หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3776

“คุณพ่อโรนัลด์ดีกับหนูมาก เขาซื้อของเล่นกับกระโปรงสวยๆ ให้หนูเยอะเลย แถมยังเล่นซ๋อนหากับหนู แล้วก็ทำปลาอร่อยๆ ให้กินอีก…”

พูดถึงโรนัลด์ อันย่าลุกขึ้นทันทีและเริ่มเกี่ยวกับเรื่องของโรนัลด์อย่างไม่หยุดหย่อน

“เหมือนว่ามั่วหลินจะไม่ได้โกหกฉันนะ ฉันทำให้โรนัลด์ไม่ได้รับความเป็นธรรมแล้วจริงๆ”

มองน้องสาวที่อยู่ตรงหน้า ในใจของซือหลันเยว่ก็รู้สึกผิดเพิ่มขึ้นไปอีก

“เป็นสุภาพบุรุษที่มีความสง่างาม ฉันเองก็เคยอยู่ในย่านหมายเลขสิบสองมาสักระยะหนึ่ง รู้จักตัวตนของเขาเป็นอย่างดี”

ได้ยินหลินมั่วพูดแบบนี้ ซือหลันเยว่ก็ปล่อยวางความคับแค้นในใจ แต่เหล่าคนที่สวมหน้ากากและฆ่าพ่อของตนช่างน่ารังเกียจจริงๆ !

“งั้นก็หมายความว่าฉันใช้หนี้บุญคุณคืนให้แล้วนะ”

ซือหลันเยว่มองหลินมั่ว “คิดจะตัดความสัมพันธ์กับฉันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ อย่าลืมสิ นายช่วยฉันไว้ ฉันยังไม่ได้ตอบแทนเลย”

“ฉันไม่ได้อะไรกับบุญคุณของเธอ ถ้ารู้สึกไม่สบายใจก็เอาเงินมาให้ฉันสักหน่อยก็ได้”

สีหน้าของซือหลันเยว่มืดครึ้มลง “ไม่รู้เลยเหรอว่าร้านของฉันโดนปล้น? ถ้าเป็นแบบนี้ฉันคงได้แต่ต้องมอบกายถวยตัวให้แล้ว…”

ฉวีอวี้ถังที่อยู่ข้างๆ รีบร้อนทันที

“หลันเยว่เธอยังมีฉันนะ ถ้าเธอมอบกายถวายตัวให้ลูกพี่มั่วหลินจริง เธอจะตอบแทนฉันยังไง…”

ไรอันเกือบจะหลุดขำออกมา

“นั่นสิคุณหลันเยว่บุญคุณของหลินมั่วไม่ต้องตอบแทนก็ได้ แต่เธอต้องคืนให้อวี้ถังนะ ! เขาใช้ไปที่หุบเขาว่านหลิงเพียงลำพังเพื่อเสี่ยงและเลือกสมุนไพรหายากทั้งหมดสามร้อยยี่สิบเอ็ดชนิดก็เพื่อเม็ดยาอายุวัฒนะสำหรับมะเร็งเม็ดเลือดให้เธอ !

แถมยังเกือบถูกครุฑปีกทองกิน ขาก็หักแหลก ตั้งแต่ตอนนั้นที่เธอบาดเจ็บจนดีขึ้น อวี้ถังไม่เคยละทิ้งการดูแลเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว”

ไรอันพูดจบ ซือหลันเยว่ก็รู้สึกไม่เชื่ออยู่นิดหน่อย

เธอมองชายตรงหน้า แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของเขาจะไม่หล่อเท่ามั่วหลิน แต่เขามีเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง สายตาที่มองเขามีแต่ความห่วงใยอย่างจริงใจและไม่มีความคิดชั่วร้าย

“ขอบคุณนะ ฉวีอวี้ถัง ฉันจะต้องตอบแทนบุญคุณที่ช่วยเก็บส่วนประกอบยาของนายให้ได้เลย”

อันย่ามองหลินมั่ว และมองซือหลันเยว่“แต่หนูเคยชินกับการเรียกพ่อไปแล้ว”

“ไม่ได้ ! ต้องเปลี่ยนการเรียกใหม่ !” ซือหลันเยว่มองใบหน้าสวยของอันย่า

“ก็ได้ พี่มั่วหลิน”

ฉวีอวี้ถังกับไรอันสองหนุ่มใญ่มองทั้งสามคุยเล่นกัน รู้สึกคล้ายกับเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูก…

ร่างกายของซือหลันเยว่ค่อยๆ ดีขึ้นและให้อันย่าย้ายมาอยู่ด้วยกัน

สองพี่น้องมักจะพูดคุยกันจนดึกดื่นและไม่เคยพอกันเลย ซือหลันเยว่ได้ยินเรื่องประสบการณ์ตลอดหลายปีที่ผ่านมาของอันย่าว่าถูกกักขังโดยองค์กรงูมนุษย์และได้ประสบกับสิ่งต่างๆ กับหลินมั่ว ซือหลันเยว่ก็มีความรักอย่างสุดซึ้งต่อ อันย่า มีความผิดอย่างลึกซึ้ง

แต่ในขณะเดียวกันก็ดีใจที่อันย่าได้พบโรนัลด์กับหลินมั่ว ทำให้เธอไม่ได้รับอันตรายอะไรเลย

หลินมั่วเป็นคนที่ดีคนหนึ่งที่มีพระคุณกับพวกเธอสองพี่น้องมากล้นเหมือนภูเขาจริงๆ

คิดถึงตรงนี้ ใบหน้าของซือหลันเยว่ก็แดงก่ำ รอยยิ้มที่สวยงามปรากฏที่มุมปาก