หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3830

เมื่อผู้จัดการอันจุยเห็นว่าหลินมั่วตั้งใจจะใช้ไม้แข็ง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“ท่านประธานมั่ว พวกเขาคือคนของแก๊งกระบี่ เราอย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยครับ!”

พวกนักฆ่าที่อยู่ในแก๊งกระบี่ล้วนฆ่าคนเป็นผักปลา

ถ้าทำให้พวกเขาโกรธ เราอาจจะถูกฆ่าตายที่ไหนก็ไม่รู้

“แล้วเราจะปล่อยให้คนอื่นมาฉี่ราดใส่หัวเรางั้นเหรอ?”

หลินมั่วถามกลับ ทำให้ผู้จัดการอันจุยถึงกับพูดไม่ออก

“ยังไงก็ต้องจัดการ ก็แค่พวกแก๊งกระบี่”

ผู้จัดการอันจุยยังไม่ทันจะเข้าใจคำพูดของหลินมั่ว

หลินมั่วก็เดินไปที่กลางห้องโถงแล้ว

“ไอ้หัวทอง แกรู้ไหมว่า การตัดทางทำมาหากินของคนอื่น มันก็ไม่ต่างจากการฆ่าพ่อแม่เขา!”

ในฐานะลูกสมุนของมาร์ช ในพื้นที่เขตสามแห่งนี้ ไม่ว่าใครที่เจอเขาก็ต้องเรียกเขาว่า “คุณชายหวง” หรือ “พี่เหมา” กันทั้งนั้น

แต่ไอ้เด็กนี่กลับกล้าเรียกเขาว่า “ไอ้หัวทอง”

“แลัวจะทำไม! จัดการมันซะ!”

พวกสมุนได้ยินคำสั่งดังนั้น ก็หันปืนไปเล็งใส่หลินมั่วทันที

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบหน้าดังชัดเจน โดยที่พวกสมุนไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด

เหล่าสมุนถึงกับมึนงงไปทันที!

พวกเขาถือปืนอยู่แท้ ๆ แต่ไอ้หนุ่มนี่กลับกล้าตบหน้าพวกเขาได้

“ไอ้…!”

ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนตบเข้าไปอีกหนึ่งฉาด!

“ไอ้เวร! ฉันจะฆ่าแก!”

เพี๊ยะ!

เหล่าสมุน: “…”

ซวยแล้ว!

เหล่าสมุนเบิกตากว้าง ก่อนจะเหนี่ยวไกปืนทันที

จิรากรีดร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

“ท่านประธาน!”

เพราะมั่วหลินออกหน้าปกป้องเธอ

ถ้าเขาตายเพราะกระสุนของศัตรู เธอคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

ขณะเดียวกัน เด็กหัวทองก็ยิ้มเยาะด้วยความพึงพอใจ

ถ้าจัดการเจ้าของโรงแรมได้ โรงแรมมั่วหลินมั่วซื่อก็คงตกเป็นของคุณชายมาร์ชแน่!

นี่จะต้องเป็นผลงานชิ้นใหญ่แน่!

เขาเหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง!

ปัง!

แต่ภาพที่ทุกคนคาดว่าจะได้เห็นกลับไม่เกิดขึ้น

เหล่าสมุนมองปืนในมือตัวเองด้วยความตกตะลึง

ลำกล้องปืนระเบิดออก เศษโลหะบิดเบี้ยวไม่เป็นรูป

มือของเขากลายเป็นสีดำคล้ำเพราะแรงอัดจากการระเบิด

ในแววตาของพวกเขาฉายชัดถึงความหวาดกลัว

เหล่าสมุนที่ยืนอยู่รอบ ๆ แม้จะมีปืนอยู่ในมือ แต่ก็ทำได้แค่ยืนมองหัวหน้าของตัวเองดิ้นพล่านกลางอากาศ โดยไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

“พวกเรา… แก๊งกระบี่… จะไม่ปล่อยแก… ไปแน่!” เด็กหัวทองพยายามดิ้นรน เขาหายใจไม่ออก แต่ยังฝืนพูดขู่หลินมั่วด้วยน้ำเสียงขาดห้วง

เขาหวังใช้ชื่อแก๊งกระบี่มาขู่ให้หลินมั่วหวาดกลัว

แต่หลินมั่วกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“ฉันก็อยากเห็นเหมือนกัน!”

สายตาของหลินมั่วแข็งกร้าว น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยเหี้ยมโหดน่าหวาดหวั่น

เขาเพิ่มแรงบีบที่มือ เสียงกระดูกคอของเด็กหัวทองดังกร๊อบ อย่างน่าขนลุก

เมื่ออีกฝ่ายคิดจะเอาชีวิตเขาก่อน เขาย่อมไม่มีความจำเป็นต้องอ่อนข้อให้

ขณะที่เด็กหัวทองกำลังจะหมดลมหายใจ ประตูห้องส่วนตัวชั้นสองก็ถูกเปิดออก

“พอได้แล้ว”

เสียงราบเรียบแต่น่าเกรงขามดังขึ้น

ที่ข้างราวระเบียง ปรากฏร่างของชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมยาว ท่าทางของเขาดูสงบนิ่งและเยือกเย็น

หลินมั่วเบนสายตามองไปที่ชายหนุ่มคนนั้น

เขามีใบหน้าที่เรียบเฉยราวกับทุกสิ่งรอบตัวไม่อาจกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้ แม้กระทั่งการเห็นลูกน้องของตนเองกำลังจะตายก็ไม่ทำให้เขาสะทกสะท้าน

“ขึ้นมาดื่มด้วยกันสักแก้วไหม?”

ชายหนุ่มคนนั้นยกแก้วไวน์ในมือขึ้น เป็นการเชื้อเชิญหลินมั่ว ราวกับทุกอย่างเป็นเพียงเกมที่น่าสนุก

หลินมั่วมองสบตากับอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยมือที่บีบคอเด็กหัวทอง

ทันทีที่ปล่อยมือ เด็กหัวทองก็ถูกเหวี่ยงกระเด็นไปไกลหลายเมตร ร่างกระแทกพื้นอย่างรุนแรงจนแทบจะสลบเหมือด

หลินมั่วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง มองไปยังชายหนุ่มที่ชื่อมาร์ชอย่างสงบนิ่ง เขาเตรียมรับคำเชิญที่อีกฝ่ายเสนอมา