หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3969

หลังจากวางแผนรับมือเสร็จสิ้น

เหล่าผู้นำกลุ่มอำนาจต่างๆ ก็เริ่มการโต้เถียงกันรอบใหม่ทันที

เว่ยจิ่วลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก

“พวกเรากองกำลังจั๋วชิงเคยมีประสบการณ์ต่อสู้กับพวกนั้นมาก่อน”

“การจู่โจมครั้งนี้ ให้กองกำลังจั๋วชิงของเรารับหน้าที่ จะเหมาะสมที่สุด”

รางวัลและการชดเชยที่หลินมั่วมอบให้ก่อนหน้านี้ช่างเย้ายวนใจเหลือเกิน

เมื่อโอกาสสร้างผลงานอยู่ตรงหน้า เว่ยจิ่วจะปล่อยให้หลุดลอยไปได้อย่างไร

“ฉันจะบ้าตาย!”

หม่าปังเต๋อลุกขึ้นพร้อมสบถเสียงดัง

“พวกกองกำลังจั๋วชิงมีประสบการณ์ แล้วสำนักดาบอย่างพวกเราไม่มีหรือไง”

“สี่พันล้มหมื่นห้า! ลองถามดูสิว่ามีใครทำได้อีกไหม”

“ฉันไม่สน! การจู่โจมครั้งนี้ต้องเป็นของสำนักดาบเท่านั้น!”

ถึงแม้กุหลาบดำจะเพิ่งฟื้นจากอาการบาดเจ็บ แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้

“หรือว่าแก็งสวนดอกไม้ดำของเราจะทำผลงานได้แย่อย่างงั้นหรอ”

“สถานที่เก็บอาวุธแบบนี้ พวกเราสามารถใช้ประโยชน์จากพื้นที่ได้เต็มที่!”

“ท่านผู้บัญชาการใหญ่ อย่าบอกนะว่าท่านดูถูกผู้หญิงอย่างพวกเรา”

ปึก!

หมัดของเธอหนักหน่วงจนกระแทกอกของหวังจั่งซิ่งอย่างจัง ทำให้เขาหาคำตอบมาโต้กลับไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่กุหลาบดำพูดก็มีเหตุผล

แก็งสวนดอกไม้ดำของพวกเธอถนัดเรื่องอาวุธปืนโดยเฉพาะ การให้พวกเธอบุกคลังอาวุธของศัตรูย่อมเหมาะสมที่สุด

เมื่อเห็นหวังจั่งซิ่งแสดงท่าทีลังเล

หม่าปังเต๋อเลิกคิ้วขึ้น ก่อนส่งยิ้มเจ้าเล่ห์

“เหล่าหวัง! คิดจะลุ่มหลงสาวๆ ก็เลือกให้ถูกกาลเทศะหน่อยสิวะ!”

“ที่อื่นฉันไม่ว่า แต่ที่นี่มันสนามรบนะ!”

พรวด!

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา

หวังจั่งซิ่งถึงกับแทบกระอักเลือด

ถ้าเขาไม่ให้แก็งสวนดอกไม้ดำออกศึก ก็จะถูกหาว่าดูถูกผู้หญิง

แต่ถ้าเขายอม ก็จะถูกหาว่าหลงผู้หญิง

จะทำไงดีวะ!

เหมือนเขาถูกจับไปย่างบนเตาไฟเลย!

โชคดีที่หลินมั่วเห็นถึงความลำบากใจของหวังจั่งซิ่ง จึงช่วยพูดแก้สถานการณ์ให้

“พอเถอะ! พี่หม่า เขาเป็นผู้บัญชาการใหญ่ จะจัดการอย่างไรก็ย่อมมีเหตุผลของเขา”

“อย่าโวยวายอีกเลย”

คำพูดสุดท้ายของหลินมั่ว ไม่ได้มุ่งไปที่หม่าปังเต๋อเพียงคนเดียว แต่ยังส่งถึงผู้นำกลุ่มอำนาจคนอื่นๆ ที่กำลังเตรียมจะออกมาประท้วง

“ท่านผู้บัญชาการช่างรอบคอบและยอดเยี่ยม การตัดสินใจนี้สมบูรณ์แบบจริงๆ!”

“ใครกล้าคัดค้าน ฉันจะจัดการให้หัวหลุดเลย!”

คำพูดหนักแน่นพร้อมท่าทางที่แสดงถึงความภักดี ทำให้เขาดูราวกับเป็นผู้สนับสนุนหวังจั่งซิ่งที่แน่วแน่ที่สุด

ถ้าไม่ใช่เพราะทุกคนได้ยินเขาพูดว่า “ไอเฒ่าหัวงู” ก่อนหน้านี้ คงเชื่อสนิทใจไปแล้ว

หลินมั่วได้แต่วางมือลงบนหน้าผากด้วยความเหนื่อยใจ

ตั้งแต่หม่าปังเต๋อบรรลุระดับบรมครู พร้อมกับฝึกปรือวิชาดาบกุยไห่

เขาก็ยิ่งยโสโอหังมากขึ้นไปอีก

นอกจากหลินมั่วแล้ว ไม่มีใครควบคุมเขาได้เลย

เมื่อความวุ่นวายสิ้นสุดลง

แผนการจู่โจมก็ถูกกำหนดเป็นที่เรียบร้อย

ขณะที่ทุกคนเริ่มทยอยออกจากห้อง หลินมั่วก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

หัวหน้าฝ่ายชิวที่ยืนอยู่ข้างๆ สังเกตเห็นความผิดปกติ จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คุณหลิน มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“เจ้าปีศาจเฒ่านี่ เข้ามาในเขตสามตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” หลินมั่วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

หัวหน้าชิวครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนตอบ

“น่าจะประมาณ 20 ปีแล้วครับ!”

“แต่คนคนนี้ ดูเหมือนไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร…”