หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3838

เมื่อเข้ามาในห้อง หลินมั่วมองดูราชาหมาป่ามหาสมุทรด้วยสายตาเหยียดหยาม

“ท่านราชาหมาป่ามหาสมุทร คุณคิดว่าคนหนุ่มสาวหลอกง่ายหรอครับ”

หลินมั่วพูดด้วยท่าทีที่สุภาพ

คำหลอกลวงถูกจับได้

ราชาหมาป่ามหาสมุทรรู้สึกกระอักกระอ่วนใจทันที

ประมาทไปแล้ว

เดิมทีเขาตั้งใจใช้ข้อเสนอเพื่อหลอกล่อหลินมั่ว

ทั้งสองฝ่ายจะต้องตกลงเรื่องผลประโยชน์ ถึงแม้ว่าจะต้องเน้นย้ำ หลินมั่วคงจะไม่แพร่งพรายออกไป

เพียงแต่ว่าเขาดูถูกหลินมั่วแล้ว

“คุณมั่ว ถ้าคุณยอม เราสามารถแบ่งสมบัติคนละครึ่ง”

“เราสามารถเซ็นสัญญาได้!”

เขาไม่เชื่อว่าจะมีใครต้านทานสมบัติในตำนานได้

หลินมั่วมองดูราชาหมาป่ามหาสมุทรที่พยายามเกลี้ยกล่อมด้วยท่าทางเว่อร์วัง แล้วคิดในใจ

“แสดงต่อไปเถอะ! จะใช้แค่เศษกระดาษมาปิดปากผมเนี่ยนะ”

ด้วยความฉลาดระดับนี้ ราชาหมาป่ามหาสมุทรสร้างสำนักหมาป่ามหาสมุทรอันยิ่งใหญ่ขึ้นมาได้ยังไงกัน?

แต่ก็ไม่อาจโทษเขาได้ทั้งหมด

การข่มขู่? ใช้ไม่ได้ เพราะสู้หลินมั่วไม่ได้

การล่อใจ? ก็ไม่สำเร็จ เพราะหลินมั่วไม่เล่นตามเกม

แถมจุดอ่อนของราชาหมาป่ามหาสมุทรยังอยู่ในมือของอีกฝ่าย

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ราชาหมาป่ามหาสมุทรก็ไม่คิดจะอ้อมค้อมอีกต่อไป

“คุณคงไม่กลัวการแก้แค้นจากสำนักดาบสินะ”

“หม่าปังเต๋อแก่แล้วกว่าจะมีลูกชายได้ มาร์ชคือลมหายใจของเขา”

“ทำร้ายลูกชายเขา คุณรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

ตอนนี้เขาทำได้แค่เอาสิ่งอื่นมากดดันหลินมั่ว

แต่ทว่า

หลินมั่วกลับหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว

“ไม่เห็นเป็นไรเลย”

“ถ้าพวกเขามาหาผม หากผมสู้ไม่ได้ ผมก็จะบอกเรื่องหัวกะโหลกคริสตัลให้หม่าปังเต๋อรู้”

หลินมั่วพูดพลางเอามือทั้งสองข้างหนุนหัว แล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“ใครจะไปรู้ หม่าปังเต๋ออาจจะขอบคุณผมด้วยซ้ำ!”

หลินมั่วพูดอย่างเฉลียวฉลาด

“คุณ…”

ท่าทีไม่ยอมอ่อนข้อของหลินมั่วทำให้ราชาหมาป่ามหาสมุทรหมดความอดทนไปหมด

ถ้าไม่ใช่เพราะสู้ไม่ได้ เขาคงใช้กำลังจัดการหลินมั่วไปแล้ว

“ฉันมีกองกำลังในสำนักหมาป่ามหาสมุทรกว่า 2 แสนคน แถมยังมียอดฝีมือจากสำนักดาบอีกมากมาย”

“เพิ่งจะรู้ตัวตอนนี้เหรอ ไม่ค่อยฉลาดเลยนะ”

คำพูดเสียดสีของหลินมั่วเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงจิตใจของราชาหมาป่ามหาสมุทร

“แกนี่มันรนหาที่ตายซะจริงๆ!”

ความอดทนที่หมดสิ้นทำให้ราชาหมาป่ามหาสมุทรระเบิดอารมณ์ออกมา

“ถึงฉันจะไม่ได้สมบัติ ฉันก็จะฆ่าแกให้ได้!”

“เดี๋ยวก่อน!”

หลินมั่วรีบยกมือขึ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายใกล้จะลงมือ

ราชาหมาป่ามหาสมุทรหยุดชะงักก่อนพูดอย่างเย่อหยิ่ง “ตอนนี้กลัวแล้วล่ะสิ”

เขาคิดว่าในที่สุดหลินมั่วก็เผยธาตุแท้ว่าเป็นคนกลัวตาย

แต่หลินมั่วเพียงส่ายหน้า สีหน้าเรียบเฉย

“เปล่าเลย ฉันแค่จะเตือนให้นายใจเย็นๆ หน่อย”

“ยิ่งนายโมโห พิษจาก หยางซินเฉ่า ก็จะยิ่งกำเริบเร็วขึ้น”

ราชาหมาป่ามหาสมุทรชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะตะโกนอย่างโกรธจัด

“ในฐานะยอดฝีมือ แกกล้าลอบวางยางั้นหรอ!”

“พิษไม่ได้มาจากฉัน มาร์ชต่างหากที่เป็นคนวางยาพิษ”

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ ลุกขึ้นยืน ก่อนเดินจากไปอย่างสบายๆ

ข้อมูลที่เขาต้องการก็ได้มาแล้ว เขาไม่มีความจำเป็นต้องเสียเวลาอยู่กับร่างแยกของราชาหมาป่ามหาสมุทรอีกต่อไป