หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3787

คำพูดที่ดูธรรมดานี้ เเต่เมื่อปรากฏอยู่บนบัตรประจำตัวของเขตสี่แล้ว กลับมีความหมายที่แตกต่างออกไป

มันเหมือนกับบอกว่าคนที่ไม่ได้มาจากเขตสี่ทุกคน ล้วนมาจากสลัม

เเต่ก็ไม่แปลกใจที่คนในเขตสี่จะมีความรู้สึกเหนือกว่าคนอื่น เพราะใครมาอยู่ที่นี่ก็ต้องรู้สึกแบบนั้น

การอวดรวยที่นี่ดูเรียบง่าย ไม่เหมือนกับเศรษฐีในประเทศจีนพวกนั้น อะไรนิดหน่อยก็อวดเงินอวดทอง อวดซุปเปอร์คาร์อวดสร้อยทองเส้นใหญ่…

ในที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความมั่งคั่ง ทุกคนแต่งตัวเรียบง่าย สิ่งของที่ใช้ก็ดูไม่แพงนัก เเต่ราคากลับสูงมาก และเป็นเขตที่มีค่าครองชีพสูงที่สุดในเกาะนรก

ดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกเห็นใจผู้มาเยือนโดยไม่รู้ตัว พวกเขาคิดว่าคนที่ทำงานหนักมาเเล้ว ยังต้องมาใช้เงินมากมายที่นี่ แสดงว่าต้องเจอปัญหาอะไรบางอย่างแน่ๆ

“คุณมั่วหลิน ก่อนจะไปตามหาของพวกนั้น พวกเราแวะกินข้าวกันก่อนเถอะ”

เสิ่นเฟิงลูบท้องของตัวเอง ตั้งเเต่ออกจากสมาคมจนกระทั่งมาถึงเขตสิบสามก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย เมื่อเห็นว่หลินมั่วดูเหมือนว่าจะไม่หิว เสิ่นเฟิงจึงทนไม่ไหวในที่สุด

“ดูท่าคุณจะมีเงินมาก มิสู้คุณเลี้ยงผม ถือว่าเป็นการขอบคุณที่ผมช่วยคุณกำจัดแก็งใต้”

“นั่นเเน่นอนครับ เเค่ว่าผมออกมาอย่างเร่งด่วน บนตัวจึงไม่ได้พกเงินมากนัก เมื่อครู่ใช้ไปสองเเสนเพื่อทำบัตรประจำตัวชั่วคราว ได้เเต่ต้องขอให้คุณมั่วหลินอดรนทนกินร้านข้างทางกับผมสักมื้อเเล้วละครับ”

“ผมไม่รังเกียจหรอกว่าจะกินอะไร คุณจ่ายเงินก็พอ”

เสิ่นเฟิงมุมปากกระตุก สงสัยว่าตัวเองคงไปทำอะไรให้เทพเจ้าเเห่งความมั่งคั่งโกรธเคือง

ทั้งสองคนเดินไปร้านข้างทางร้านหนึ่งที่ชื่อว่า อิ่มอร่อยหมื่นเหรียญ แล้วสั่งชุดที่ถูกที่สุด ซึ่งประกอบด้วยก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชามบวกกับหมูแผ่นหนึ่งจานในราคาหนึ่งหมื่นเหรียญ

เสิ่นเฟิงจ่ายไปอีกสองหมื่นเหรียญด้วยน้ำตาคลอเบ้า นี่สมชื่ออิ่มอร่อยหมื่นเหรียญจริงๆเลย…

“เถ้าแก่ ขอน้ำเปล่าสองแก้ว”

ไม่นานก็มีแก้วน้ำสวยงามสองใบยกมาวางบนโต๊ะ แต่ปริมาณน้อยนิดเเค่สามอึกก็หมดแล้ว

“เถ้าแก่ น้ำเปล่ายังให้คนกินไม่จุใจเลย เปลี่ยนเป็นแก้วใหญ่มาหน่อยเถอะ!”

เสิ่นเฟิงรีบมองดูเมนูที่เขียนด้วยลายมือบนแผงขายของทันที เปิดเมนูไปดูราคาหน้าสุดท้าย ชุดอาหารที่แพงสุดสองแสนเหรียญต่อชิ้น!

เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ! เสิ่นเฟิงตบหน้าตัวเองอย่างแรง ในกระเป๋าของเขาเหลือแค่ห้าหมื่นเหรียญ…”

เขาอยากหันกลับไปยืมเงินหลินมั่วเพื่อรักษาหน้า เเต่พอหันไปดูอีกทีหลินมั่วก็เดินไปไกลจากแผงลอยแล้ว

“คุณมั่วหลิน ทำไมคุณไม่คอยผม”

“รสชาติที่โดนคนดูถูกมันแย่มากใช่ไหม”

“ผมแค่บนตัวพกเงินมาไม่พอเท่านั้นเอง ไม่ใช่ไม่มีเงินสมัครสมาชิก”

“อย่าเสียเวลาเลย รีบไปตามหาสินค้าล็อตนั้นเถอะ”

“ครับ คุณมั่วหลิน”