หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3828

หลินมั่วไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้มากนัก

ในตอนนี้ สิ่งที่เขาสนใจที่สุดคือ เขาจะควบคุมกองกำลังมหาศาลของแก็งหมาป่ามหาสมุทรได้ยังไง

“ผู้จัดการอันจุย จากนี้ไปโรงแรมเคอลินคงต้องฝากคุณดูแลแล้ว”

ผู้จัดการคนนี้แม้จะดูเหมือนไม่ค่อยจริงจัง แต่ความสามารถในการทำงานก็ถือว่าไม่เลวเลย

โรงแรมมั่วหลินมั่วซื่อที่เติบโตมาจนถึงทุกวันนี้ ส่วนหนึ่งก็เพราะเขาได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปไม่น้อย

แต่อันจุยกลับดูเหมือนจะไม่ทันตั้งตัวกับหน้าที่แันยิ่งใหญ้นี้

เมื่อได้ยินคำสั่งของหลินมั่ว เขาก็ถึงกับตะลึงงัน

“ท่านประธานมั่ว ผมฟังผิดไปรึเปล่าครับ?”

เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะได้ก้าวขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งที่สูงขนาดนี้

“คุณไม่ได้ฟังผิดหรอก”

หลินมั่วเซ็นเอกสารแต่งตั้ง ก่อนจะส่งให้กับอันจุย

“ตั้งใจทำให้ดีล่ะ”

“ในอนาคต เราจะมีธุรกิจอีกมากมายที่ต้องให้คุณดูแล”

“หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง”

คำพูดของหลินมั่วทำให้เขารู้สึกแปลกนิดหน่อย

เขาไม่คิดเลยตัวเองจะมาถึงจุดที่ต้องรับผิดชอบหน้าที่อันยิ่งใหญ่แบบนี้

อันจุยหน้าขึ้นสีด้วยความตื่นเต้น ตัวสั่นเล็กน้อยจนสังเกตได้ชัด

“ครับท่านประธานมั่ว! ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!”

เขารับเอกสารแต่งตั้งด้วยมือที่สั่นเทา ราวกับได้มองเห็นอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้า

หลินมั่วเองก็ต้องการคนที่ไว้ใจได้มาช่วยบริหารจัดการเขตสามในอนาคต

“ไปจัดการเรื่องงานที่ค้างให้เรียบร้อย แล้วรีบเข้ารับช่วงต่อในการดูแลโรงแรมเคอลินโดยเร็ว”

“ฮือ ฮือ ฮือ!”

ในขณะที่หลินมั่วเพิ่งจะจัดการเรื่องงานกับอันจุยเสร็จ และกำลังจะเดินลงไปชั้นล่าง

พนักงานสาวที่ชื่อจิราก็วิ่งขึ้นมาด้วยท่าทีร้องไห้สะอึกสะอื้น

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา สองมือปิดหน้าด้วยความเสียใจ

แต่เพราะมือปิดหน้าไม่สนิท หลินมั่วจึงมองเห็นรอยช้ำบนใบหน้าเธอ

“จิรา เกิดอะไรขึ้น?”

“เอามือออก!”

หลินมั่วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

อันจุยที่อยู่ข้าง ๆ ก็เดินเข้ามาด้วยความกังวล

เขารู้ดีว่าหลินมั่วให้ความสำคัญกับสิทธิของพนักงานเป็นอย่างมาก คนของหลินมั่วไม่มีวันถูกกลั่นแกล้งได้ง่าย ๆ

“จิรา เธอมีเรื่องอะไร บอกฉันได้เลย”

พูดจบ อันจุยก็จับมือของจิราออกจากใบหน้า

เธอสูดน้ำมูกแล้วพูดออกมา

“ลูกค้าคนนั้นบอกว่า… บอกว่าเจ้านายของหนูเป็นพวกเกาะผู้หญิงกิน…”

“เขาบอกว่าท่านประธานมั่วได้ดีเพราะเลียแข้งเลียขาตระกูลถัง และอาศัยบารมีของหลานเตี๋ยอี ถึงได้ดีอย่างทุกวันนี้…”

“หนูแค่พูดแก้ต่างไปประโยคเดียว… เขาก็ตบหน้าหนูเลยค่ะ”

พอพูดถึงตรงนี้ น้ำตาของจิราก็ไหลรินลงมาอีกครั้ง

ใบหน้าของหลินมั่วเคร่งขรึมลงอย่างน่ากลัว

เขาเข้าใจดีว่าการเติบโตในธุรกิจของเขาย่อมมีคนอิจฉาอยู่แล้ว

คำพูดเสียดสีแบบนี้ เขาไม่เคยใส่ใจ

แต่การที่มาทำร้ายพนักงานของเขาแบบนี้

คิดว่าโรงแรมมั่วหลินมั่วซื่อเป็นที่ให้ใครมาเล่นงานได้ง่าย ๆ หรือยังไง

“ไปตามผู้จัดการโรงแรมมาให้ฉัน!”

“ให้ตายเถอะ แค่พนักงาน ยังกล้าต่อปากต่อคำกับฉันแบบนี้ เห็นทีโรงแรมนี้คงไม่อยากเปิดต่อแล้วล่ะมั้ง!”

เสียงโวยวายดังลั่นมาจากชั้นล่าง

ทันใดนั้น บรรยากาศในล็อบบี้ของโรงแรมก็โกลาหลขึ้น!

ในห้องโถง

เสียงโวยวายของชายคนหนึ่งดังกึกก้อง จนทำให้ลูกค้าหลายคนเริ่มหันไปมองต้นเสียง