หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3839

ด้านนอกโรงแรม

หลัวเหลียงที่สะกดรอยตามราชาหมาป่ามหาสมุทรมากลัวว่าจะถูกจับได้

เขารอจนกระทั่งค่ำ แต่ก็ยังไม่เห็นราชาหมาป่ามหาสมุทรปรากฏตัว

“หรือว่าเขาแอบหนีไปแล้ว”

หลัวเหลียงขมวดคิ้วพึมพำกับตัวเอง

ก่อนหน้านี้เขาทำหน้าที่พลาดไปแล้ว หากเรื่องนี้ไม่สำเร็จ คราวนี้หัวของเขาคงไม่รอดจากเงื้อมมือของหัวหน้าสำนัก

“เอาเถอะ รอไม่ได้แล้ว!”

หลังจากตัดสินใจในใจ เขาก็เตรียมบุกเข้าไปจับตัวเจ้าของโรงแรมเพื่อนำไปให้สำนักดาบ

แต่ทันใดนั้นเอง

ขณะที่กำลังจะก้าวออกมา เสียงแปลกๆ ดังขึ้นใกล้ๆ เขา

“เฮ้ น้องชายมองอะไรอยู่เหรอ?”

ชิบหาย!

หลัวเหลียงรู้สึกเหมือนกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านหลัง เขาขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“ใครน่ะ!”

เขาตะโกนลั่น พร้อมกับพุ่งตัวไปอีกทางอย่างรวดเร็ว

เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นทำให้เขาตกใจจนพูดไม่ออก

หลินมั่วเดินออกมาพร้อมกับตบมือเบาๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม

“เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ขี้ขลาดขนาดนี้เลยเหรอ”

หลัวเหลียง: “…”

มาลองโดนเองสิวะ!

แสงไฟจากหลอดที่ส่องอย่างมืดมัวในยามค่ำคืน

และจู่ๆ มีหน้าคนปรากฏขึ้นใกล้ๆ พร้อมกับยิ้มแสยะให้

ใครเจอก็ต้องตกใจทั้งนั้น!

“นายเป็นใคร”

หลัวเหลียงถามด้วยคิ้วที่ขมวดแน่น

“ฉันชื่อมั่วหลิน เป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้”

เมื่อหลัวเหลียงรู้ตัวว่าอีกฝ่ายเป็นใคร รอยยิ้มของเขากว้างจนแทบถึงใบหู

ทางสวรรค์ไม่ไป แต่ดันเดินเข้ามาหานรกซะเอง!

เขาคิดในใจว่าเขาคงได้ผลงานนี้เพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของตัวเอง

ที่สำคัญ จากรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย ดูเหมือนจะเป็นคนธรรมดา

จับตัวง่ายแน่นอน

“นี่น้องชาย นายคิดอะไรอยู่งั้นหรอ ถึงดูมีความสุขจัง บอกหน่อยสิ”

เสียงของหลินมั่วทำให้หลัวเหลียงหลุดจากความคิด

และทันทีที่เขาเงยหน้ามอง เขาก็เห็นใบหน้านั้นใกล้เข้ามาอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มเดิม

คำพูดและท่าทีสบายๆ ของหลินมั่วยิ่งทำให้หลัวเหลียงโกรธหนัก

“ไปกินกับน้องมึงเถอะ!”

หลัวเหลียงตะโกนลั่น ก่อนจะชักดาบใหญ่จากด้านหลังออกมา

“ฉันจะให้นายได้ลิ้มรสวิชาดาบของสำนักดาบซะหน่อย!”

เขาเหวี่ยงดาบน้ำหนักกว่า 30 กิโลด้วยท่าทางดุดัน เสียงหวืดหวาดดังไปทั่ว

หลินมั่วทำหน้าประหลาดใจ

ไม่คิดเลยว่าคนที่มาแอบซุ่มดูคือคนจากสำนักดาบ

เขาคิดในใจว่าอีกฝ่ายคงตามมาเพราะเรื่องของมาร์ชแน่ๆ

ขณะนั้นเอง หลินมั่วจู่ๆ ก็เอามือกุมหน้าอกแล้วร้องออกมา

“โอ๊ย!”

เสียงร้องของเขาทำให้หลัวเหลียงหยุดชะงัก

“นายเล่นวิชาอะไรใส่ฉันกันแน่”

หลินมั่วทำหน้าเจ็บปวด สีหน้าซีดเผือด

“โอ๊ย หมัดของนายแรงมาก ฉันจะหมดสติแล้ว!”

พูดจบ เขาทิ้งตัวลงนอนกับพื้น หลับตาสนิท

หลัวเหลียงยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความมึนงง