หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3909

เขตสอง ตระกูลลอเร้นซ์

ภายในปราสาทที่สว่างไสว เวลานี้กลับเงียบสงัด

บรรดาคนรับใช้ที่เคยยุ่งอยู่ เวลานี้ก็หลับไปอย่างสงบ

แก้วน้ำเเก้วไวน์เเละอุปกรณ์รับประทานอาหารกระจัดกระจายไปทั่วพื้น ดูรกเลอะเทอะ

เงียบสงัดไม่มีเสียงใดๆ

มีเพียงชั้นบนสุดเท่านั้น ที่ได้ยินเสียงพูดคุยเป็นครั้งคราว

บนโซฟา ชายหนุ่มก็ดันเเว่นตาเบาๆ เเล้วพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ขอเเนะนำตัวเองสักหน่อย”

“กระผม จีตู๋ถ้า”

เมื่อเคร้กได้ยินชื่อนี้ ก็ขมวดคิ้ว

หลังจากค้นหาไปทั้วเกาะนรกในความทรงจำ เขาก็เเน่ใจว่าไม่เคยได้ยินชื่อคนนี้มาก่อน

จีตู๋ถ้าเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย

“องค์กรเจ็ดบาป รองหัวหน้าลัทธิ!”

หืม?

เมื่อเคร้กได้ยินสถานะ ก็อึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด

วินาทีต่อมาสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“ตระกูลลอเร้นซ์ของเรา ไม่น่ามีเรื่องผิดใจกับองค์กรของคุณนะ!”

เคร้กไม่มีความมั่นใจเลยเเม้เเต่น้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ถึงเเม้ว่าเขาจะพยายามควบคุมตัวเองมากเเค่ไหน เเต่ขาก็ยังคงสั่นเทาเล็กน้อย

ชื่อเสียงขององค์กรเจ็ดบาปนั้นดังกึกก้องมาก

วิธีการทำงานของพวกเขานั้นน่ากลัวมาก

ไม่ว่าจะเป็นการสังหารทั้งตระกูลหรือการทำลายล้างทั้งแก็งทั้งพวกพ้อง

เหยื่อที่ถูกพวกเขามองเป็นเป้าหมาย ยังไม่มีใครรอดชีวิตมาได้

จีตู๋ถ้าสังเกตเห็นความผิดปกติของเคร้ก ก็ยิ้มเบาๆ

“หัวหน้าไม่ต้องตื่นเต้น!”

“ที่มาที่นี่ก็เพื่อขอให้คุณช่วยเหลือ”

ถึงแม้จะเป็นการขอร้อง เเต่คำพูดก็เต็มไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนสั่งการ

หลังจากเคร้กได้ยินเเล้วก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

แค่ไม่ใช่มาสร้างปัญหาให้ตระกูลลอเร้นซ์ของพวกเขาก็พอใจแล้ว

“คุณจี พูดได้เลยครับ”

“ถ้าตระกูลลอเร้นซ์ของพวกเราสามารถทำได้ ก็จะทำให้เต็มที่”

เคร้กแม้จะสงสัย เเต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก

ก็ตอบตกลงไปทันที โดยไม่ลังเล

รอยยิ้มของจีตู๋ถ้าสว่างไสวขึ้น

สายตานั้นน่ากลัวราวกับจะกินคน

“หิวอ่ะ!”

ชายอ้วนตะโกนอีกครั้ง เเล้วเอื้อมมือไปหาเคร้กทันที

ทันใดนั้นเคร้กก็รู้สึกเเข็งทื่อไปทั้งตัว

ถึงแม้จะอยากหลบหนี เเต่ก็รู้สึกเหมือนถูกสะกด

เคลื่อนไหวไม่ได้เลย

ขณะที่มืออ้วนกำลังจะจับตัวเขาได้ จีตู๋ถ้าก็พูดขึ้นมา

“เป้าซือ!”

เเค่เรียกชื่อเดียว ชายอ้วนก็หยุดการกระทำลงทันที

ดวงตาสีแดงก่ำก็หายไป เหลือเพียงสายตาที่น่าสงสารมองไปที่จีตู๋ถ้า

“พี่รอง ผมหิว!”

จีตู๋ถ้าเข้าใจแล้ว ยกนิ้วชี้ไปที่ประตู

“เด็กดี! ไปกินพวกมันสะ!”

เป้าซือหันไปมองศพของสองปรมาจารย์ระดับกลาง เเล้วเบ้ปาก

ในที่สุดก็ขยับตัวอย่างไม่เต็มใจ

ไม่นานก็ได้ยินเคี้ยวอาหารดังมาจากข้างนอก