หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3819

ข่าวที่ว่าโรงแรมมั่วหลินมั่วซื่อมีเรื่องกับแก๊งแมงป่องแดงแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว

“โรงแรมมั่วหลินนี่ ต่อไปคงไปไม่ได้แล้ว!”

“ถ้าถูกลูกหลงขึ้นมา ต่อให้มีสิบชีวิตก็ไม่พอให้ตายหรอก!”

“น่าเสียดายนะ โดยเฉพาะเหล้าปั้นซย่าของที่นั่น…”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไปทั่ว ทุกคนต่างพูดถึงเรื่องนี้

โรงแรมมั่วหลินที่เคยครึกครื้นเต็มไปด้วยลูกค้า ในวันรุ่งขึ้น กลับเงียบเหงาลงอย่างเห็นได้ชัด

“ประธานมั่วครับ พวกเราจะทำยังไงดี”

ผู้จัดการพูดขึ้นอย่างกังวล มองไปยังล็อบบี้ที่เงียบเหงา จากที่เคยมีลูกค้าแน่นขนัด ตอนนี้กลับว่างเปล่าเหมือนถูกทิ้งร้าง

ถึงแม้ว่าจะมีลูกค้าบางคนคิดจะเข้ามาใช้บริการ แต่สุดท้ายก็ถูกเพื่อนที่มาด้วยกันลากออกไปก่อน

ในตอนนี้ ไม่มีใครอยากเสี่ยงชีวิตเพื่อมาใช้บริการที่นี่

“ไม่ต้องห่วงหรอก แค่วันนี้เท่านั้นแหละ”

“พรุ่งนี้ พวกคุณจะยุ่งจนหัวหมุนแน่!”

เสียงเรียบนิ่งของหลินมั่วดังขึ้น จากนั้นเขาก็รินชาใส่ถ้วยด้วยท่าทีสบายๆ

เขายังคงสงบนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะเดือดร้อนเลยแม้แต่น้อย

ตรงกันข้าม เขายังดูมีความสุขด้วยซ้ำ

หลินมั่วมาอยู่ในเขตสามได้สักพัก และเขากำลังต้องการ “ไก่ตัวอย่าง” ไว้เชือดให้ลิงดูอยู่พอดี

คำพูดของหลินมั่ว ไม่เพียงแต่จะไม่ช่วยให้พนักงานรู้สึกสบายใจ

ตรงกันข้าม สีหน้าของผู้จัดการยิ่งเต็มไปด้วยความกังวล

เพราะไม่ว่าใครก็รู้ดีว่า หากมีเรื่องกับแก๊งแมงป่องแดง ไม่จบสวยสักคน

ศพที่ถูกแก๊งแมงป่องแดงโยนลงไปในท่อระบายน้ำ ตอนนี้ยังไม่เน่าเปื่อยเลย!

ขณะที่ผู้จัดการกำลังกังวลอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีใครบางคนเดินเข้ามา

“โอ้ เถ้าแก่มั่วหลิน โรงแรมของแกยังไม่ปิดเจ๊งอีกเหรอ“

เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นปีเตอร์ ชายร่างอ้วนท้วมกำลังลูบท้องของตัวเองเดินเข้ามา

ดวงตาเล็กเหมือนตากบ ประกอบกับใบหน้ากลมอ้วนของเขา ทำให้ดูตลกไม่น้อย

“เงียบเหงาแบบนี้ รีบปิดไปซะจะดีกว่า”

พูดจบ เขาก็ขยับสะโพกอ้วนๆ ของตัวเองไปนั่ง

เดิมทีปีเตอร์เป็นเจ้าของโรงแรมเคอลินอยู่แล้ว

แต่เมื่อโรงแรมมั่วซื่อเปิดกิจการ ก็ได้ส่งผลกระทบต่อธุรกิจของเขาอย่างรุนแรง

ก่อนหน้านี้ เขายังเกรงกลัวตระกูลถัง จึงไม่กล้าลงมือทำอะไร

แต่ตอนนี้เมื่อรู้ว่าหลินมั่วเป็นคนที่ทำให้ถังเจิ้งหยวนตาย แถมยังมีเรื่องกับแก๊งแมงป่องแดงอีก

ปีเตอร์จึงรีบมาหาเรื่องทันที

หลินมั่ววางถ้วยชาลง เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย

เห็นได้ชัดว่าเป็นอีกฝ่ายต้องการมาหาเรื่อง!

ทันใดนั้นเอง ปีเตอร์ก็ออกคำสั่งให้บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างหลัง

บอดี้การ์ดเหล่านั้นเปิดเสื้อแจ็กเก็ตขึ้น เผยให้เห็นปืนพกที่คาดอยู่ที่เอว

ปีเตอร์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลำพองใจ

“ไอ้แซ่มั่ว บอกมาสิว่าแกจะขายให้ฉันไหม!”

“งั้นก็ลองดูสิ! ฉันอยากเห็นนักว่า วันนี้ใครกล้าทำอะไรพี่มั่วหลินของฉัน!”

เสียงทุ้มต่ำและทรงพลังดังขึ้นจากทางด้านหลัง

ปีเตอร์ได้ยินก็รู้สึกเหมือนมีสายฟ้าฟาดลงกลางหัว สีหน้าของเขาพลันมืดมนลง

“ไอ้ไหนมันกล้ามายุ่งเรื่องของฉันวะ!”

พูดจบ เขาก็สั่งให้ลูกน้องเตรียมตัวสั่งสอนคนที่กล้าเข้ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง

แต่เมื่อปีเตอร์เห็นคนที่พูด เขาก็หน้าถอดสี ความเย่อหยิ่งที่เคยมีก็หายไปในทันที

“อ๊า… คะ… คุณชายถัง!”

ถังเฉิงอวิ่นหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้ม

“เมื่อกี้ นายพูดว่าจะฆ่าฉันงั้นเหรอ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เหงื่อเย็นก็ไหลซึมทั่วแผ่นหลังของปีเตอร์

“คะ… คุณชายถัง ตลกแล้วครับ! เมื่อกี้ผมพูดกับไอ้แซ่มั่วต่างหาก!”

แม้ว่าธุรกิจของปีเตอร์จะมีขนาดใหญ่ไม่น้อย แต่เมื่อเทียบกับตระกูลถังแล้ว เขาก็ไม่ต่างอะไรจากมดตัวเล็กๆ ที่เผชิญหน้ากับช้างตัวใหญ่เลย!