หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3947

หาเรื่องคุยกันจากนั้นหลินมั่วก็นำเข้าเรื่อง

“ว่าแต่ เธอมาหาฉันที่นี่ได้อย่างไร”

ได้ยินคำถามของหลินมั่วหลินอู่เหิ่นก็เงยหน้าขึ้น

“ฉันจัดการปราสาทลอว์เรนซ์ และถูกจับได้พวกเขาจึงตามล่าฉัน”

คำพูดนิ่งเฉยไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

ดูเหมือนกำลังพูดเรื่องทั่วไป

หลินมั่วเชื่อว่าภายในเขาแข็งแกร่งมาก

อย่างไรก็ตามหลังได้ยินหลินอู่เหิ่นพูดว่าเขาจัดการปราสาทลอว์เรนซ์ด้วยสีหน้านิ่งเฉย หลิ่นมั่วยังตกใจ

“แน่ใจเหรอ? ทุกคนในปราสาทลอว์เรนซ์ถูกเธอฆ่า?”

นี่มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ

เด็กหญิงอายุสิบเอ็ดสิบสองปีสังหารคนนับร้อย

บอกใครก็ไม่มีใครเชื่อ

เมื่อหลินมั่วเห็นหลินอู่เหิ่นพยักหน้า เขาก็นึกเรื่องเลวร้ายเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ตอนที่เขาเข้ามาในห้อง เหมือนเขาเห็นแสงสีดำแปลก ๆ ในมือหลินอู่เหิ่น

“โจมตีฉันด้วยพลังทั้งหมดของเธอ!”

หลินอู่เหิ่นตะลึงไปครู่หนึ่งและมองดูเขาอย่างสงสัย

“ฉันแค่อยากจะทดสอบความแข็งแกร่งของเธอ!”

หลินมั่วกังวลว่าเด็กหญิงจะกลัวจึงกล่าวเสริม

“วางใจเถอะ ฉันแข็งแกร่งมาก ไม่ต้องกังวลว่าจะทำร้ายฉัน”

หลังจากลังเลอยู่นาน สุดท้ายหลินอู่เหิ่นก็เลือกทำตามคำขอของหลินมั่ว

มีตะขอออกมาจากมือหลินอู่เหิ่นห้าอัน

อุณหภูมิในห้องก็ลดลงหลายองศา

ผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งปรมาจารย์อย่างหม่าปังเต๋อก็ยังรู้สึกใจสั่นและตัวเย็น

มันไม่ใช่แค่ความเย็นที่เกิดจากอุณหภูมิเท่านั้น แต่ยังรวมถึงพลังความดุดันที่ทะลวงตรงถึงกระดูกด้วย

ภายใต้การจ้องมองของชายทั้งสอง พลังสีดำพุ่งขึ้นบนฝ่ามือหลินอู่เหิ่น

ทันใดนั้นกรงเล็บสีดำยาวหนึ่งเมตรก็ก่อตัวขึ้นรอบฝ่ามือนั้น

หลินมั่วยิ่งดูยิ่งกังวล ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับสาวน้อยคนนี้ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ

เขาเพิ่งมอบกรงเล็บปีศาจใต้พิภพให้กับเธอเมื่อไม่กี่วันก่อน

แค่เวลาสั้น ๆ นี้ สาวน้อยคนนี้ไม่เพียงแต่ฝึกฝนจนประสบความสำเร็จ แต่ยังประสบความสำเร็จอย่างมากอีกด้วย

ไม่มีคำใดที่จะอธิบายพรสวรรค์นี้ได้

ขณะที่หลินมั่วกำลังครุ่นคิด

หากไม่ใช่เพราะหลินมั่วรู้เรื่องหลินอู่เหิ่น เขาคงจะสงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นสายลับที่อีกฝ่ายส่งมา

หลินอู่เหิ่นพยักหน้า

“ฉันซ่อนตัว เขาพบฉัน...”

หลังจากที่เธอเล่าเรื่องทุกอย่าง

หลินมั่วอดกลืนน้ำลายไม่ได้

“เอ่อ...เธอถูกลักพาตัวเหรอ?”

ความสามารถ คุณลักษณะ และความเฉลียวฉลาดอัจฉริยะที่มีทุกอย่างครบถ้วน

นี่เป็นเด็กอายุสิบเอ็ดสิบสองหรือเปล่า?

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลินอู่เหิ่นดูสับสน จึงเอียงหัวไปมองหลินมั่ว

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เข้าใจว่าหลินมั่วหมายถึงอะไร

“ไม่เป็นไร พักผ่อนก่อน!”

หลินมั่วโบกมือและออกไปพร้อมกับหม่าปังเต๋อ

เขาเหนื่อยใจ!

ไม่อยากคุยกับปีศาจที่ผิดแผกจากคนธรรมดาไปมากแบบนี้อีกแล้ว

Bottom of Form