หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3836

หลังจากทำความเข้าใจเหตุการ์ณทั้งหมด

ราชาหมาป่ามหาสมุทรขมวดคิ้วเล็กน้อย

“งั้นก็หมายความว่า ตอนที่พวกแกเจอมาร์ช เขาก็ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้วหรอ”

หวังจ้ารีบพยักหน้า

“ใช่แล้วท่านราชา มาร์ชถูกทำร้ายจนหน้าบวมเป่งเป็นหัวหมูไปก่อนหน้านั้นแล้วครับ!”

“ถ้าไม่อย่างนั้น ต่อให้ให้พวกเรามีความกล้ามากกว่านี้สักสิบเท่าก็ไม่กล้าลงมือทำอะไรเขาหรอก!”

หวังจ้าพูดจบก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เขาเบิกตากว้างก่อนพูดต่อ

“จริงสิ ท่านราชา พวกเรายังได้ข้อมูลมาอีกอย่าง…”

“เจ้าของโรงแรมมั่วซื่อที่ชื่อว่ามั่วหลิน คือลูกค้าคนสุดท้ายที่คุณหญิงหลันเตี๋ยอีเข้าพบ และ…”

หวังจ้าหยุดคำพูดกลางคัน

สีหน้าดูลังเลใจ ไม่แน่ใจว่าควรพูดต่อหรือไม่

“แล้วอะไรอีก”

ราชาหมาป่ามหาสมุทรหรี่ตาลง แสดงสีหน้ารำคาญใจ

หวังจ้ารีบหดคอเหมือนลูกไก่กลัวงู ไม่กล้าลังเลอีกต่อไป

“คนของพวกเรารายงานว่า คุณหญิงหลันเตี๋ยอีกับมั่วหลินอยู่ในห้องส่วนตัวกันนานมาก…”

“ส่วนรายละเอียดอื่น ๆ พวกเราไม่ทราบแล้วครับ!”

พูดจบ หวังจ้าแอบชำเลืองมองสีหน้าของราชาหมาป่ามหาสมุทรด้วยความกลัว

หากไม่ใช่เพราะว่าอยากมีชีวิตอยู่ เขาก็คงไม่กล้าพูดสิ่งที่ราชากลัวจะรั่วไหลออกมาต่อหน้าคนมากมาย

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับเหนือความคาดหมาย ราชาหมาป่ามหาสมุทรไม่ได้แสดงความโกรธแม้แต่น้อย

ตรงกันข้าม ใบหน้าของเขากลับเผยรอยยิ้มบางๆ

เจอตัวแล้วสินะ…

ริมฝีปากของราชาหมาป่ามหาสมุทรยกขึ้นเล็กน้อย

“ดีมาก! ฉันจะจดจำความดีความชอบของแกไว้!”

สิ้นเสียงพูด ร่างของเขาก็หายไปทันที

ในห้องฉุกเฉิน

ทีมแพทย์กำลังเร่งช่วยชีวิตมาร์ชอย่างสุดความสามารถ

หมอผ่าตัดเหงื่อเต็มหน้าและเหลือบมองไปที่ประตูเป็นระยะ

ถ้ามาร์ชเป็นอะไรไป พวกเขาทุกคนคงต้องรับผิดชอบ

จนถึงขนาดที่ว่าทั้งโรงพยาบาลอาจจะไม่สงบสุข

“เป็นอย่างไรบ้าง” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เสียงฝีเท้าหนักดังใกล้เข้ามา เมื่อหม่าปังเต๋อเดินเข้ามา

หลัวเหลียงตัวสั่น รีบก้มตัวต่ำก่อนตอบ

“ท่านราชา สถานการณ์ของคุณชายไม่ดีเลย หมอกำลังพยายามเต็มที่…”

แม้แต่คนเดินผ่านยังเลือกที่จะเลี่ยงทาง

ไม่อยากเสี่ยงถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้อง

ถนนหน้าโรงแรมจึงเงียบสงัดอย่างน่าประหลาด

เพราะเหตุนี้เอง ร่างของชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาอย่างสบายๆ กลับดูเด่นชัดเป็นพิเศษ

อันจุยและพนักงานต่างก็ไม่มีจิตใจทำงาน

เมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาถึงหน้าโรงแรม อันจุยรีบเดินไปต้อนรับ

“ต้องขออภัยด้วยครับ ช่วงนี้โรงแรมเรามีปัญหาบางอย่าง ช่วงนี้จึงปิดให้บริการครับ”

“ท่านลองไปที่โรงแรมเคอลินดูไหมครับ”

หลังจากพูดจบ ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นและยิ้มเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร ฉันมาหาคนคนหนึ่ง”

“เอ่อ…”

อันจุยมีสีหน้าลำบากใจ

“ต้องขออภัยจริงๆครับ ถ้าท่านมีธุระสำคัญ อาจต้องรออีกสักพักแล้วค่อยมาใหม่นะครับ”

ขณะที่เขากำลังจะเชิญอีกฝ่ายกลับ เสียงหนึ่งก็ดังมาจากชั้นบน

“ให้เขาขึ้นมาเถอะ”

เมื่อได้ยินคำสั่งของหลินมั่ว อันจุยจึงรีบหลีกทางให้เขาเดินเข้าไปในโรงแรมทันที