หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3840

ใต้แสงจันทร์ที่ส่องลงมา

ในแสงไฟสลัว

หลัวเหลียงมองดูหลินมั่วที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น ก่อนจะมองไปที่กำปั้นตัวเอง

“หรือว่าฉันจะบรรลุวิชากำปั้นจนใช้พลังลับได้แล้ว”

เขาคิดอย่างตื่นเต้น ก่อนจะเดินไปที่ก้อนหินใหญ่ข้างถนนแล้วง้างกำปั้นชก

“โอ๊ย!”

ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาทันที ทำให้สูดลมหายใจลึก

ก้อนหินขนาดใหญ่ยังคงไม่ขยับเลย

แต่ในจังหวะที่เขาเริ่มสงสัย พลังลึกลับบางอย่างก็วาบผ่านไป

เสียงก้อนหินดังขึ้น และในวินาทีต่อมา ก้อนหินก็แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กๆ

“นี่มัน…”

หลัวเหลียงมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยอาการตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น

จากนี้ไป ฉันก็ถือเป็นยอดฝีมือแล้ว!

“เขตสามมันช่างเล็กไปจริงๆ”

หลังจากที่เขาบ่นออกมา หลัวเหลียงก็ทำหน้าเสียใจส่ายหัวไปมา

ชีวิตคนเราก็เปรียบเสมือนหิมะจริงๆ

เวลาผ่านไปสักพัก เขาถึงยกหลินมั่วขึ้นบ่าแล้วเดินหายลับไปในความมืด

โรงพยาบาลเขตสาม

หลังจากการรักษาต่อเนื่องตลอดทั้งวัน

แม้ว่ามาร์ชยังคงอยู่ในอาการโคม่า แต่ก็พ้นขีดอันตรายแล้ว

หม่าปังเต๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินข่าว

แต่ไม่กี่เสี้ยววินาที เขาก็ขมวดคิ้ว

หลัวเหลียงออกไปตั้งแต่เช้า ทำไมยังไม่กลับมา…

หรือว่าหนีไปแล้ว

ขณะที่กำลังคิดสงสัย เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นจากทางเดิน

ประตูห้องถูกเปิดออก

หลัวเหลียงเดินเข้ามาด้วยท่าทางมั่นใจและหยิ่งผยอง

“ผมจับตัวคนที่เราต้องการมาได้แล้ว!”

พูดจบ เขาก็โยนหลินมั่วจากบ่าลงพื้น

เหล่านักดาบที่อยู่รอบๆ ต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

หมอนี่ไปหายหัวมาตั้งวัน กลับมาพูดกับหัวหน้าสำนักด้วยท่าทางแบบนี้… หรือมันเสียสติไปแล้ว

แม้กระทั่งคำว่าหัวหน้ามันยังไม่เรียกเลย

หม่าปังเต๋อสนใจแต่หลินมั่วมากกว่า เขาไม่ทันสังเกตถึงพฤติกรรมแปลกๆ ของหลัวเหลียง

“นี่คือคนที่ทำร้ายลูกชายฉันเหรอ”

“อืม!”

หลัวเหลียงพยักหน้า

อืม งั้นหรอ

หม่าปังเต๋อเริ่มสังเกตถึงท่าทางแปลกๆ ของหลัวเหลียง

“นายอยากตายหรือไง”

เขาไม่เคยเจอลูกน้องที่พูดกับเขาด้วยท่าทีหยิ่งยโสแบบนี้

“ปัง!”

มือดาบรับหมัดของหลัวเหลียงไว้ด้วยมือเดียว

1

2

3

วินาที

ทั้งห้องเงียบสงัด

แค่นี้หรอ

มือดาบที่ตอนแรกเตรียมพร้อมเต็มที่ถึงกับอึ้ง

เพราะหลังจากปะทะกัน กลับพบว่าหมัดนั้นไม่ได้มีพลังอะไรเลย

เขามองหลัวเหลียงด้วยสายตาเวทนา

ไอหมอนี่ มันกล้ามาก

แม้กระทั่งหัวหน้ามันยังกล้าหลอก

หลัวเหลียงเริ่มเหงื่อแตกและตื่นตระหนก

‘ทำไมพลังของฉันหายไป’

เขาลองอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม

หม่าปังเต๋อที่ยืนดูทุกอย่าง เริ่มแสดงความโกรธขึ้นเรื่อยๆ

ดวงตาที่ค่อยๆหรี่ลงของเขา ส่งกลิ่นอายสังหารอันน่าหวาดหวั่นไปทั่วห้อง

“หึๆ”

ขณะที่บรรยากาศเริ่มตึงเครียด เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นทำลายความเงียบทั้งหมด