หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3966

เสียงคำรามที่ดังสนั่นปลุกให้กุหลาบดำสะดุ้งตื่นจากความหลับใหล

“พวกคุณทำอะไรกันน่ะ”

เสียงนั้นทำให้หลินมั่วหยุดสิ่งที่กำลังทำทันที

เมื่อทุกคนหันไปมอง กุหลาบดำก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

เจ้าหมูตัวนั้นที่คุ้นเคยกลับมาแล้ว

หม่าปังเต๋ออาศัยจังหวะนั้นเอง รีบวิ่งหนีออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

เขาวิ่งหนีออกไปได้ไม่นาน

เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นในทางเดินด้านนอก

หม่าปังเต๋อจึงกลับมาใกล้ประตูห้องอีกครั้ง เขาจิกผมของคอนเนอร์เอาไว้พลางพึมพำไปเดินไป

“ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะตกต่ำมาถึงขนาดนี้ได้ยังไง”

“อีกไม่กี่วันจะส่งแกไปตายที่สนามรบแน่!”

ขณะพูดเขาเผลอยิ้มออกมา แต่ทันทีที่มุมปากยกขึ้น แผลบนหน้าก็ถูกกระตุ้นจนเจ็บแสบ

หม่าปังเต๋อถึงกับสูดลมหายใจเฮือกใหญ่

ภายในห้อง หลินมั่วมองภาพนั้น ก่อนจะส่ายหัวเบาๆด้วยความรู้สึกหมดคำจะพูด

อายุก็มากแล้ว แต่ยังทำตัวไม่เป็นโล้เป็นพายแบบนี้อีก

จากนั้นเขาหันกลับมาหากุหลาบดำแล้วถามขึ้น

“ตอนนี้ยังเวียนหัวอยู่ไหม”

แม้ว่าสมองของเธอที่เคยกระทบกระเทือนจะหายดีแล้ว แต่เพราะอยากได้รับการดูแลเอาใจใส่จากหลินมั่วเช่นเดิม

กุหลาบดำจึงพยักหน้าเบาๆ แล้วตอบเสียงแผ่ว

หลินมั่วขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หรือว่าฝีมือรักษาของฉันจะเริ่มแย่ลงแล้ว

ด้วยความสงสัย เขาให้กุหลาบดำนอนลงอีกครั้ง

ก่อนจะตรวจดูอาการอย่างละเอียด

“อืม…เธอน่าจะนอนมากเกินไป ลองลุกขึ้นขยับตัวบ้างก็จะดีขึ้นเอง”

สีหน้าของเขาดูเก้อเขินเล็กน้อยอย่างชัดเจน

กุหลาบดำลอบมองเขาด้วยความกังวล ก่อนจะหลุบตาลงต่ำ

หัวใจเต้นรัว

ถ้าหลินมั่วรู้ว่าฉันแกล้งป่วย ฉันจะทำยังไงดี

เขาจะรังเกียจฉันหรือเปล่า

หรือจะมองว่าฉันเจ้าเล่ห์เกินไป

แท้จริงแล้วหลินมั่วรู้ทันจริตมารยาของเธอ

แต่เขายังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้ พร้อมตรวจดูบาดแผลที่แขนของเธอแทน

แต่ทั้งหมดที่ได้กลับมาคือ การสูญเสียของศัตรูไม่ถึงสิบหมื่นคน ขณะที่ สวนดอกไม้ดำเสียไปเพียงไม่กี่พันคน

ผลลัพธ์นี้ราวกับเขากำลังเอาหินทุ่มใส่เท้าตัวเอง

“ไอพวกไร้ประโยชน์! ”

“ฉันจะเก็บพวกแกไว้ทำไม”

บรรดาผู้บัญชาการและนายพลถูกเขาขับไล่ออกจากค่ายด้วยคำด่าทออย่างรุนแรง

“ถุย อะไรกันวะ”

เมื่อพ้นจากค่ายออกมา หนึ่งในนายพลก็ถ่มน้ำลายลงพื้นด้วยความโกรธ

“ ตัวเองไร้ประโยชน์เอง แต่มาโทษพวกเรา”

“ถ้าแกกล้าจริง ก็ควรนำบรมครูของแกไปบุกศูนย์บัญชาการของอีกฝ่ายให้จบเรื่อง!”

“ทำตัวขี้ขลาด แต่ปากกลับเก่ง!”

เพื่อนที่อยู่ข้างๆ รีบห้ามเขาด้วยน้ำเสียงเร่งร้อน

“พอเถอะ! อย่าพูดอะไรไปมากกว่านี้”

“ตอนนี้เขากำลังอารมณ์เสีย นายควรระวังตัวไว้”

“ไปเถอะ เรายังต้องจัดการงานศพให้พวกพ้องอีกหลายคน”

ทั้งสองพูดพลางเดินออกไป

โดยไม่ทันสังเกตว่า บนกิ่งไม้ใกล้ๆ นั้นมีเงาร่างสามคนกำลังจับตามองอยู่เงียบๆ