หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3988

หลังที่แผ่นดินสะเทือนสะท้านจนโยกคลอนไป

เฉียวมู่ที่โซเซอยู่กับพื้น ค่อยๆ พยุงตัวขึ้น

แม้มองไม่เห็น แต่เขารู้ดีว่าผิวหนังด้านหลังของตนคงถูกเผาจนป่นปี้

เขาหันกลับไปมองจุดที่ระเบิด

ห้าคลังเก็บอาวุธระเบิดต่อเนื่องกัน ผู้ใดที่อยู่ใกล้ก็ไม่อาจหนีชะตากรรมความตายได้

บางคนถูกเศษซากจากสิ่งก่อสร้างพุ่งทะลุร่างจนสิ้นชีพ

บางคนถูกเปลวไฟแผดเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน

ชั่วขณะนั้น ท่ามกลางซากศพนับไม่ถ้วน

บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ผงระเบิด และเนื้อที่ถูกเผาไหม้

เสียงโหยหวนเจ็บปวดดังก้องสะท้อนอยู่รอบด้าน ทำให้ใจของคนฟังถึงกับตกใจกลัวจนตัวสั่น

โกดังอาวุธที่เคยถูกปกป้องอย่างเข้มงวด บัดนี้กลับกลายเป็นนรกบนดิน

กองซากระเบิดที่กองสุมกันอยู่ยังได้ขัดขวางเส้นทางการไล่โจมตีกลับของลูกน้องเขา

เมื่อมองทุกสิ่งตรงหน้า หัวใจของเฉียวมู่ราวกับถูกบดขยี้

จบแล้ว…ทุกอย่างมันจบสิ้นแล้วจริงๆ

ในขณะนั้นเอง กองกำลังเสริมของลอว์เรนซ์ก็เดินทางมาถึง

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า เฮิร์ท ผู้นำของกองกำลังและเป็นยอดฝีมือระดับบรมครูจึงตกตะลึง

เมื่อได้รับข่าว เขานำบรมครูอีกสองคนมาที่นี่ทันที

แต่สิ่งที่ปรากฏกลับเป็นภาพของสนามรบที่พังทลายยับเยิน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน”

เมื่อเขาเอ่ยถาม ไม่มีผู้ใดสามารถตอบได้

ดวงตาของเฮิร์ทจ้องมองไปยังเฉียวมู่ที่นั่งคุกเข่ากับพื้น ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น

“ไอ้ขยะ ฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้น”

“กองกำลังป้องกันอาวุธนับแสน ทำไมถึงกลายสภาพแบบนี้ได้”

สิ้นเสียงคำราม เขาเตะเฉียวมู่จนล้มกลิ้งไปกับพื้น

“ใต้เท้าครับ! เราถูกซุ่มโจมตี!”

“แล้วพวกมันอยู่ไหนล่ะ”

เฉียวมู่ที่ยังคงหวาดกลัว ชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง

บรมครูสามคนกระโดดข้ามกองซากปรักหักพัง

หายลับไปจากสายตา

ในขณะเดียวกัน

ด้านของกองกำลังกุกลาบดำ ทุกคนกำลังวางแผนจัดระเบียบเพื่อกลับไปยังทางลับใต้ดิน

อีกทั้งหลินมั่วด้านนอกที่ไม่อาจเข้าร่วมการต่อสู้ได้

การดวลสองต่อสาม แม้จะไม่ถึงกับต่างชั้นมากแต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

ในขณะที่คนอื่นล้วนเต็มไปด้วยความกังวล อธิบดีชิวกลับแค่แสดงความตื่นเต้นเล็กน้อยออกมา

“เหล่าหม่า! ฉันจัดการสองคน ส่วนนายเอาไปหนึ่งคน! มีปัญหาไหม”

หม่าปังเต๋อแค่นเสียงพลางยิ้มเยาะ สีหน้าไม่พอใจ

“เพื่อ?”

อธิบดีชิวยิ้มบางๆ “เพราะฉันเก่งกว่านายยังไงล่ะ!”

“ฮึ! ยังไม่ได้ประลองกัน ใครจะรู้ว่าใครเก่งกว่า” หม่าปังเต๋อตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

ท่ามกลางสถานการณ์คับขัน ยอดฝีมือทั้งสองกลับเถียงกันอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ความไม่สนใจของพวกเขาทำให้เฮิร์ทผู้เป็นผู้นำฝ่ายตรงข้ามเดือดดาล

“ฆ่ามันให้หมด!”

สิ้นคำสั่ง เสียงของกระบี่ลมปราณแหวกอากาศดังขึ้น

แต่ในขณะนั้นเอง

ร่างชายหนุ่มผู้หนึ่งก็ก้าวออกมาจากฝูงชนอย่างช้าๆ

“มีพรสวรรค์ไม่เลวเลย หากโชคเข้าข้าง บางทีพวกแกอาจมีโอกาสเป็นระดับปรมาจาร์ย”