หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3970

เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า

ระหว่างที่เดินไปอยู่ดีๆ ปีศาจเฒ่าก็หยุดฝีเท้ากะทันหัน

เบื้องหน้าของเขามีร่างคนผู้หนึ่งยืนขวางทางไว้

“ขอคารวะคุณหลิน!”

ร่างกายที่ค้อมงอค่อยๆ โค้งลงต่ำ

หลินมั่วเอนตัวพิงต้นไม้ใหญ่ คาบหญ้าขนหมาไว้ในปาก

เขายิ้มเล็กน้อยตอบรับการทำความเคารพของปีศาจเฒ่า

“ผู้น้อยมีเรื่องข้องใจอยู่ในใจหนึ่งข้อ ไม่ทราบว่าท่านผู้อาวุโสจะช่วยไขความกระจ่างให้ได้หรือไม่ครับ”

“คุณหลิน พูดมาเถอะ ผมไม่คู่ควรกับคำว่าผู้อาวุโสด้วยซ้ำ”

พูดจบ ปีศาจเฒ่าก็โค้งตัวให้เขาอีกครั้ง

คราวนี้หลินมั่วไม่ได้ถ่อมตัวอีก เขากล่าวขึ้นตรงๆ

“ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่กลับเลือกซ่อนตัวในเกาะร้างที่แม้แต่นกยังไม่มาเกาะแบบนี้”

“ท่านว่า สรุปแล้วมันเพื่ออะไรกันแน่นะครับ”

คำพูดนี้ทำให้การเคลื่อนไหวของปีศาจเฒ่าชะงักไปครู่หนึ่ง

แต่เขาก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็วและแสร้งทำเป็นปกติ

“คุณหลินหมายความว่าอย่างไรกันครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ!”

“ช่วยพูดให้ผมกระจ่างหน่อยเถอะครับ!”

ปีศาจเฒ่าทำทีเป็นสงสัย

แต่เขาไม่รู้เลยว่า การกระทำที่ผิดปกติเพียงเล็กน้อยเมื่อครู่นั้นได้ตกอยู่ในสายตาของหลินมั่วแล้ว

“ไม่เป็นไร ท่านจะเข้าใจในไม่ช้า”

หลินมั่วขยับตัวตรง มือขวาแตะเบาๆ ที่ด้ามดาบ

เพียงพริบตาเดียว ประกายคมเย็นวาบผ่าน

“ตอนนี้ท่านเข้าใจแล้วหรือยังครับ”

ปลายดาบไท่อาที่แหลมคมในตอนนี้จ่ออยู่ที่ลำคอของปีศาจเฒ่า

แววตาของหลินมั่วเย็นชาลงเรื่อยๆ

“บอกไม่งั้นก็ตาย! ท่านมีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น”

ในป่าทึบรกร้างแห่งนี้ กระแสดาบอันหนาวเย็นทำให้สายลมอ่อนๆ พัดผ่าน

พืชพรรณรอบด้านสั่นไหวเบาๆ

ผ่านไปครู่ใหญ่ ผีเฒ่าถอนหายใจเบาๆ

“คุณหลิน คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมคือใคร”

ตั้งแต่วินาทีที่หลินมั่วชักดาบออกมา ตัวตนของเขาก็ถูกสงสัยแล้ว

การปฏิเสธหรือยอมรับก็แทบไม่มีความหมายอีกต่อไป

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินมั่วหมุนข้อมือ ควงดาบเล่นก่อนจะเก็บดาบไท่อาเข้าฝัก

คำพูดนี้ทำให้สีหน้าปีศาจเฒ่าเปลี่ยนไปทันที แต่ยังคงถามต่อด้วยความไม่ยอมแพ้

“หรือผมเป็นแค่เพียงคนธรรมดาไม่ได้หรอครับ”

“ท่านผู้อาวุโส คนธรรมดาจะปกครองสวนสุสานขาวที่มีคนถึงหนึ่งแสนได้งั้นหรอ ท่านจะล้อผมเล่นหรอครับ”

คำพูดนี้ทำให้ปีศาจเฒ่าส่ายหัวด้วยความจำนน

เขายอมรับในใจแล้วว่า มิใช่เพราะเขาซ่อนตัวไม่ดีพอ

แต่เพราะคนหนุ่มตรงหน้านี้ช่างเฉลียวฉลาดเกินธรรมดา

ต่อให้เขาแก้ไขข้อผิดพลาดทั้งหมด ก็ยังคงถูกค้นพบจากร่องรอยอื่นอยู่ดี

“คุณหลิน สายตาของท่านเฉียบคมมาก ผมเคารพอย่างยิ่ง!”

หลินมั่วโบกมือปัด “ไม่ต้องมากพิธีหรอก ท่านอยู่ต่อเถอะ”

“ผมแค่อยากรู้ว่า ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างท่าน แอบซ่อนตัวในเกาะนรกแห่งนี้กว่า 20 ปีเพื่ออะไรกันแน่”

“หรือว่า ท่านก็มาที่นี่เพื่อหัวกะโหลกนั่น”

เมื่อเข้าสู่ประเด็นสำคัญ หลินมั่วเริ่มกล่าวทดสอบอีกครั้ง

จากข้อมูลที่เขารวบรวมมา

บนเกาะนรกแห่งนี้ โดยเฉพาะในเขตสามแล้ว

หากจะมีสิ่งใดที่ทำให้ปรมาจารย์ยอมเสียเวลากว่ายี่สิบปีเพื่อรอคอย

ก็คงมีแค่เพียงคริสตัลกะโหลกเท่านั้น