หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3793

หลินมั่วขึ้นเรือจากท่าเรือเขตสี่ ไปยังท่าเรือเขตสาม

พอลงจากเรือ ก็เห็นชายวัยกลางคนแต่งตัวหรูหรา ยืนอยู่ที่ท่าเรือ พร้อมกับลูกน้องหลายคน ชายคนนั้นมีหนวดเคราสั้นเรียบร้อยบนคาง ใช้สายตามองมายังหลินมั่ว

หลินมั่วคิดว่าคงจะเป็นเจ้าของร้านอาหารหรือโรงแรมที่ท่าเรือ มาเรียกลูกค้า

คิดไม่ถึงว่าพอหลินมั่วเดินเข้าไปใกล้ ชายคนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ค่าผ่านทางหนึ่งหมื่นเหรียญ”

หลินมั่วพูดไม่ออก เเต่คิดว่าตัวเองเพิ่งมาถึงเขตสาม ไม่ว่าด้านไหนก็รู้สึกไม่คุ้นเคย จึงตัดสินใจไม่ก่อเรื่อง

ยิ่งไปกว่านั้นเทียบกับค่าธรรมเนียมเข้าพักที่เขตสี่หนึ่งแสนเหรียญเเล้ว ค่าผ่านทางที่นี่หนึ่งหมื่นเหรียญถือว่าถูกมากเลย

หลินมั่วหยิบบัตรเงินใบละหนึ่งพันออกมาจากอกสิบใบ เตรียมจะให้ชายคนนั้น

“คุณชายท่านนี้ คุณอย่าโดนเขาหลอกนะ ผมถึงจะเป็นหัวหน้าของท่าเรือเขตสาม ค่าผ่านทางผมคิดแค่แปดพันเหรียญ”

แล้วก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินมาจากอีกฝั่ง นำโดยชายอ้วนท้วนคนหนึ่ง หน้าตาคล้ายๆกับพ่อค้าคนกลางชื่อมอร์ตัน…

“ลูกค้าท่านนี้ฉันเจอก่อน นายเพิ่งมาคิดจะมาเเย่งฉันเหรอ”

“ก็ต้องดูว่าลูกค้าอยากจะเสียเงินเพิ่มอีกสองพันเหรียญให้นายหรือเปล่า!”

“นาย…จัดการมัน!”

ชายคนแรกเถียงไม่ชนะ จึงเริ่มจะลงมือ

ทันทีที่ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกัน ก็เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรง

“วุ่นวายจริงๆ”

“ขอผ่านทางหน่อย” หลินมั่วอ้อมไปอีกทางโดยตรง เตรียมตัวเข้าสู่เขต

“พี่ใหญ่ อย่าตีกัน! ลูกค้าคนนั้นหนีไปแล้ว!”

พอทั้งสองฝ่ายได้ยินคำพูดนี้ ก็หยุดต่อสู้กันทันที แล้วรีบวิ่งตามหลินมั่วไป

“ไม่จ่ายค่าผ่านทาง อย่าคิดเข้าไปเขตสาม!”

“มีวิวหนึ่งคืน” หลินมั่วยื่นเงินให้เด็กหนุ่ม

ยังไม่เเน่ใจว่าเขตสามจะวุ่นวายขนาดไหน เเต่ค่าห้องก็ดูสมเหตุสมผลดี

“คุณครับ ห้องหกศูนย์แปด นี่คือบัตรห้องของคุณกรุณาเก็บให้ดี ห้องพักเมื่อให้เช่าแล้วไม่สามารถคืนเงินหรือเปลี่ยนได้ โปรดเก็บสัมภาระของคุณให้ดี หากสูญหายจะไม่มีการรับผิดชอบครับ”

ที่แท้โรงแรมนี้ระบบรักษาความปลอดภัยไม่ค่อยดี เเต่หลินมั่วก็ไม่ได้ใส่ใจ

พอเข้าไปภายในโรงแรม หลินมั่วจึงเข้าใจว่าเพราะอะไรห้องถึงได้ราคาถูก

ภายนอกของโรงเเรมและเคาเตอร์เช็คอินตกแต่งไว้สวยงาม แม้จะสู้โรงแรมห้าดาวไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ดูเหมือนโรงแรมสามดาว

เเต่พอเดินเข้าไปในทางเดินกลับพบว่าใช้โคมไฟน้ำมัน ทำให้บรรยากาศมืดมาก ถ้าไม่ใช่เพราะฝึกฝนเคล็ดวิชานิรมิตร จนมีสายตาที่มองในที่มืดได้เหมือนกลางวัน หัวของหลินมั่วคงจะชนไปแล้วจริงๆ

หลินมั่วปลอบใจตัวเองว่า โคมไฟน้ำมันคงจะเป็นสไตล์ของโรงเเรม เเต่บนผนังเห็นๆอยู่ว่าไม่มีสายไฟเลยสักเส้น

“บางทีห้องพักอาจจะดูไม่เลวละน่า ห้องแพงสุดมีวิวนะ”