท่าเรือเขตสิบสาม

เจ้าหน้าที่ท่าเรือขอตรวจบัตรผ่าน เเต่ทุกคนไม่ได้เตรียมมา

หลินมั่วบอกให้พวกเขาไม่ต้องเป็นกังวล เขามีวิธี เเล้วหลินมั่วก็หยิบของห่อหนึ่งออกมา จากนั้นก็ค้นหาอยู่นานสองนาน จนในที่สุดก็พบวัตถุคล้ายเหรียญทองเเดง

เมื่อเจ้าหน้าที่ท่าเรือเห็นวัตถุนั้น ก็รีบสั่งให้ทหารมาเรียงเเถวต้อนรับทันที

“ยินดีต้อนรับคุณมั่วหลินกลับมา!”

ไรอันเเละฉวีอวี้ถังต่างตกตะลึงกับการต้อนรับครั้งนี้ มีเพียงอันย่าเเละหลินมั่วเท่านั้นที่ดูเฉยเมยและสงบ

“พ่อ หนูอยากไปหาเย่ว์เย่ว์”

“ตกลง พวกเราไปกันเลย”

และเวลานี้ไรอันกับฉวีอวี้ถังที่เดินตามข้างหลังอันย่า ก็ซักถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้าอย่างไม่หยุด

ใบหน้าของอันย่ามีความภาคภูมิใจและเล่าเรื่องที่หลินมั่วได้ช่วยฉินเหมินหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยให้พวกเขาฟัง

“หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย นั้นคือผู้มีอำนาจสูงสุดของเขตสิบสามเลยนะ เหมือนกับที่โรนัลด์เป็นใหญ่ในเขตสิบสอง เเต่ว่าที่เขตสิบสามเป็นเขตตลาดมืด จึงค่อนข้างวุ่นวายเเละควบคุมยาก”

ไรอันอธิบายให้ฉวีอวี้ถังฟัง เพราะฉวีอวี้ถังถูกองค์กรมนุษย์งูจับตัวไปนานถึงสองปี จึงไม่รู้สถานการณ์ปัจจุบันของเกาะนรก

“พี่มั่วหลิน พี่เก่งเกินไปแล้วจริงๆ ใช่เเล้วไรอันผมจะเล่าให้คุณฟังว่าพี่มั่วหลินทำลายองค์กรมนุษย์งูได้ยังไง…”

ไอ้สองตัวนี้ เมื่อกี้บนเรือยังเมินเฉยต่อกัน ตอนนี้พอเอ่ยถึงเรื่องของเขา ทั้งสองคนก็เริ่มเล่าเรื่องให้กันเเละกันฟัง

เมื่อมาถึงเขตปกครองของหน่วยรักษาความปลอดภัย หลินมั่วได้รับความเคารพอย่างสูงจากทหารทุกคน

ไรอันอุทานออกมาทันที การตามหลินมั่วมาตอนนี้ ทำให้รู้สึกว่าตัวเองสำคัญกว่าการตามคุณโรนัลด์เสียอีก!

ฉินเหมินหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยได้รับเเจ้งจากทหาร จึงรีบพาเย่ว์เย่ว์ลูกสาวออกมาต้อนรับหลินมั่ว

หลินมั่วขอบคุณฉินเหมิน เเล้วพาพวกเขาออกจากหน่วยรักษาความปลอดภัย มุ่งหน้าไปยังร้านค้าหมายเลขสี่ศูนย์สาม

ตลอดทางเต็มไปด้วยเสียงเรียกขายของ หลินมั่วเดินผ่านไปโดยไม่สนใจอะไร

เมื่อมาถึงร้านค้าสำหรับมือใหม่ หลินมั่วก็เห็นป้ายร้านขนาดใหญ่ที่ยังคงอยู่ และประตูที่เต็มไปด้วยฝุ่น รวมถึงผ้าม่านเก่าๆที่เหลืองซีด

แต่คราวนี้มุมผ้าม่านขาดไปหนึ่งมุม ทว่าไม่มีใครมาซ่อมแซม

หลินมั่วคิดว่านั่นอาจเป็นเพราะว่ายังมีคนใหม่ๆมาที่เกาะนรกน้อยมาก ดังนั้นซือหลันเย่ว์จึงไม่สนใจที่จะซ่อมแซมแม้กระทั่งผ้าม่านด้วยซ้ำ

พอเข้าไปข้างในถึงได้รู้ว่า ร้านค้าหมายเลขสี่ศูนย์สามที่เคยดูต่างจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้ภายในก็เต็มไปด้วยฝุ่นละออง

หนังสือบนชั้นวางไม้เรียงระเกะระกะ เต็มไปด้วยใยแมงมุม พื้นเต็มไปด้วยฝุ่นหนาๆ โต๊ะและเก้าอี้ถูกทิ้งไว้เกลื่อนกลาด ดูเหมือนไม่มีใครอาศัยอยู่มาเป็นเวลานานแล้ว

หรือว่าซือหลันเย่ว์จะย้ายออกไปเเล้ว